En dan? Wat doe je als je er echt, totaal doorheen zit? Fase vijf moeder , zeg maar. En dan niet grappig, maar zorgwekkend. Wat doe je als je amper meer functioneert, als je zo moe bent dat je niet achter het stuur van een auto durft te stappen, of eigenlijk niet eens met een kind op de arm op de trap durft. (Been there!)

Of misschien nog wel erger, wat als je boos wordt op dat kind? Die kleine die eigenlijk niets verkeerd doet. Misschien pijn heeft of een ander ongemak. Jouw lieve kindje die al een tijdje niet wil slapen, of constant huilt. Wat moet je in vredesnaam doen als je in dat zielige gezichtje kijkt en woede voelt? (Daar ben ik ook geweest.) Niet dat je echt iets zou doen, vaak schrik je je al de tandjes van het gevoel, maar het blijft rot.

Vandaag wil ik proberen wat handvatten te geven. Het kloterige is dat het maar pleisters zijn, een emmertje tegen de overstroming. De echte oplossing is in stamverband leven. Dat is namelijk ook meteen de oorzaak. Wacht even, daar gaan we iets dieper op in.

Echt waar niet. Je doet het niet verkeerd, je bent niet slecht en zeker geen mislukkeling. Je bent een faalbaar mens wat haar of zijn best doet in slechte omstandigheden. Ik heb dit al behoorlijk vaak geschreven en ik zal het nog wel vaker doen; we horen in een relatief kleine stam lief, leed en opvoedingstaken te delen. Je hoort niet zowel de dag- als nachtdienst te draaien. Je hoort dat huilende kind na een tijdje aan een verse volwassene te kunnen geven.

Dat is eerst belangrijk om te realiseren. Het is niet de schuld van jouw kind en het is zeker niet jouw schuld. Jullie doen allebei je best om met een team van drie (en soms twee) het werk van zes te doen. Die gedachte helpt waarschijnlijk niets met de vermoeidheid, maar hopelijk wel met de frustratie.

Op het moment dat ik echt op instorten sta, je weet wel, meestal terwijl ik iets anders probeer te doen, boodschappen of zo, en de kinderen echt niet luisteren en ik zo vreselijk moe bent en alleen nog wil huilen. Dat moment. Dan is het belangrijk om eerst even een noodstop te maken. Ga zitten waar je bent (ja, desnoods op de vloer van de supermarkt) en knuffel je kinderen. Huil mee als je daar behoefte aan voelt. De rest van de wereld kan nu even de schijt krijgen.

Door die noodstop kom je uit de situatie. Natuurlijk is er meer aan de hand dan die stomme boodschappen of die was, maar zo haal je de laatste druppel weer uit de emmer. Je verbind je weer met je kinderen en kan de boosheid, als je die voelt, laten afvloeien. Wees maar kwetsbaar, dat is oké, het ergste wat er kan gebeuren is dat er iemand hulp aanbied.

Na een paar minuten kan je bedenken wat je nodig hebt om dit moment dragelijk te maken. Kopje thee, zak chips om de kinderen mee om te kopen of diep ademhalen en doorgaan. Als je niets kan verzinnen of spontaan weer gaat huilen was je nog niet klaar. Hervat het knuffelen en probeer het straks weer.

Weet ik, heb je nu geen kloot aan, maar het is echt belangrijk om in je gedachten te houden. Het zal niet altijd zo zijn. Het wordt beter. Niet alle dagen zijn slecht en uiteindelijk zijn ze groot.

Denk eens terug aan een keer toen het wel lekker liep. Dat lijkt nu mijlenver weg, maar het is wel echt gebeurt. Of stel je eens voor hoeveel beter het is als je kind een volgende stap heeft bereikt. Misschien zit de zindelijkheid er wel aan te komen, of kunnen ze bijna eventjes alleen thuis blijven. Je kan je er op verheugen en weten dat het in een overzichtelijke hoeveelheid tijd er aan komt.

Na al die knuffels, relativering en peptalk ben je hopelijk in staat om praktische oplossingen te verzinnen. Die zijn niet makkelijk en vereisen soms wat creatieve gedachten sprongen. Probeer te bedenken wat er wel kan in plaats van onmogelijkheden.

Hulp. Dat is echt de eerste oplossing. Waar kan je hulp vandaan halen? Wie zijn de leden van jouw stam of waar zou je ze kunnen vinden? (Borstvoeding café, ouder groep, social media.) Het liefste heb je iemand die even op jouw kind (kinderen) kan letten terwijl jij op bed gaat liggen met chips en netflix. Dat hoeft echt niet de meest geweldige oppas ooit te zijn. Bijna iedereen kan een uurtje wandelen met de wagen, of bij een speeltuin zitten en opletten. Niet schuldig voelen over een extra middag op de opvang zodat jij bij kan tanken. Gewoon doen. Zie het als ziekmelden en voor je eigen vervanger zorgen.

Kan je geen oppas vinden, dan misschien iemand die, eventueel tegen betaling, andere taken van je overneemt. Als de was, de keuken en de badkamer gedaan is heb jij hopelijk wat meer lucht om met de kinderpolitiek om te gaan.

Als je dat nog niet deed is het misschien een idee om de boodschappen te laten brengen. Er zijn meerdere prima services voor. Ik gebruik die van de Jumbo en wekelijks komen er alleraardigste jongeren de spullen tot in de keuken brengen. Ze kijken er nog vriendelijk bij ook!

Eigenlijk kan je tegenwoordig bijna alles wel op het internet bestellen. Mogelijk wat minder gezellig dan een dagje de stad in, maar zeker weten een stuk beter dan in een winkel staan en snel iets uitzoeken terwijl je kinderen de boel afbreken. Mijn favoriete webwinkels zijn: Bol , Hema en Holland&Barrett. (Vroeger de Tuinen.)

Is de nood hoog genoeg dan kan je kijken naar thuishulp. Met een diagnose van de huisarts (doet u mij maar een lekkere burn-out meneer) heb je wellicht wel recht op een paar uur vergoede hulp per week.

Verder zijn er ook vrijwillige instanties die je kan benaderen. Humanitas bijvoorbeeld. Ben je lid van een religieuze groep? Die hebben ook nog wel eens een groepje helpers. Niet trots gaan doen nu, gewoon vragen. Zie het maar als medicijn.

We kennen haar allemaal, die buurvrouw, collega of nicht die het allemaal voor elkaar lijkt te hebben. Schone kinderen, schoon huis, vlotgekapt haar en een verdachte afwezigheid van wallen. Of erger nog, de vrouw wiens kinderen al lang groot zijn. Niemand kan haar beoordelen omdat haar kunsten als moeder alleen in het verre verleden te zien waren.

Soms is ze stil in haar superioriteit en soms komt er bij het zien van jouw donkerblauwe oogzakken een stortvloed van ongevraagd advies uit. Vaak in de richting van strenger zijn, laten huilen en iets met een vast ritme. Dan kan je, in je uitgeputte staat, flink aan het twijfelen gaan. Doe je het wel goed met dat hippie ouderschap? Kort antwoord; ja!

Langer antwoord; je kan op drie manieren omgaan met het verlies van de stam die we zo nodig hebben. Wat jij doet is roeien met de riemen die je hebt. Je neemt de zware taak op je en probeert je kind te beschermen. De tweede manier is de last bij de kinderen leggen. Dat is het hele “laat ze maar huilen” verhaal. Je propt dan de kinderen in een vakje waar ze niet in passen, met alle nodige schade van dien.

Als laatste heb je de leugenaars. Ja echt. Er wordt meer gelogen over het gedrag van kinderen dan over seks. Iedereen probeert hun leven met een laagje vernis te presenteren en zo creëren we een cultuur waarin niemand meer eerlijk durft te zijn.

Mocht je het durven, begin dan de conversatie. Wees er eerste die toegeeft dat het gewoon klotezwaar is. Ik kan je bijna beloven dat je niet de enige blijkt te zijn. Wie weet vind je zo zelfs een paar stamleden.

Verder lezen?

Ziekmelden voor moeders.

Wie doet het huishouden?

The post Wanneer ouderschap te zwaar wordt. appeared first on DolleMoeder.