Ik ben een feminist.

In mijn vorige stuk heb ik uitvoerig beschreven waarom. Heb ik voorbeelden gegeven hoe vrouwen, vandaag de dag, in ons vooruitstrevende land, behandeld worden. Maar dat was vanuit mijn perspectief. Mijn ervaringen.

Nu wil ik proberen de andere kant te belichten. De mannelijke kant.

Dat is moeilijk, want ik ben geen man, heb wat dat betreft geen ervaringen vanuit de eerste hand. Wat ik heb zijn observaties en gesprekken. Toch wil ik het proberen, omdat ik denk dat ik een waardevolle bijdrage kan leveren aan dit deel van de conversatie.

Het zijn namelijk niet alleen de vrouwen die benadeeld worden door een patriarchale maatschappij. Ook mannen lijden er onder. Dat is iets wat vaak weggezet wordt. De man wordt, in dit vraagstuk, weggezet als de dader, en voor de dader kennen we geen medelijden.

Wat vergeten wordt is dat ten eerste de meeste mannen geen bewuste daders zijn. Waar ze het probleem in stand houden, doen ze dat vaak zonder het überhaupt te realiseren.

Ten tweede zijn zelfs bewuste daders vaak ook slachtoffer. Iedereen wordt liefdevol geboren. Pas als die liefde misbruikt wordt komt er haat.

Ik spreek nog wel eens over toxic masculinity , het idee dat mannen zich op een bepaalde manier moeten gedragen en verhouden tegenover vrouwen Spoiler; niet heel leuk.

Als je door het leven gaat als James Kirk en Bond dan zal je er niet veel last van hebben. Alleen is het merendeel van mannen helemaal niet zo. Ze hebben emoties en willen die ook nog wel eens uiten, ze zijn soms ook onzeker, niet allemaal de sterkste en gelukkig niet zo vechtlustig. Ook een man wil verleid worden, zich mooi voelen, gewaardeerd worden, huilen, nee kunnen zeggen tegen seks en bevestigd worden in zijn vermogen om te zorgen.

Maar ja, dan ben je een mietje, geen echte man, meer een wijf eigenlijk. Mannelijkheid als constant ideaal, als schild en vlag die je hoog houdt. Zo zou ik geen man willen zijn.

In mijn leven heb ik gehoord dat vrienden “ballen moeten tonen.” en “geen mietje moeten zijn” maar wel “een vent”

Toen mijn zoon drie was, hield hij van roze. Was dat zijn lievelingskleur. Toen hij vier was werd hem op school grondig duidelijk gemaakt dat roze voor meisjes is. Nu is hij bijna acht en houdt hij zich angstvallig ver van alles wat meisjesachtig is.

Een geliefde vertelde ooit over een seksuele gebeurtenis in zijn verleden. Wat hij vertelde was verkrachting. Iemand die zijn huis binnendrong terwijl hij sliep. Zelfs hij kon dat niet zo zien en ik had het hart niet om er over te beginnen.

Meerdere mannen hebben, in het donker, in mijn armen gelegen, in tranen over de onzekerheden die ze meedragen. Of hun penis wel voldoet, of hun karakter wel genoeg is, waarom ze toch altijd als minder gezien worden. (Ik val nooit op alfa mannen.)

Tijdens zwemlessen ontelbaar vaak gezien dat de tranen van een jongen afgekapt worden. Soms door de leraar, soms door de vader.

Jongens leren schaamte voor hun eigen erectie.

Het gaat door en door en door. Mannen en vrouwen, samen gevangen in een ziek systeem. Daders en slachtoffers door elkaar.

Ik ben een feminist. Omdat ik een dochter heb en soms bang ben voor haar toekomst, maar ook omdat ik twee zoons heb, en nu al zie wat het systeem met ze doet.

The post Feminist, de man appeared first on DolleMoeder.