Ok. Maar even serieus nu. Het is toch hemeltergend droef? Met die twee dagen vaderschapsverlof. Dagje bevalling doen, even kindje aangeven en daarna mag je op je vakantiedagen interen, of terug naar werk. Ja, of onbetaald verlof opnemen. Dat is ook zo’n lekkere trap na. Een soort geheel onverzorgde voetreis naar Rome winnen.

Meestal praat en schrijf ik over en voor moeders. Das Weib is zeg maar een beetje mijn ding. Ik ben er zelf ook eentje (min of meer dan, maar daar hebben we het nog wel eens over). Maar mijn moeder-fascinatie betekent niet dat ik de andere helft van de weegschaal niet zie; de vader.

Eindeloos wordt er geklaagd over die vader. Dat ie niet genoeg doet, dat ie het niet ziet, niet kan en ergs van alles, dat ie niet wil oppassen op de kleine.

Als je mij dus helemaal over de zeik wil hebben moet je suggereren dat een vader oppast. Het is gewoon zijn kind ja! Dat heet geen oppassen, dat heet ouderschap!!!@##@!!

(oookeee…het wordt zo’n stukje. Geef me even. Ik kom zo weer op het spoor)

Ja. Vaders. Hartstikke belangrijk man. Maar dat wordt niet gereflecteerd in de wetten en voorzieningen die we hebben. Die miezerige twee dagen verlof. Dat gezeur met de verschoontafel die steeds in het vrouwen toilet zit en ja, ook dat opgehemel over een “pappa-dag” (ook zo’n lekkere irritatiefactor). Het is gatnondeju geen pappa-dag! Het is gewoon een ouder, die bij zijn kind is, dat heet gewoon maandag ja! (of dinsdag…je snapt me wel.)

Dus vind ik het tijd voor een Vaderrevolutie. Met de grote V. Als de dolle Mina’s waar ik mijn naam aan ontleen hoop ik op vaders op de barricade’s. Stakende vaders, sit-ins op dat stomme vrouwentoilet met die verschoontafel.

Het is zo enorm belangrijk om bij je kinderen te zijn, er echt te zijn en niet alleen buiten kantoortijden. De wetenschap heeft dat heel mooi aangetoond. Kinderen van betrokken vaders zijn cognitief meer competent en doen het beter op school. (en dat is even heel kort door de bocht).

Het is ook voor vaders belangrijk. Ik praat veel over vrouwelijke kracht en vrouwen die daar in staan, maar er is ook een mannelijke tegenhanger. Mannen hebben hun eigen kracht en een man die daar in staat is prachtig. Maar ook dat zie je niet vaak meer.

Een betrokken vader, een gehechte vader, die staat in zijn kracht. Dat is geen wijven gedoe, maar juist heel uniek mannelijk. Een mooi voorbeeld vind ik de Praktijkvader. Leuke vent joh! Hij is vaak op beurzen en opvoed-festivals. Moet je eens kijken wat hij uitstraalt.

Decennia lang zijn vrouwen gekleineerd. Iets waar we pas nu, heel langzaam van helen. Maar mannen zijn in dat proces ook beschadigd. Er is een balans kwijt geraakt. Het is hoog tijd dat mannen hun deel weer terug gaan pakken. Daarom hoop ik zo op een revolutie.

Dus vaders verenigt u! De overheid wil jullie wegmoffelen, heel het vaderschap maar twee dagen erkenning geven. In de publieke ruimte krijgen jullie, letterlijk, geen ruimte. In de media geen juist beeld. Ik wil jullie zien! Ik wil jullie horen! Ik wil zo ontzettend graag dat jullie het gewoon niet meer pikken!

Pak de kinderwagen, de draagdoek, of slinger die kleine op je schouders en op naar het binnenhof! En dan allemaal de luiers verschonen op het buro van de ministers.

The post De Vaderrevolutie appeared first on DolleMoeder.