Niet een hele gezellige club hoor. Meer vermoeiend. Veel werk, weinig beloning en het lidmaatschap kost je je mentale gezondheid. Maar ik ben weer eens vaag aan het doen geloof ik. Tijd voor uitleg!

In het engels spreek je van de mental load. De gezinsmanager is degene die het organisatorisch werk doet om een gezin te laten functioneren. Denk aan een manager bij een bedrijf. Die maakt schema’s, controleert werk en let op de voorraad maar staat niet vaak zelf in de winkel.

Beetje jammer dat het in een gezin dan weer anders gaat. Vrouwen zijn buitenproportioneel vaak de gezinsmanager maar daarnaast hebben ze vrijwel altijd ook de grootste uitvoerende taak. Dubbelop werken dus.

De andere ouder heeft dan veel minder verantwoordelijkheden. Heb je de link hierboven gevolgd? Doe toch maar even. Een geweldige strip die het concept duidelijk uitlegt. Het verdeling van manager en ondergeschikte houdt een aantal nare tradities in stand. Waarbij overigens beide partners aan het korte eind trekken.

Het strontvervelende van gezinsmanager zijn is dat het onzichtbaar werk is. Als je de afwas doet is de keuken zichtbaar schoner. Als je een constante mentale lijst in je hoofd houdt van welke boodschappen er nodig zijn zie je daar niets van. Toch is die afwas een stuk minder werk.

Ik zei het net al kort. Over het algemeen is de gezinsmanager de vrouw, de moeder. Vroeger, of eigenlijk nog helemaal niet zo lang geleden, dachten we dat dat zo hoorde. Onze oma’s zijn daar nog mee opgevoed en onze moeders hebben dat voorbeeld gezien. Vrouwen als huishoudsters, mannen als broodwinners. Geen eerlijke verdeling. Als je om vijf uur klaar bent op kantoor gaat moeders de vrouw nog heel lang door met plannen, bijhouden, rekening houden, regelen en managen.

“ Ja maar ze geeft het niet uit handen.” Hoor ik in de een of andere variatie vaak als klacht. Dat klopt. De meeste gezinsmanagers kunnen het werk maar heel moeizaam aan een ander overlaten. Is niet zo gek hoor. Als je heel je leven goed en grondig hebt geleerd dat jouw waarde inherent is aan hoe je alle ballen in de lucht houdt, dan is dat lastig loslaten.

Even tussendoor. Het toeval wil dat ik samenwoon met een vent die het heel aardig doet, dat gezin managen. Niet helemaal hoor, maar meer dan de gemiddelde vent. Het huishouden zit heel aardig in zijn hoofd. Wat er schoon moet en wat er bijna op is, zeg maar. De kinderen manage ik dan weer. Die zijn moeilijk want hun behoeften veranderen de hele tijd en officieren zijn soms wat star.

Beetje jammer dat de lijsten nog steeds door mijn hoofd gaan. Het maakt niet uit dat hij altijd de vuilnis container buiten zet, ik weet dat het gedaan moet worden. Ook al doet ie gewoon uit zichzelf de afwas, het staat op mijn lijstje. Vermoeiend, zo’n regelhoofd.

Oké, klaagzang over. Nu even praktisch. Je bent de gezinsmanager en dat wil je eigenlijk niet meer zijn. Hoe doe je daar wat aan?

Stukje slecht nieuws. Dat is heel moeilijk. Het zit namelijk diep in onze maatschappij ingebakken. Langer vaderschapsverlof zou helpen. Of gewoon erkenning voor wat we doen om maar eens simpel te beginnen.

Ik heb ooit eens uitgerekend hoeveel menskracht (fte) er nodig is om een gezin draaiende te houden. Kijk hier maar. Daar heb ik het gezinsmanager zijn niet eens bij opgeteld. Hup! Nog een fte er bij! Het zou al zoveel schelen als het gezien wordt.

Ik probeer mijn zonen anders op te voeden. Dat is niet makkelijk want kinderen leren vooral van voorbeelden en ik doe het ook niet zo ideaal. Ik probeer vooral heel bewust hetzelfde van mijn zoons en mijn dochter te verwachten. Hopelijk doet dat wat.

Praten helpt ook. Sterker nog, dat is de eerste stap. Dat je partner ziet wat je doet. Dan komt er hopelijk ook dat stukje erkenning. Of beter nog, je kan zelfs verantwoordelijkheid gebieden afspreken. Ik denk om de boodschappen en jij om de school afspraken. Zoiets.

Loslaten. Dat is ook belangrijk. Ik heb ook een leercurve gehad. Ben afspraken vergeten, stond voor een gesloten supermarkt. Hij hoeft het niet in een keer perfect te doen. Laat je partner, grof gezegd, ook eens flink op zijn bek gaan. Dat is echt niet zo erg als je denkt.

Ik riep het hierboven ook al, maar mannen zijn niet de grote winnaars van dit vervelende patroon. Ja, ze hebben wat meer vrije tijd, maar ze worden ook als niet competent gezien. Het is eigenlijk best een belediging als er vanuit wordt gegaan dat je geen huishouden kan runnen en niet voor je eigen kinderen kan zorgen.

Vaders zijn niet het stuntelige hulpje van een moeder, of erger nog, alleen goed voor de broodwinning. Vaders zijn ouders. Gelijkwaardig en competent.

Het is aan de gezinsmanagende moeder om ruimte te geven maar het is aan de partner om die ruimte vervolgens ook op te eisen. Nogmaals, mogen we nu eindelijk een normaal vaderschapsverlof?

Verder lezen?

Gaan feminisme en moederschap samen?

Vrouwen hebben het nog nooit zo goed gehad!

The post De gezinsmanager zijn. (De mental load.) appeared first on DolleMoeder.