Ik wil het even hebben over iets wat gebeurt, of beter gezegd, niet gebeurt tijdens de meeste gender transities. Begeleiding. Psychische hulp. Iemand om mee te praten die daarvoor gestudeerd heeft. Als je cisgender bent is dat waarschijnlijk een verrassing voor je. Dat het niet gebeurt bedoel ik. Dat er geen begeleiding is, geen hulp. “Ja, maar je gaat toch eerst langs een psycholoog?” Klopt, maar begeleiding krijg je daar niet.

Korte waarschuwing; dit is een onderwerp waar ik boos over ben. Vooral nu want ik heb met mijn stomme hoofd te veel op social media gezeten en wat dingen gelezen waar ik pissig over ben. Wat betekend dat ik dit stukje driftig aan het typen ben en en nee, ik ga niet eerst rustig worden, ik ben boos en ik ga waarschijnlijk schelden. Als je daar geen zin in hebt kan je hier iets grappigs lezen.

Gisteren kwam ik twee dingen tegen. Ten eerste een hartstikke mooi verhaal over een transgender kind. Een jochie wat zichzelf mocht zijn. Zo gaaf, zo leuk en ik maakte de stomme fout om de commentaren er onder te lezen. In mijn verdediging, dit werd gedeeld op een regenboog maffia groep dus er was een kleine verwachting van veiligheid.

Helaas moest er weer iemand beginnen over detransitioners en of zij wel genoeg aandacht kregen. Had geen context met het de originele post of het (verder leuke) gesprek er onder. Gewoon een “ whattabout detransitioners! ” roep in de digitale ruimte.

Pfffff. Oké. Adem in, adem uit….. scrolll verder.

(Hahaha, natuurlijk ben ik niet verder gescrolld. Ik sprong sneller op die barricade dan peuter met snoep.)

Hoe dan ook, even later kwam ik een heel ander bericht tegen. Van een jonge trans man die verteld over een aantal problemen tijdens zijn transitie. Over wachtlijsten, afgezegde of niet nagekomen afspraken, over slechte operatie resultaten die ontkend worden en uiteindelijk over zijn zelfmoordpoging. Het is goed gekomen hoor. Hij heeft doorgezet, een goede chirurg gevonden en schreef zijn verhaal juist om anderen aan te moedigen. Hij is gelukkig nu.

Als de die twee dingen naast elkaar zet; detransitioners en mensen die onmenselijk behandeld worden tijdens hun transitie. Wat denk jij snotverdulleme wat vaker voorkomt?! Wie denk je nu echt dat er aandacht krijgen en wie niet?!

Oké, oké, nog eentje. Je moet even geduld met me hebben, ik ben goed pissig en goed op dreef.

Hebben we het nieuws uit de UK gehoord? Er mogen nu geen puberteitsblokkers worden voorgeschreven aan jongeren omdat ze vanwege hun leeftijd geen consent kunnen geven. Hoe stom is die logica! Dat geld toch kutverdomme voor elke medische procedure! Een kind van elf kan ook geen consent geven voor ritalin of het zetten van een gebroken arm maar daar stoppen ze ook niet mee!

Ja, goed. Oké, Ik weet het. Ik ga even wat rustiger worden. Moment, ik kom na een pot kamille thee weer terug.

………….

Voor mij zit er een rode draad tussen al die verhalen. Er ligt namelijk een enorme focus op het stukje voor de medische transitie. Om detransitioners te voorkomen moeten we zogenaamd meer testen, strenger zijn, meer protocollen en regels hebben. We moeten uitstellen, afstellen, en hindernissen opleggen. Ben je al die bergen over dan mag je de hele klotezooi lekker zelf uitzoeken. Dan sta er je alleen voor. Je wou het toch? Nou daar! Veel plezier en mee en goedendag! Wij trekken onze handen van u af!

Eerst een stap terug, want ik weet dat de meeste mensen die dit lezen amper begrijpen hoe een medische transitie er uit ziet. Wat ik nu vertel gaat over een volwassene. Over transgender kinderen heb ik hier uitgebreid geschreven. Ook is het proces voor iedereen uniek. Ik heb zelf bijvoorbeeld een hele andere ervaring omdat ik mijn privileges (ik ben verbaal sterk, niet te jong, heb een beetje geld en ben wit) kon inzetten om buiten het protocol te gaan. Het overgrote deel van transgender mensen zit wel in de protocollen gevangen en zal het moeten doen met de grote behandelaars. Wat ik beschrijf komt daar zorgwekkend vaak voor.

Boem! Je wordt wakker en realiseert wat je eigenlijk al jaren weet; Je bent transgender. Je lijf klopt niet en het is tijd om er iets aan te doen. De eerste stap is je eigen huisarts. Die weet meestal niets van transgender mensen af maar je hebt een huisarts nodig om een doorverwijzing te krijgen naar een instelling die je kan behandelen. Hopelijk werkt zij/hen/hij mee maar dat is geen zekerheid.

Met je doorverwijzing ga je bellen. Er zijn maar een klein aantal plekken waar je terecht kan. De meeste mensen komen uit bij het VU of Stepwork. Beide hebben momenteel een wachtlijst van ongeveer twee jaar (!) of langer.

Na twee jaar krijg je een intake. Soms mag je daarna meteen met de psycholoog praten en soms duurt dat nog een paar maanden. Deze psycholoog is er niet om je te helpen maar om een oordeel te vellen. Dit is het diagnose traject en het is ongelijk, vernederend en vaak zelfs transfobisch. Het is normaal voor een dergelijk kliniek om je consequent te misgenderen. Het traject duurt minimaal drie maanden maar meestal langer. Een jaar komt regelmatig voor.

Aangenomen dat je de psycholoog weet te overtuigen van jouw validiteit als mens kom je op de volgende wachtlijst. Voor een endocrinoloog die hormonen kan voorschrijven. Kan elke endo en eerlijk gezegd een huisarts waarschijnlijk ook. Toch zijn er maar een paar in Nederland die het doen dus….wachtlijst.

Hormoontraject van minimaal een half jaar. Wil je daarna operaties? Dan moet je weer “goedgekeurd” worden. Dus weer gesprekken. Deze worden vaak afgezegd. Er wordt toestemming beloofd in het volgende gesprek wat er uiteraard nooit van komt. Je moet behoorlijk assertief zijn om hier doorheen te komen. Heb je het akkoord dan volgt, je raad het al, een wachtlijst.

Dit herhaalt zich voor elke volgende procedure die je nodig hebt. Sommige wachtlijsten zijn maandenlang, sommige jaren. Al met al is het normaal dat een medische transitie van doorverwijzing tot sluiting dossier tussen de vijf en tien jaar duurt.

Vijf…en…tien…jaar. Jaar. Neem dat op, hoor het. Jaren van je leven. En nergens, nergens in dat kloteproces, in die hele vernederende, ellendige, bureaucratische, stinkende vuilnishoop is er iemand die met je praat! Iemand die er voor je is. Iemand die je, zonder oordeel, zonder dat je afhankelijk van ze bent, kan helpen met de sociale, seksuele en mentale dingen die je doormaakt! Nie!Mand!

Oké, even buiten de iatrogene schade (schade gedaan door medische handelingen. Al de ellende waar ik net boos over was dus) is transgender zijn in onze maatschappij iets waar je, in mijn mening, nog best wat hulp bij kan gebruiken. Zeker als je op latere leeftijd uitkomt. Ik ga nu even vooral over mijzelf praten. Dit is namelijk iets waar ik ook tegen aan loop. Zoals ik al zei, ik heb het eerdergenoemde gedoe overgeslagen. Geen enkel deel van mijn behandeling was illegaal, maar alles was buiten het standaard protocol. Toch heb ik ook behoefte aan wat begeleiding.

Ik kon een groot deel van mijn leven niet mijzelf zijn, ik heb mijn eigen karakter onderdrukt. Helaas maak ik discriminatie mee, ik heb last van impostor syndrome doordat ik in een maatschappij ben opgegroeid die bij elk transgender verhaal begint te roepen over detransitioners. De hormonen die ik gebruik hebben effect op mijn emotionele beleving. Ik kan niet meer huilen en ik worstel met het uiten van mijn gevoel. Ik weet niet goed hoe ik een man wil zijn in een wereld vol toxische mannen. Mijn lichaam is veranderd en daar ben ik zo ontzettend blij mee maar ook soms onzeker over. Kortom, ik ben op zoek naar identiteit en naar mijzelf en heilige poep, dat is veel werk. Het zou wel heel fijn zijn om daar deskundige hulp bij te hebben.

Hoe ik een gender transitie zou inrichten als ik het voor het zeggen had? Oh, daar heb ik wel een mening over.

In grote lijnen zou de transitie allereerst stoelen op autonomie. Ik zou werken via het informed consent model in plaats van het diagnose traject. Dat betekend dat je uitgebreide informatie krijgt over wat je wil doen, dan een paar weken bedenktijd hebt, waarna je als autonoom mens je eigen keuze kan maken.

Er wordt, met name in het buitenland, al enige tijd volgens dit model gewerkt en dat levert betere resultaten dan het diagnose model. Het is een stuk sneller, dus minder wachtlijsten, het is beduidend minder traumatisch en er zijn niet meer spijtoptanten.

Daarnaast zou ik een belangrijke rol zien voor een psycholoog als begeleider. Niet verplicht uiteraard, maar als aangeraden onderdeel. Iemand met wie je kan praten, die verstand van zaken heeft, maar wiens toestemming je niet nodig hebt voor enig medisch of juridisch onderdeel van je transitie.

De laatste stap is de medische wereld een schop onder de transfobische kont geven. Veruit de meeste behandelingen die wij krijgen zijn niet exclusief voor trans mensen en kunnen door iedere arts in het betreffende specialisme gedaan worden. Het is alleen angst, transfobia en een hele comfortabele monopolie positie voor bepaalde grote spelers die het ons verhinderd om de medische hulp te krijgen die we nodig hebben.

Oh, en als je na dit alles toch wil reageren met: “Ja maar we moeten die arme mensen beschermen die denken dat ze trans zijn of door hun ouders gedwongen worden of niet homo willen zijn of gewoon gek of eigenlijk snap ik het gewoon niet en iets met badkamers en iedereen die kan zeggen dat ze trans zijn en DeNK tOch EeNs AaN dE DETANSITIONERS!!!”

Dan heb je me snotverdomme niet begrepen en heb ik het geduld en de krijtjes niet meer om het je verder uit te leggen.

The post Begeleiding en hulp voor transgender mensen. appeared first on DolleMoeder.