Vorige maand schreef ik een stukje over de gezinsmanager zijn , ook wel bekend als de mental load dragen. In een gezin zijn dat buitenproportioneel vaak de vrouwen en het is een enorme berg onzichtbaar werk.

Als gevolg daarvan heb je een vol hoofd. Vol met lijstjes, agenda’s, afspraken, boodschappen, taken, voorkeuren, waarschuwingen en zorgen. Vind je het gek dat die email daar niet meer bij past!

Ik besef me heel vaak dat het een kwestie is van de laptop opstarten en drie zinnen tikken, of even een nummer intoetsen en een kort gesprek voeren. Soms zijn het zelfs doodgewone sociale berichtjes die ik veel te lang negeer. Het is niet dat ik je niet mag, of dat ik lui ben of eigenlijk ook niet dat ik de tijd niet heb, het is omdat ik in mijn hoofd bezig ben met de kinderen, het eten, de rekeningen, de was en de tandarts.

De meeste mannen zullen je voor gek verklaren als je ze verteld over je gebrek aan mentale ruimte. Soms krijg je te horen dat je niet zo moet piekeren, of meer moet delegeren. (Dat laatste is al een heel probleem op zich. Delegeren of om hulp vragen suggereert nog steeds dat jij eindverantwoordelijk bent en het doet daarom absoluut niets aan het mentale ruimte gebrek.)

Ik snap wel dat mannen het niet snappen hoor. Even een voorbeeld, met luiers. Ik heb meerdere malen meegemaakt dat een vader tijdens een uitje geen luier mee had voor zijn kind. Niet echt een ramp hoor. Lossen we met z’n allen wel op. Dit is geen oordeel over vergeetachtige vaders. Punt is dat ik weet hoe hard ik veroordeeld zou worden als ik het huis uit loop zonder absoluut alle benodigdheden die mijn kind maar zou kunnen gebruiken. Niet alleen luiers, ik krijg oprecht meewarige blikken als ik geen zelfgemaakt, gezonde en biologisch verantwoorde snack meeneem. Die last minute pak koekjes levert een blik van sympathie op….naar mijn kind. Die vervolgens een hapje van de zelfgemaakte gezonde havermout muffins krijgt aangeboden. (Overigens, deze blikken komen niet van de vaders maar van andere moeders. Leuk hoe we elkaar klein houden. Ga ik nog eens meer over schrijven.)

Geen man die een oordeel krijgt als hij met niets anders dan zijn kroost, de sleutels en een pinpas het huis uit loopt. Op zich terecht, het is namelijk zijn zaak en zijn verantwoordelijkheid. Voor moeders niet. Moeders worden afgemaakt op alles behalve perfectie en als je naar perfectie moet streven loopt je hoofd aardig snel vol.

Tja, en dan heb je dus dat volle hoofd en het besef dat het niet eerlijk is. En dan? Wat doe je er aan? Hoe leeg je de boel weer?

Eeeehhhh, die is een beetje lastig. Sorry. Ik heb geen snelle oplossing voor je. Overvolle mentale ruimte is een deel van een groter maatschappelijk probleem. Namelijk de enorm verschillende verwachtingen die we hebben voor mannen en vrouwen. Het is niet zo simpel als besluiten niet meer aan die verwachtingen te voldoen. Tenzij je de huid van een olifant hebt en enorme oogkleppen ga je tegen oordelen aanlopen. Dat doet je wat, het is onzin om te zeggen dat je het gewoon naast je neer kan leggen.

Oordelen van anderen loslaten kost jaren en jaren aan emotioneel werk. Juist in de jonge kinderen fase ben je enorm gevoelig voor de mening van anderen. Ja, probeer het los te laten, maar het is naïef om dat als enige oplossing aan te dragen.

Ook van die leuke onzin als takenlijstjes en familie planners doen erg weinig. Niet niks overigens. Ik ben enorm voorstander van al die mentale zooi op papier schrijven maar uiteindelijk is het symptoom bestrijding.

Praten met je partner helpt. Afspreken wie over welke onderwerpen de verantwoordelijkheid draagt, en dan echt loslaten wat niet jouw gebied is. Oh, of andere moeders steunen, dat zou ook leuk zijn. Niet oordelen enzo. Ik heb ondertussen een mooie groep ouders om me heen die kaakjes, organisch fruit en luiers zonder meewarige blikken met elkaar delen. Een heerlijke opluchting.

Ja, moet ik dat echt uitleggen? Oké, gaan we dan. Omdat het voornamelijk vrouwen hindert in doen wat ze moeten doen. Omdat je als je hoofd constant vol zit met van alles je minder kan presteren. Omdat als een man in een vergadering zit, hij over het algemeen echt alleen met die vergadering bezig kan zijn en een vrouw niet.

Ook omdat het constante, onophoudelijke oordeel een effect heeft op je zelfvertrouwen. Zo veel vrouwen hebben die constante kritische stem in hun hoofd. Uiteindelijk leer je om jezelf veel harder naar beneden te halen dan een ander ooit kan. Zo blijven vrouwen klein en dat is precies waar feminisme tegen in opstand komt.

Verder lezen?

De gezinsmanager zijn. (De mental load.)

Wie doet het huishouden?

The post Mijn mentale ruimte is vol! appeared first on DolleMoeder.