Dat je je kind komt ophalen en te horen krijgt dat ie toch zoooooo zoet was. Ken je dat? Dat je dan naar je kleine monstertje kijkt en je afvraagt of het echt wel over jouw kind gaat.

Dan heeft jouw kind gewenst gedrag vertoond, en dat is heel normaal.

Soms gebeurt het al eerder. Dan heeft jouw kleine nachtbraker bij oma ineens wel een hele nacht zoet geslapen, of ging mevrouwtje ‘drie liedjes, half uur borst en alleen met mamma er naast’ bij de opvang wel zo liggen. Dat is ook gewenst gedrag en heel normaal. Maar zo voelt dat soms niet.

Je zal de eerste moeder niet zijn die zich vertwijfeld afvraagt of ze überhaupt wel geschikt is om een mens op te voeden, als die stomme leidster van 19 jaar het zo makkelijk even doet. Of te horen krijgen dat je je kind verwent met al die aandacht, dat je gemanipuleerd wordt, aangezien de uk het wel bij oma kon.

Allemaal gewenst gedrag. Allemaal heel normaal. Gezond zelfs. (Dat wil zeggen, het gedrag van het kind is normaal. Mensen die beweren dat kleine kinderen manipuleren vind ik dan weer niet zo normaal)

Weet je dat jij het ook doet? Gewenst gedrag vertonen. Echt waar, jij en je partner en de buurvrouw en iedereen.

Denk maar eens terug aan dat feestje waar je geen zin in had. Toen je van te voren stik chagerijnig was, zat te stomen in de auto maar eenmaal daar toch je best deed en het zowaar nog wel ok was. Of die keer dat je knallende hoofdpijn had maar een belangrijke dag op werk. Niemand die het aan je zag. Of als je gewoon niet zo lekker in je vel zit en geen zin hebt om dat te laten merken aan de vrienden waar je bij op bezoek bent. Allemaal normaal, iedereen doet dat.

Je hebt een thuis-jij en een buiten-jij. Thuis-jij is echter, rauwer, ongefilterd. Buiten-jij is ook echt jij, maar dan wel een aangepaste versie, met een mooi laagje er over.

Jouw kind heeft dat ook. Bij jou voelt ze zich echt veilig, van alle zekerheden in de wereld staat helemaal bovenaan dat mamma altijd van haar houdt. Dus bij jou komt het thuis-kind naar boven.

Bij oma, oppas of vriendjes speelt het buiten-kind. Een beetje aangepast. En natuurlijk komen de ‘moeilijke’emoties echt wel naar boven als de nood hoog genoeg is (weet je nog die keer dat je in de supermarkt hebt staan huilen?).

Lang geleden was ik die leidster op het kinderdagverblijf. Soms als ouders hun kind op kwamen halen, wou dat kind helemaal niet mee. “Nee! Nog even spelen! Je moet weg mamma!”

Mamma met grote ogen, beetje bleek. Wat betekent dat?

Meestal nam ik die ouder even apart, gingen we even praten over hechting en dat alleen een veilig gehecht kind een ouder kan afwijzen. Sloeg de schaamte zomaar om in trots.

Dat je kind thuis ‘moeilijk’ doet is hetzelfde mechanisme waardoor jouw partner soms de volle laag krijgt van jouw stress. We zijn daar veilig.

Het enige probleem is, en ik voel me een beetje een gebroken plaat hier, de buitenwereld. Er is echt niets mis met een kind wat thuis kan ontladen. Er is een hoop mis met een maatschappij die verwacht dat kinderen altijd aan de absurd hoge verwachtingen voldoen die gesteld worden. Dat kan me niet snel genoeg ophouden.

The post Zoete kinderen appeared first on DolleMoeder.