Ik kwam laatst dit artikel tegen en dat was een mooi moment om flink pissig te worden. De overdraagbare algemene heffingskorting voor de minstverdienende partner, oftewel de aanrechtsubsidie, verdwijnt. Heel kort door de bocht is dat een regeling waarbij een weinig of niets verdienend persoon via haar of zijn partner toch een leuke belasting teruggave kan krijgen.

Eigenlijk is dat al oud nieuws. Een kleine tien jaar geleden had het kabinet Balkenende al bedacht dat deze belastingkorting maar weg moet. Sindsdien is het jaarlijks minder geworden. Nu is het weer in het nieuws omdat de Hoge Raad heeft besloten dat het mag, dat afbouwen, ook als mensen daardoor onder het bestaansminimum komen. Leuk wel.

Ik snap heel goed dat er gezinnen zijn die hierdoor in de problemen komen. Mensen die het net redden, maar door de ruime honderd euro minder per maand de huur niet meer kunnen betalen. Dat is behoorlijk klote maar toevallig net niet waar ik me vandaag boos over maak. (Overigens wil dat niet zeggen dat het geen zeer geschikt onderwerp is om eens flink neidig over te worden.) Het stukje waar ik me op focus is…hoe kan het ook anders…de feministische inslag.

De maatregel is genomen om de arbeidsdeelname te stimuleren en maakt daarbij een hele grove fout. Alleen betaald werk buitenshuis wordt hier als arbeid gezien. Ergens lijkt het idee te heersen dat die andere partner de hele of halve dag niets zit te doen op de bank. Dat is dus absoluut onzin!

Vrijwel altijd is de partner die minder of geen betaald werk doet drukker dan de ander. Met zorg voor kinderen bijvoorbeeld, of zorg voor bejaarde ouders. Oh, en wat dacht je van belangrijk vrijwilligerswerk? Onze overheid wil tegelijkertijd een participatiemaatschappij en een samenleving waarbij iedereen full time werkt. Dat gaat niet ja! Weet je hoe dat heet? Van twee walletjes eten.

Juist het werk wat traditioneel door vrouwen wordt gedaan, het zorgen voor diegenen die dat (nog of niet meer) niet zelf kunnen, die arbeid krijgt nu een trap na. Die wordt ingedeeld als niet echt, niet waardevol. Je kan beter veertig uur op een kantoor zitten en een ander betalen om de hele dag voor je kroost te zorgen, of oma gewoon alleen laten zitten, of het buurtcentrum laten afsterven. Zolang je maar braaf loonbelasting afdraagt.

Arbeid is al het werk wat we doen om onze samenleving te laten draaien. Arbeid is straten maken, medische zorg verlenen, verslagen schijven en lesgeven. Maar arbeid is ook luiers verschonen, eten geven, wegbrengen, een potluck organiseren, boodschappen doen voor een ander en een praatje maken met de eenzame buurman. Sterker nog, arbeid is zelfs leren fietsen, woordjes zeggen, breed lachen, een les leren en een opstel schrijven.

Al die dingen en veel meer zijn nodig voor onze samenleving. Ja, zelfs in pluchen stoelen vergaderen over wie en wat er nu echt toe doet, is arbeid. Dus doe je werk! (Ik kijk naar jullie, politici!)

Het gaat mij niet eens specifiek om die subsidie. Het gaat mij om de boodschap die we sturen door het af te schaffen. Tegen hordes mensen, voornamelijk vrouwen, wordt luid en duidelijk gezegd dat wat zij doen niet belangrijk is, er niet genoeg toe doet. Dat elke overbodige typslaaf, elke bliepmiep en elke putjesschepper belangrijker zijn dan zij.

Daar wordt ik pissig om, goed pissig zelfs. Ik stel voor dat we al die kinderen, ouderen en eenzame buren op het binnenhof zetten. Dan mogen de regeerders van ons land eens voor ze zorgen. Horen we aan het eind van de dag wel of ze het arbeid vinden of niet.

The post De aanrechtsubsidie verdwijnt en daar ben ik flink boos om. appeared first on DolleMoeder.