Best fijn ook, dat oordeel. Zolang je maar heel hard naar een ander wijst hoef je niet kritisch over jezelf na te denken. Het is alleen de vraag of het echt allemaal zo simpel ligt.

Zodra je een kind hebt, of eigenlijk nog er voor , beginnen de oordelen. Het stomme van ouder zijn is dat je het toch niet goed kan doen. Zeker moeders niet. Je hoeft maar een riem verkeerd te doen, een trui te vergeten of een moment op je smartphone te kijken of je bent gewogen en te licht bevonden.

Ook zijn er de ouders die zware zondes begaan. Je zal maar een burn-out hebben of andere psychische klachten. Of thuis zitten, misschien wel met een uitkering. Dan heb je natuurlijk flink gefaald.

Als laatste de echte zware overtreders. Ouders die iets hebben laten gebeuren met hun kind. Of van wie de overheid heeft beoordeeld dat ze niet geschikt zijn. Zeker die groep is een makkelijk doelwit. Want dan is het officieel hè. Dan kan je het niet meer binnenshuis houden. Dan ben je echt afgeschreven.

Ik ben nieuwsgierig naar wat er dan gebeurt. Hoe komt het nu dat ouders thuis zitten met psychische klachten? Of zelfs in aanraking komen met instanties? Waar komt die eindeloze voorraad burn-outs en depressies vandaan?

Over de jaren heb ik nog best vaak met dergelijke ouders gepraat. Sterker nog, ik ben bevriend met een aantal. Jup, jullie Dolle Moeder hangt rond met slechte ouders. Ik ruik een schandaal. Zal ik het nog wat erger maken? Ik val zelf ruimschoots binnen de tweede categorie. Depressie, check! Burn-out, check! Je hoort er zonder tegenwoordig amper meer bij.

Wat ik keer op keer zie zijn geen slechte mensen, geen gemeneriken en zelfs geen achteloosheid. Ik zie mensen die onder slechte omstandigheden hun uiterste best doen. Mensen die te veel dragen, door hun knieën gaan en dan toch doorkruipen. Ik zie slechte steun, geen slechte ouders.

Ik heb er al best vaak over geschreven. Hier bijvoorbeeld. Of hier. Anderen ook, lees maar. We zijn het eigenlijk allemaal eens dat we ons dorp, onze stam nodig hebben.

Ouderschap is te zwaar voor maar een of twee volwassenen. Beter gezegd, het leven is te zwaar voor een individu. Punt is dat het meestal nog wel gaat, soort van. Tot er kleintjes bij komen en de werkdruk grandioos uit de hand loopt.

Ouders worden niet gesteund. Ze moeten het zelf maar oplossen. Ze hebben toch zelf voor kinderen gekozen? Dat de volgende generatie opvoeden enigszins belangrijk is wordt in deze logica maar even over het hoofd gezien.

Als je zonder steun veel te veel werk moet doen dan ga je uiteindelijk onderuit. De een krijgt een nette burn-out. Niet oké, maar nog een soort van acceptabel. De ander heeft minder geluk (Sarcahasme!) en stort wat verder in elkaar. Uiteindelijk komt het stiekem op hetzelfde neer.

Daar droom ik van. Een maatschappij waarin we beseffen dat er überhaupt geen individuele verantwoordelijkheden zijn. Dat we samen een geheel vormen. Klinkt lekker zweverig (en is dat ook wel, laat mij maar lekker in mijn hippie fantasie) maar is stiekem ook heel praktisch.

Stel nu dat we niet opgesloten zaten in allemaal kleine huisjes. Ieder apart hetzelfde aan het doen. Stel nu dat we dichter bij elkaar zouden leven. Of je nu op twee of vier kinderen let maakt niet veel uit, wat betekend dat een ander weer jouw deel van de afwas kan doen.

Laten we echt even gek doen. Stel nu eens dat we elkaar ook emotioneel steunen. Dat je na een slechte nacht maar je hoofd uit je deur hoeft te steken om een luisterend oor te vinden. Dat je niet eens hoeft te zoeken maar iemand het gewoon weet. (Kom op, we horen het nachtelijk gestommel allemaal.)

Ja, ik wordt een beetje lyrisch hier hoor. Ik zie mijn hippie enclave al voor me. (Wie doet er mee!) Even terug naar het hier en nu. Want ik durf te wedden dat je vandaag ook al iets kan doen.

Wat dacht je van een whatsapp groep met lokale ouders? (Wist je dat er ook een Dolle Moeder app groep is? Je kan de link vinden via onze Facebook groep.) Je kan samen afspreken om iets leuks te doen met de kinderen, om oppas vragen of gewoon je hart luchten. Dat helpt al zo veel!

Nog zo’n radicaal idee. Begrip hebben. Dat kan je vandaag ook al doen. Echt, ik maak me hier ook wel eens schuldig aan, maar de oordelen die we over elkaar hebben helpen niet. Die collega met een burn-out? Geef hem een knuffel. Ja, echt. Een knuffel. (Wel eerst vragen.) Dat helpt. Of de buurvrouw die jij zo slonzig vindt. Ze hoeft je beste vriendin niet te worden maar een kopje thee kan er vast wel af. Luister eens naar haar verhaal dan snap je er vast een stuk meer van.

Verder lezen?

Zorgwerk; een loon voor moeders.

Ik ben de moeder van een moeilijk kind.

The post Slechte ouders vs slechte steun. appeared first on DolleMoeder.