Het verschil tussen luisteren en gehoorzamen.
Ik ben echt niet altijd een leuke moeder. Even buiten het hele fase-vijf-vermoeid
verhaal zijn er van die dingetjes waar ik niet tegen kan. Als mijn kinderen niet luisteren bijvoorbeeld. Ja, echt, daar kan ik goed pissig om worden. Punt is dat ik met luisteren niet hetzelfde bedoel als gehoorzamen.
Waarom moeten kinderen gehoorzamen?
Goede vraag eigenlijk. Ik denk vooral omdat wij als volwassenen het rare idee hebben dat we alles beter weten. Dat kinderen een soort domme, onbeschreven blaadjes zijn en wij ze dienen te vullen met goede gewoontes en kennis.
Even een korte geschiedenisles. Ik ga met hele grote stappen dus het zijn generalisaties. Ooit woonden we in stamverband als jagers-verzamelaars. Kinderen hadden alle vrijheid van de wereld. Met een terecht vertrouwen dat het jonge stamlid helemaal vanzelf haar of zijn plaats vindt kregen ze alle ruimte om te ontdekken.
Toen deden we een hele leuke uitvinding: Bezit, land vooral. We gingen een beetje agrarisch doen en de vrijheid van kinderen werd daarmee beduidend minder. (Overigens ook meteen de vrijheid van iedereen.)
Daarna kwam de industriële revolutie en was het helemaal afgelopen met de pret. Werk en gezin werden een fabriek. Efficiënt en emotieloos. Behaviorisme was een populaire pedagogische stroming. Denk; het trainen van een hond. Niks niet emotionele behoeftes maar straf en beloning tot het juiste gedrag vertoont wordt. Kinderen worden gezien maar niet gehoord en meer van dat soort onzin.
Nu ja, met die erfenis zitten we nu dus nog steeds.
Wat betekent luisteren?
Als ik aan een vriendin vraag of ze naar me wil luisteren dan bedoel ik natuurlijk niet dat ze exact doet wat ik zeg. Dan heb ik iets te vertellen en wil ik gehoord worden. Waarom zou dat anders zijn met kinderen?
Luisteren is een actief proces. Het gaat er om dat je de ander ziet, dat je de boodschap binnen krijgt. Luisteren gaat om aandacht geven. Mocht er in de uitgezonden boodschap een verzoek zitten, dan is “nee” daar een mogelijk antwoord op. Luisteren vereist geen gehoorzaamheid.
Als ik dus zeg dat mijn kinderen soms niet luisteren, dan bedoel ik dat ik mij genegeerd voel. Op zich weet ik best dat het leeftijd adequaat gedrag is. Ze zitten dan vaak zo diep in een bezigheid dat een moeder die iets komt vertellen gewoon niet heel interessant is. Toch vind ik het naar als ze het doen en spreek ik ze er op aan. Ook ik verdien het om gezien te worden.
Wat ik van ze vraag is niet om op te springen en te doen wat ik zeg, maar om hun aandacht op mij te richten en terug te praten. Dat is wat luisteren is.
Krijg je dan geen ongehoorzame kinderen?
Ik hoop het wel ja. Ik wil namelijk helemaal geen gehoorzame kinderen. Ik wil kleine mensen opvoeden die zelf nadenken en een mening vormen. Iets wat ik vaker zeg is dat je als ouder kan kiezen; je kan ofwel brave, gehoorzame kinderen hebben of kritische en zelfstandige volwassenen. Niet beide.
Als mijn kinderen niet met mij in discussie durven, met hun moeder die totaal onvoorwaardelijk van ze houdt, hoe moeten ze dat dan ooit doen met een vervelende manager of een grensoverschrijdende vriend?
Geef ik dan nooit grenzen?
Ja, natuurlijk wel. De Kleuter vroeg wel eens of ze mocht autorijden. Vond ik toch niet zo’n goed idee. De jongens roepen nog best regelmatig dat ze echt niet naar school willen. Daar denk ik anders over en je kan vast raden waar ze om kwart over acht staan. (Hint.) Grenzen zijn er altijd. Het verschil is dat er bij mij ook een gesprek mag zijn. Ik wil met alle liefde voor de zoveelste keer luisteren naar waarom school stom is. Ik wil ook met diezelfde liefde net zo vaak uitleggen dat school nu eenmaal verplicht is en waarom.
Een gebrek aan gehoorzaamheid betekent niet meteen grenzeloosheid. Bij ons betekent het respect en begrip voor elk gezinslid.
Verder lezen?
The post Het verschil tussen luisteren en gehoorzamen. appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
