Ik ben een feminist.

Is dat nog een verrassing? Ik ben de Dolle Moeder juist omdat ik mij identificeer met de Dolle Mina’s.  Met een flinke portie humor mag ik graag op de barricades staan.

Een dikke honderd jaar geleden was het gevaarlijk om je een feminist te noemen. Vrouwen als Wilhelmina Drucke r (waar de Dolle Mina’s naar vernoemd zijn) en Nellie van Kol  streden in de eerste feministische golf voor basis rechten. Stemrecht, recht op eigen bezit….dat soort frivole dingen….

Nu, drie golven later, wordt het weer onkies geacht om jezelf als feminist neer te zetten. Je bent dan een mannen hatende feminazi die ook nog eens lelijk is, en stom, en liegt, en gewoon heel erg eng ja!

Dussss.

In Nederland hebben vrouwen het een stuk beter dan in zeg…..India, of Irak. En even eerlijk, hier hebben vrouwen inderdaad op papier dezelfde rechten als een man….oh, behalve als het gaat om tepels natuurlijk. Dan even niet.

Punt is dat er veel mensen zijn die denken dat we klaar zijn. Feminisme is niet meer nodig. Vrouwen mogen stemmen, werken, huizen bezitten en hebben recht over hun eigen lichaam….oh…wacht even…. als je gaat bevallen wordt dat laatste al weer heel wat minder.

Maar! Het gaat goed hier. Het glazen plafon is stuk, toch? Vrouwen staan aan de top in Nederland…..oh, wacht even… dat staan we helemaal niet.

Toen ik een tiener was mocht ik graag uit gaan. Dansen enzo. Op een doorsnee avond werd ik een keer of wat bij mijn borsten of billen gegrepen door mensen die daar geen toestemming voor hadden. Op een doorsnee avond werd ik minstens een keer slet of hoer genoemd. Op een doorsnee avond hielp ik eigenlijk altijd wel een vriendin om van ongewenste attenties af te komen. En om het nu helemaal erg te maken…waar ik uitging was een relatief veilige, relatief vrouw vriendelijke omgeving.

Toen ik te maken kreeg met seksueel geweld en daarover probeerde te praten ben ik niet geloofd. Werd er tegen mij gezegd dat mijn kleding me net zo schuldig maakte.

Toen ik de eerste keer zwanger was is mij herhaaldelijk gevraagd hoe ik dat straks ging doen “met de baby en werk.” De vader heeft die vraag niet één keer gehad.

In een werkomgeving is mijn stem te vaak verloren gegaan terwijl een man serieus genomen is.

In de trein, in de stad, op een perron, in een horeca gelegenheid heb ik me onveilig gevoeld.

In meerdere relaties is mij verteld, door mijn partner, dat ik geen feministische lectuur moet lezen omdat ik daar zo ‘opstandig’ van wordt.

Er is mij verteld door mannelijke vrienden, aardige, weldenkende mannen, dat vrouwen in Nederland het prima hebben. Dat ik dingen verzin. Dat het allemaal onzin is. Dat zij toch immers niets verkeerd doen.

Ik ben achterna geroepen, genegeerd als ik praat, uitgescholden, aangevallen, en monddood gemaakt…omdat ik er uit zie als een vrouw.

En nu de grap…de grote clou. Ik ben echt heel doorsnee. Dit is niet uitzonderlijk, ik heb geen speciaal doelwit op mijn hoofd. Dit zijn de standaard ervaringen van een vrouw in Nederland. Dit is doodnormaal.

Maar ja…we zijn klaar hoor. Feminisme mag over zijn, we kunnen de strijdbijl begraven want vrouwen hebben gelijke rechten. Verdomme! Wat kan ik daar kwaad om worden. Dat niet eens opzettelijke, patriarchale toontje. Dat een blanke, cisgender, niet arme, gezonde hollandse vent mij eens even gaat vertellen dat mijn ervaringe n er niet toe doen. Dat hij de wereld beter ziet dan ik, dat het niet bestaat want hij maakt het nooit mee.

……en dat zijn de ‘good guys’. Dat zijn geen verkeerde mannen. Ze zien het gewoon niet en zijn het niet gewend om het woord van een vrouw te geloven.

Daarom ben ik een feminist. Omdat we echt nog niet klaar zijn. Omdat het pas over is als ik, midden in de nacht, dronken en zonder shirt, op een perron kan staan en niet bang hoef te zijn.

The post Feminist, de vrouw appeared first on DolleMoeder.