Kinderen houden van kuikentjes. Wat zeg ik, iedereen houdt van kuikentjes. Van die lieve, gele, pluisballen. En dat ze dan zo zoet piepen. Of heb je wel eens zo’n kleintje uit een ei zien komen? Zo helemaal nat nog, en dat ie dan uitgeput is en dicht tegen zijn mama aan gaat uitrusten? Zooooo lief!

Kippen zijn ook lief. En koeien, schapen, varkentjes, allemaal hartstikke lief. Zeker in de ogen van een kind.

Hoeveel kinderboerderijen zitten er bij jou in de buurt? In mijn stad zijn er een paar, maar ik woon vlak bij een hele leuke. Kwam ik als kind zelf ook. Bokjes kijken, lammetjes aaien. Zo leuk!

Tegenwoordig vind ik het maar luguber, zo’n kinderboerderij. (Jup, daar ga ik weer. Niets is veilig! Mwahahaha! Laat mij maar even los op die jeugdherinneringen)

Het is niet zozeer de plek zelf hoor. (Niet dat kinderboerderijen diervriendelijk zijn hoor, maar daar gaan we nu niet op in), waar ik het nu over heb zijn de kinderen die er komen. Daar zit echt iets heel donkers aan.

Neem Marietje hier. Marietje heeft een groen jasje, staartjes in en van die rode Jip-en-Janneke laarsjes aan. Ze is een jaar of 3 en houdt haar vader stevig bij de hand. Ze staan in de knuffelweide. 

Ons Marietje is heel dapper en durft de diertjes al te aaien. Papa leert haar hoe ze heten. Koetje en kalfje, schaapje en geitje en ook nog wat lammetjes. Die springen zo leuk. 

Bij de voederbak lopen wat kipjes rond en straks gaan ze binnen bij de kuikentjes kijken. Daar verheugt ze zich op.

Marietje heeft voor ze weggingen een eitje gegeten en een boterham met worst. Vanavond als ze terug zijn mag ze een lamskoteletje. Die zijn zo lekker! En dan als toetje ijs.

Snap je hem? Savvie? Heb je het door? Dat is toch raar?! Die kinderen zijn ook niet achterlijk. Sta je net uit te leggen waar die kuikentjes vandaan komen, gooi je even later een ei op tafel. Lief lammetje aaien, maar vanavond op je bord. Die boodschap rammelt aan alle kanten!

Sterker nog, die boodschap doet schade. We kunnen niet van een kind verwachten dat ze aan de ene kant helemaal wollig worden van een kalfje, om daarna een koe op brood te eten. Dat klopt niet, dat kan niet, dat is geestversplinterend fout.

En splinteren doet die geest dus. Cognitieve dissonantie  heet dat.

Het is, bij de meest kinderen, een van de eerste echte trauma’s die we meemaken. Aan tafel doen papa en mama zo normaal over het eten. Het kind heeft het ook al vaker gegeten maar heeft net pas gehoord wat het is. “Lekker kippetje vandaag schat.”

Dat kan niet. Papa en mama kunnen niet mensen zijn die lieve kippetjes doodmaken en eten. Het kind kan zichzelf ook niet zo zien. Maar tegen de normen van de ouders ingaan kan ook niet. Er ontstaat een innerlijk conflict wat, vrijwel altijd geheel geruisloos , opgelost wordt door een breuk.

We zien het kipje van de boerderij niet meer al hetzelfde kipje wat op het bord ligt. De twee worden gescheiden en zo kan het kind verder.

Dat levert volwassenen op die hele rare waarden hebben. Kijk eens naar dit filmpje. Mensen in de supermarkt willen maar al te graag worst bestellen, tot ze worden geconfronteerd met een biggetje. Dan komen ze in heftige opstand.

Kijk eens naar deze kinderboeken over boerderijen. Zo ziet een boerderij er niet uit. Zo wel (waarschuwing!! Heftige beelden) Maar dat laten we niet aan onze kinderen zien. Geheel terecht, overigens, maar waarom voeren we het resultaat ervan wel aan onze kinderen?

Waarom weten we dat dit , en dit  traumatiserend is voor kinderen, maar denken we dat het eten van spek en kaas dat niet is?

Enne, als je het zelf niet kon om die filmpjes te kijken, maar nog geen veganist bent, dan zit de dissonantie bij jou ook flink diep. Zou je zo dapper willen zijn om eens echt te voelen? Om je ogen dicht te doen en even, in een stil moment, te voelen wat het met je doet? Want ik geloof in jou, en ik geloof dat je een goed mens bent. Maar goede mensen doen dat toch niet?

The post Kuikentje appeared first on DolleMoeder.