Denk eens aan een stad. Een mooie, met een muur. Die van mij ligt ergens in Zwitserland pittoresk te zijn aan de voet van een berg. Jouw stad is je lijf. De muur is je huid. In de muur zitten poorten, en daar komt vanalles naar binnen en naar buiten. Binnen in de stad wordt hard gewerkt. Om de stad, in de grote, enge wereld, zijn onbetrouwbare sujetten die constant op de loer liggen om binnen te dringen. Dan kunnen er ook nog natuurrampen gebeuren dus het is best een spannende bedoeling.

Gelukkig is jouw stad sterk. De muur is dik, er staan wachters bij de poorten en de huizen zijn stevig gebouwd. Tuurlijk, overal gebeurt wel eens iets, maar in jouw stad komen ze er snel weer bovenop.

Gezond zijn is die mooie, schone en goed werkende stad. Ongezond zijn is een vieze, drabbige stad met criminelen op straat. Wat interessant is, is hoe die twee steden verschillen.

Mijn mening: Invoer en moraal.

Wat jij zelf door je poort stuurt (in je mond propt) maakt veel, heel veel verschil in hoe je stad werkt. Grondstoffen mensen! Iedereen weet dat je met goede grondstoffen goede producten maakt. Of beter andersom, met slechte grondstoffen maak je nooit kwaliteit. Als je suiker, rottend vlees (en al het vlees rot), pusgevulde melkproducten  (ok, ok, ongeveer een druppel pus per glas…maar toch..bah!) en chemicaliën stuurt om je stad te voeden wordt er niet efficient gewerkt. De wachters bij de poort slapen en als er iets stuk gaat duurt het lang voor het weer opgebouwd is.

Maar! Als je goede, gezonde producten inslaat, dan is er energie. Dan kan er gewerkt worden. Groenten, fruit, noten, zaden, volkoren granen. Echt spul, en veel ervan. Dan komen er geen indringers binnen, dan wordt er hard gewerkt aan reparaties en gaat er zowieso minder stuk. Het is immers van goed materiaal gebouwd.

Deze is wat meer tricky. Voedsel snappen de meeste mensen nog wel. Er is vooral verschil over wat nu precies gezond eten is en een flink stuk suiker verslavings problematiek. Maar moraal?

Ok, denk aan die stad. Alles is mooi en de invoer is top. Maar…er komt een vijandig leger dus moet er verdedigd worden. Al die goed gevoede soldaten worden aangestuurd door…..een lapzwans…een slappe generaal die er eigenlijk niet zo in geloofd. Of erger nog. Er is helemaal geen aanval, maar de bevelhebber is zo’n ontzettend zenuwachtig type wat overal gevaar ziet. Constant oefeningen aan het doen. Dan zijn de troepen doodop als ze voor een echte vijand staan.

Het placebo effect is allang aangetoond en meestal wordt er in de medische wereld nogal minachtend over gedaan. Ben ik het niet mee eens. Onze geest, ons moraal, is het sterkste wapen wat we hebben in de strijd om gezondheid. Negatieve gedachten zijn onze grootste vijand. Het is niet zo dat iemand die ziek wordt dat zelf heeft veroorzaakt. Dat geloof ik niet. Ik geloof dat elke stad dezelfde bedreigen kan meemaken. Indringers (bacteriën en virussen) en natuurrampen (een val, een ongeluk). Wat daarna gebeurt, dat is je eigen creatie.

Maar dat is geen populaire mening. Eigen verantwoordelijkheid. Dat willen we niet meer. Het is makkelijker om daar een ander voor aan te stellen. De dokter bijvoorbeeld. In mijn stedelijke vergelijking vindt ik de dokter een soort hele grote brandslang die op het vuil wordt gezet. Ja, de ellende spoelt weg, maar de goede dingen ook en de oorzaak is totaal niet aangepakt. Een arts leert heel veel over waar die bandslang dan moet, of welke zeep er door het water moet. Maar vrijwel niets over waarom iets niet werkt, waarom een wijk steeds vuil wordt, waarom die indringers binnen komen. Dat moet ook helemaal niet. Dit is geen oproep voor andere artsen. Die bestaan allang. Homeopaten, natuurartsen, antroposofische artsen. Die kunnen je een eind op de goede weg helpen, maar uiteindelijk moet je het zelf doen.

Dit is een oproep voor zelfstandigheid, voor eigen verantwoording. Jouw stad, jouw leven, jij bepaalt. Ga lezen, ga zoeken, vraag je dingen af, wees toch kritisch! En vooral, ga groene parken planten. Dat heb je nodig.

The post Mijn visie op gezondheid appeared first on DolleMoeder.