Mijn man heeft een nieuwe baan. Ja, je weet hoe dat is met die mannen, èèn keer in de zoveel tijd moet dat schijnbaar. Zit ik mooi wel met de gevolgen. Het schijnt minder te worden als ze ouder zijn, maar voor nu moet ik dit elke paar jaar verdragen.

Dan verzaakt ie zijn gezinswerk. Dat verlof is nu eenmaal wettelijk geregeld. Baanverlof, bah, moderne onzin. Ik krijg dan wel leuk van de overheid een subsidie om vervangende hulp in het gezin te regelen maar toch. Wie mag het weer oplossen? Het gezin is nu eenmaal een prioriteit. Hoe denkt ie anders dat die volgende generatie er komt?

Hij is helemaal enthousiast. Praat al maanden over de nieuwe werkplek. Geloof je dat ie zelfs een feestje heeft gegeven? Echt waar. Allemaal van die mannen in een kring en dan kadotjes geven of zo. Drie nieuwe stropdassen heeft ie nu. Waarom drie?

Kijk, ik steun hem echt wel hoor. Als die baan er straks is vind ik het ook wel leuk. Het is gewoon zo lastig allemaal.

Wacht even. Ik moet het uitleggen geloof ik. Kijk, iedereen hoort zijn taak in het gezin te doen. Dat is nu eenmaal je maatschappelijke verantwoordelijkheid. Mannen van een bepaalde leeftijd willen graag naast het gezin ook een baantje hebben. Iets van een carrière of zo. Om dat mogelijk te maken zijn er allerlei regelingen bedacht. Baanverlof bijvoorbeeld. Omdat al die nieuwe taken schijnbaar verwarrend zijn worden de mannen de eerste drie maanden vrij gepland in het gezin. Lekker drie maanden vakantie op een kantoor. Dan zit ik met een vervanger die het allemaal toch niet zo heel goed weet. Die moet ik dan weer trainen. Bedtijd rituelen leren en zo.

Zo zijn er nog wel meer van die regelingen.

Neem nu dat vergaderrecht. Als ie na drie maanden rust weer in het gezin begint heeft ie ook nog eens recht op extra pauzes om te vergaderen. Zou ik ook wel willen. Rustig zitten en wat dingen bespreken.

Het is dan aan mij om op te lossen hoe we dat doen met het gezinsschema. Wie haalt er dan de oudste op? Eerlijk gezegd heb ik het een beetje bij de man neergelegd. In de wet staat wel dat ik, als gezinsmanager , dat moet doen, maar ik kan toch ook wel van hem verwachten dat ie mee denkt? Het is al allemaal heel royaal hoor, wat ie krijgt.

Echt. Het leven was makkelijker in de tijd voor de echtgenoten CAO. Mijn vader deed dat toch anders hoor. Ja, die had ook wel een baan maar die klaagde nooit. Loste de boel gewoon op, stond klaar voor zijn vrouw. Zo ging dat toen. Als je als man voor een carrière kiest moet je ook niet miepen over de gevolgen.

Oh, en nu ik toch aan het vertellen ben. Is dat ellendige vergaderrecht nog niet genoeg, dan zijn er natuurlijk ook af en toe noodgevallen op het werk. Dat ie ineens niet naar het gezin kan komen omdat er op kantoor iemand ziek is of zo.

Daar hou ik echt mijn poot bij stijf hoor. Als moeder moet je natuurlijk wel leiderschap uitstralen en hierin is de overheid wat ver gegaan. Ja, niet dat ik onredelijk ben. Af en toe een uurtje eerder naar werk kan best hoor. Niet te vaak natuurlijk.

Het gevolg is wel dat mannen nu eenmaal minder betrouwbaar zijn in het gezin. Je weet nooit wat er op dat werk gebeurt. Ineens is er weer wat of krijgen ze promotie. Begint het hele circus weer van voor af aan.

Noem mij maar ouderwets maar ik ga daardoor toch net iets eerder voor een vrouw binnen die gezinsfuncties. Tja, op vrouwen kan je meer rekenen. Al die verlof regels en dat hele maninisme gedoe doet mannen uiteindelijk geen goed. Een privé-werk balans is prima hoor, maar het slaat zo door tegenwoordig.

Vrouwen, die weten wat zorgen is. Die hebben de prioriteiten goed in de kop. Daar kunnen die moderne mannen nog heel wat van leren.

Verder lezen?

Zorgwerk; een loon voor moeders.

Feminisme vs het patriarchaat

The post De wereld op z’n kop; vergaderrecht. appeared first on DolleMoeder.