Papadag is geen oppas dag!
Officier Papa op stap!
We gaan het vandaag over over papa’s en over papadag hebben. Maar eerst even een huishoudelijke mededeling. Ik zit namelijk per uitzondering eens niet alleen achter de laptop. Bij deze wil ik je voorstellen aan de Dolle Vader. (Ja, hij blijft nog even anoniem, verlegen enzo.)
In het kader van het vader perspectief willen we eens een stukje samen schrijven. Gaat dat goed dan kunnen we dat vaker doen. Wel zo gezellig. Maar goed, terug naar de papadag.
Papadag is een rotwoord!
Nou ja, dat dus. Papadag suggereert dat de andere dagen dat niet zijn. Taal maakt uit en hoe we iets zeggen heeft een impact. Het legt bloot hoe we stiekem over dingen denken. In het geval van vaders dus niet al te positief.
Er is namelijk niet zoiets als een mamadag. Dat is gewoon elke dag want moeders zijn elke dag moeder. Is dat niet ook zo voor vaders? Blijkbaar denken we er niet zo over. Blijkbaar is papa zijn iets wat je aan en uit kan zetten.
Laten we eens heel radicaal doen hier, even echt op het scherpst van de snede, en stellen dat vaders full time ouders zijn. Ik weet, ik weet, heel controversieel en zo en dat is nu juist wat er zo verkeerd aan is.
Alsof een papa geen ouder is.
Ik heb er al eens over geschreven maar de verwachtingen voor vaders en moeders zijn heel verschillend. Dat is niet alleen vervelend voor moeders (die aan een idiote hoop eisen dienen te voldoen) maar ook voor vaders. Die worden namelijk voor het minimum de hemel in geprezen.
Dat klinkt misschien in eerste instantie leuk maar eigenlijk worden vaders geprezen voor doodnormaal gedrag. Alsof je als gezonde volwassene een compliment krijgt omdat je je eigen kont afveegt.
Vaders horen nogal eens dat het zooooo geweldig is als ze achter de kinderwagen lopen of een luier verschonen. Onzin natuurlijk want dat hoort gewoon bij vader zijn. Complimenten zijn niet altijd wat ze lijken. Ze dragen nogal eens de aanname dat wat er besproken wordt iets is wat de ontvanger normaal niet zou kunnen. Kort gezegd; als je een vader prijst omdat ie z’n kind kan troosten zeg je eigenlijk dat die vaardigheid niet normaal is voor een vent. Je ziet daarmee een vader niet voor vol aan.
Vaders zijn ouders. Het is niet de bedoeling om ze bloot te stellen aan de lading kritiek die moeders te verduren krijgen, maar het zou best leuk zijn als we met z’n allen ergens het midden vinden.
Dolle Vader op de dames wc.
Toen ik als Dolle Vader eens in een restaurant met een volle luier geconfronteerd werd ging ik uiteraard zoeken naar een verschoon tafel die niet te vinden was. Een vriendelijke medewerkster vertelde mij dat verschonen op het dames toilet kon en vroeg of mijn vrouw (Ik was daar samen met een vriendin.) dat op de grond kon.
Niet alleen is het belachelijk dat eventuele verschoning stations meestal op de vrouwen plee staan, de aanname dat de dame in het gezelschap verantwoordelijk was voor de uitvoering is ronduit beledigend.
Het is natuurlijk maar een enkel symptoom van een strontvervelend patroon, maar het is meteen wel een hele nare. Verschonen hoort er bij en als dat op een voor mannen niet toegankelijke plek moet gebeuren zeg je dus dat vaders niet bestaan. Of nochtans, niet zonder een moeder er naast.
De gevolgen van een papadag cultuur.
Als we met z’n allen aan dat stomme papadag idee vast houden (en dat doen we momenteel) heeft dat gevolgen. Vaders worden vanaf dag een aan de kant geschoven. Ze krijgen de constante boodschap dat ze niet capabel zijn en er in de verzorging van hun kind niet toe doen. Ja, dan snap ik best dat je je daarnaar gaat gedragen.
De klungelige papa is een directe consequentie van de minachtende houding die we naar vaders hebben. Moeders klungelen overigens net zo hard hoor. In het begin, tijdens de kraamweken en achter gesloten deuren. Die hebben een bevallingsverlof lang tijd om de leercurve lekker stijl te doen. Vaders niet. Die krijgen amper verlof (het wordt een beetje beter, maar niet afdoende) en mogen dus achteraf een publieke inhaalwedstrijd spelen.
Omdat ze met die achterstand beginnen worden ze snel weggeduwd waarna ze, heel begrijpelijk, in een soort aangeleerde hulpeloosheid, hun handen er maar vanaf trekken.
Tegengas voor papadag!
Wat kunnen we er dan aan doen? Hoe veranderen we de papadag cultuur? De grote, open deur is natuurlijk een behoorlijk partner verlof. ( We zijn tegenwoordig al een eind gelukkig.)
Op kleinere schaal is het belangrijk om vaders te laten klungelen. Iedereen heeft een leercurve en een poepluier verschonen bij een friemelend kind is gewoon moeilijk. Laat ze! Neem het niet over en maak al helemaal geen opmerkingen. Een steunende, begripvolle blik is voldoende.
Vaders der Nederlanden , laat je niet wegduwen! Die vrouwen nemen het dolgraag van je over maar jij bent de papa. Het is jouw ruimte en als je die weggeeft sta je binnen no time aan de zijlijn. Claim de luier, de draagdoek en de tijd met je kind. Jij bent belangrijk en jij bent een autonome ouder.
Verder lezen?
The post Papadag is geen oppas dag! appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
