Ineens is het zover. Je kind is uit de kast. Als trans, of een van de andere letters in LGBTQIA+. Achteraf zie je de voortekenen wel maar in het moment schrok je toch een beetje. Nu je er over nadenkt zit je met allerlei emoties. Angsten en eigenlijk ook wel wat verdriet. Maakt dat je een slecht mens? En wat moet je met die emoties naar je kind toe? Daar gaan we vandaag op in.

Ten eerste; gefeliciteerd. Niet alleen met jouw kind wat authentiek wil leven maar ook met de band tussen jullie. Je kind vertrouwd je genoeg om te laten zien wie zij/hen/hij is. Geweldig toch! En ja, daarnaast kan je best met wat ingewikkelde gevoelens zitten. Dat maakt je niet slecht, dat maakt je een doodgewoon product van onze maatschappij.

Mijn moeder heeft nog best wat met mij te stellen gehad. (Is daar iemand ook maar een beetje verbaasd over?) Dat ik uiteindelijk naar haar uitkwam als trans man was misschien niet een hele grote schok. Ze reageerde in ieder geval prima. Steunend en zo. Liefdevol, beetje nieuwsgierig naar hoe dat dan gaat. Vanaf het moment dat ik daar om vroeg heeft ze haar ontzettende best gedaan om “hij” te gebruiken en als een van de weinige mensen moest zij ook wennen aan een nieuwe naam. (De rest van de wereld gebruikte al heel lang een mannelijke versie van mijn naam. Iets met voortekenen achteraf en zo.) Hoe dan ook, steunende moeder. Hartstikke tof. Ik blij want dat is lang niet altijd het geval helaas.

Ongeveer een jaar later hebben we het er nog eens overgehad, dat uitkomen van mij. Geen idee hoe we er op kwamen maar pas toen vertelde ze dat ze er toch wel moeite mee had in het begin. Niet het trans zijn zelf natuurlijk, meer het ‘verlies’ van haar dochter. Een klein rouw proces waarbij ze afscheid moest nemen van het beeld wat ze van mij had. Is helemaal goed gekomen overigens. Ze is ontzettend trots op haar zoon en stelt mij overal als zodanig voor. Sterker nog, door de ervaring met mij hebben beide mijn ouders de kans gekregen om andere transgender mensen in hun omgeving te steunen. Hoe cool is dat!

Even terug naar het punt. Dat rouw proces. Daar moest ze even doorheen en dat was oké want daar heeft ze mij nooit mee lastig gevallen. Ze heeft elders steun gezocht terwijl ze mij volledig steunde. Ze heeft pas over die emoties gepraat toen ze goed en wel verwerkt waren. Het komt er op neer dat ze heeft gedaan wat ouders horen te doen; verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen emoties en dat niet op de schouders van hun kind gooien.

Ik ken het verhaal helaas ook van de andere kant. Een jong volwassen transgender vrouw wiens familie niet…geweldig is. Ook weer niet vreselijk hoor. Ze wordt niet uitgescholden en ze is min of meer welkom. Maar de familie “moet wennen” en “heeft tijd nodig” voor ze haar juiste naam en voornaamwoorden gebruiken. Voordat ze überhaupt welkom is in kleding die past bij haar gender.

Deze familie gaat eenzelfde proces door als mijn moeder maar ze gooien de last op het kind. Daar hoort het niet.

Theoretisch weet je best dat jouw kind een individu is en in de stiekeme praktijk heb je toch allemaal verwachtingen. Dat ie slim is, dat ze stoer is en, ja echt, dat ze cishet zijn. (CISgender en Hetero. Wat we zien als de default settings, zeg maar.) In onze samenleving zien we dat, vaak onbewust, als de norm. Denk maar aan de geslachtsbepalende echo (die alleen de aan- of afwezigheid van een penis kan bepalen) of hoe we de vriendschappen tussen meisjes en jongens behandelen. (Aaahhhh, gaan jullie later trouwen?)

Als jouw nakomelingen niet aan die verwachtingen voldoen dan moet je ze loslaten. Is een beetje onvermijdelijk tijdens dat hele opgroeien gebeuren maar sommige verwachtingen zitten dieper dan andere. Met name gender zit nog heel diep verankerd. (“Mooie buik! Wat is het?”)

Verwachtingen loslaten is moeilijk. Dat levert dat rare rouwproces op. Sta je daar met al je vrijzinnige denkbeelden toch mooi beteuterd te kijken naar je uitgekomen kind. Je hebt niets tegen de queer gemeenschap maar ineens is het anders als het om je kind gaat. Dat zijn, in mijn ervaringen, vrijwel altijd die verwachtingen die een beetje pijn doen als ze losraken. Dat idee van de witte jurk, of de stoere vent.

Natuurlijk zou het beter zijn als die verwachtingen er überhaupt niet waren. Maar ze zijn er en we komen nergens door dat te ontkennen.

Soms komen er toch ook angsten en zorgen kijken. Wat als ze gepest worden? Hoe moet dat later? Kunnen ze nog werken, trouwen en kinderen krijgen? Wat zullen andere mensen zeggen?

Om even kort te zijn: Het pesten valt mee, kinderen nu zijn heel anders dan vroeger. Er komt een geweldige generatie aan die het aan hun reet zal roesten van wie je houdt en wat er in je broek zit. Een LGBTIA+ persoon kan, in ieder geval in Nederland, werken, trouwen kinderen krijgen en vooral gelukkig zijn. Het komt goed.

Gaat het altijd makkelijk zijn? Nee. Sorry, discriminatie gebeurt. Maar nogmaals; het komt goed. Jouw kind, jouw dapper, mooi, geweldig kind kiest er voor om authentiek door het leven te gaan. Met jouw steun en onvoorwaardelijke liefde gaat dat een heel mooi leven zijn.

Even een klein nawoord specifiek over trans kinderen. Lees eerst dit om je gerust te stellen. Ga maar, ik wacht wel.

…………….

Oké, ben je weer. Dan als aanvulling het volgende; de meeste trans kinderen hebben behoefte aan wat medische hulp tijdens en na de puberteit. Punt is dat de wachtlijsten lang zijn. Jaren lang.

Mijn advies is dan ook om de seconde dat ze twijfel uitten over hun gender identiteit je even langs de huisarts gaat voor een doorverwijzing. ( Volg deze link voor meer informatie.)

Zo ben je straks niet ellendig laat als de behoefte aan medische hulp ontstaat. Mocht die behoefte niet komen dan ben je natuurlijk nergens toe verplicht. Een aanmelding is zo weer afgezegd. Mocht er tegen het einde van de wachtlijst nog steeds twijfel zijn is dat ook oké. Je meld je juist aan om samen met de experts te kijken wat er nodig is.

Enne. Is je trans kind klaar om er mee naar buiten te komen, maak er dan een feestje van. Print nieuwe geboorte kaartjes. Organiseer een gender reveal party. Vier je kind!

The post Help! Mijn kind is trans! Of homo, of lesbisch of…. appeared first on DolleMoeder.