Mededelen, uitleggen en om toestemming vragen.
Je kan iets mededelen, je kan een keuze uitleggen of je kan om toestemming vragen. Drie totaal verschillende manieren van communiceren die ieder hun plaats en tijd hebben. Toch merk ik dat vooral vrouwen ze nogal eens door elkaar halen.
Vrouwen zoeken vaak naar consensus, willen de meningen in een groep gelijk trekken. Kan aangeleerd, aangeboren of een combinatie van beiden zijn, punt is dat er misbruik van gemaakt wordt. Of beter gezegd; door onze neiging om naar consensus te zoeken laten we nogal eens over ons heen lopen.
Verstoorde dynamiek.
Wanneer iemand die eenheid zoekt praat met iemand die dat niet doet, ontstaat een verstoorde dynamiek. Als beide partijen niet voorzichtig zijn gaat er eentje de uitwisseling domineren. Drie keer raden wie…
Vanwege de kringen waarin ik rond ga zie ik het domineren vooral bij medische en opvoedkundige zorgverleners. Familie die zich bemoeit met de opvoeding, artsen die een behandeling opdringen, allemaal klassieke voorbeelden van een ongelijke dynamiek maar zeker niet de enige plekken waar het gebeurt. Opleiding, werkomgeving, zelfs in het buurthuis. Overal kom je mensen tegen, voornamelijk vrouwen, die hun leven op de weegschaal van een ander leggen. Het lijkt mij hoog tijd om daar eens mee op te houden.
Hoe ziet het er uit?
Om het even concreet te maken, ik heb het over dit soort zaken:
- Mijn oma snapt niet waarom ik nog borstvoeding geef. Hoe kan ik haar overtuigen van het nut?
- Mijn gynaecoloog wil morgen gaan inleiden. Heeft iemand goede argumenten om dat tegen te gaan?
- De buurvrouw zei laatst dat mijn kinderen echt om zeven uur naar bed moeten. Weet iemand een goed artikel dat ik haar kan geven? ( Ja hoor )
- Het consultatieburo vindt dat we moeten gaan bij voeden. Ik wil de volgende keer met betere argumenten komen.
Vragen die ik elke dag voorbij zie komen en ik, laten we wel wezen, totaal begrijp en niet wil veroordelen. We zitten al zo lang in een systeem waarbij dit gedrag normaal is. Onze taal en maatschappij is er volledig op ingericht. Het is alsof iemand je de lucht aanwijst. Alomtegenwoordig en juist daarom onzichtbaar.
De geschiedenis van vrouwen.
In onze maatschappij is het al veel te lang gewoon dat vrouwen overal verantwoording voor afleggen. Welke kleren we dragen , met wie we omgaan, wanneer we kinderen krijgen en hoe we die dan opvoeden. Hoe vaak wordt moeders gevraagd hoe ze werk en moederschap combineren? Hoe vaak aan vaders? Dat bedoel ik dus.
Het zit nu zo diep dat we toestemming vragen aan een arts om een behandeling af te wijzen. Lieve mensen, denk daar eens over na. We vinden het normaal dat een ander beslissingen maakt over onze lichamen. Ingrijpende beslissingen. Ik wil benadrukken dat dit geen kritiek is op de vrouwen die dit doen. Ik deed het ook en betrap mijzelf er nog wel eens op. Het enige wat ik wil is mensen wakker schudden. Een licht schijnen op de macht die we hebben weggegeven.
Vrouwen worden in Nederland niet meer heel openlijk onderdrukt. Oh, het zit vlak onder het oppervlak hoor, maar dat laagje vernis glanst mooi. We hebben te maken met een erfenis van een donkere tijd. Met onbewust aangeleerde aannames die generaties duren om minder te worden.
Toch is dit nu toevallig iets wat niet heel lang hoeft te duren. Dit kleine stukje kan je vandaag nog terugpakken. Door bewust te worden van het verschil tussen mededelen, uitleggen en om toestemming vragen. Iedere vorm heeft een eigen toepasbaarheid.
Wat is mededelen?
Terug naar concreet. Wat bedoel ik precies met iets mededelen? Moet je dan heel onbeleefd worden? Natuurlijk niet. Een mededeling kan zo lief of hard zijn als je hem zelf maakt. Zolang het maar een mededeling blijft.
Kijk, zo:
- Lieve oma, mijn kind krijgt borstvoeding zolang hij en ik daar voor kiezen.
- Ik wil morgen niet ingeleid worden. Wanneer de baby spontaan komt of ik toch voor een inleiding kies weet ik dat ik op uw professionele hulp kan rekenen.
- Dag buurvrouw, lekkere avond om nog even buiten te spelen hè.
- Goedemiddag. Aan vaste voeding beginnen we met zes maanden. Ik heb verder geen behoefte aan informatie er over.
Voor de vasthouders kan je je zin gewoon herhalen. Je hoeft niets meer te zeggen. Na de derde herhaling voelt de bemoeial zich meestal belachelijk en houdt het op.
De plek voor uitleggen.
Het uitleggen van je keuzes is gereserveerd voor mensen die ofwel de keuze samen met jou maken (je partner bij opvoedingskwesties bijvoorbeeld) ofwel mensen die oprecht geïnteresseerd zijn. In dat laatste geval is het een leuk gesprek en nooit een vervelende discussie.
Toestemming vragen heb ik een hekel aan. Iets met niet tegen autoriteit kunnen. Er zijn werk situaties waarbij het nodig is. Of als je naar de wc moet bij een ander thuis. Zoiets. Verder mogen we wat mij betreft het hele concept afschaffen. (Ja, ook voor kinderen, maar dat is weer een ander onderwerp.) Ik geef meteen toe dat mijn mening daarover een fel kleurtje heeft. Ik ben niet voor niets een activist.
Het is jouw leven.
Ja echt! Het is verdorie jouw leven, jouw keuzes. Ja, ook als daar kinderen bij betrokken zijn. We gaan er namelijk van uit dat ouders het beste met hun kroost voor hebben, tot het tegendeel is bewezen.
Het is totaal, absoluut en honderd procent begrijpelijk waarom we in zo’n vreselijk taalkundig patroon verzeild zijn geraakt. Het is nu ook helemaal tijd om er mee op te houden. Mijn leven, mijn keus. Iedereen mag interesse hebben, maar er zijn heel weinig mensen die mij ter verantwoording kunnen roepen. Het verschil lijkt zo klein, maar de gevolgen zijn zo groot.
Verder lezen?
The post Mededelen, uitleggen en om toestemming vragen. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
