Ik wil een derde optie geven maar dat doe ik lekker pas aan het einde van mijn geschrijf. Eerst even samen op reis.

Korte disclaimer; ik praat hier vooral over mijn ervaringen. Transmensen zijn divers, uniek en hebben allemaal hun eigen verhaal, het mijne is daar maar een klein deel van.

Even de basis, gender identiteit. Het gevoel van binnenuit wat je zegt waar je valt op het gender spectrum. Uuuhh, dat klinkt ingewikkeld. Is het stiekem niet.

Kort door de bocht, het is het gevoel, los van je uiterlijke kenmerken, wat zegt of je een vrouw, non-binair persoon of man bent. (Hier gebruik ik non-binair even als paraplu term voor alle niet binaire genders. Dat is niet helemaal juist maar in spreektaal wel even zo makkelijk.)

Voor veel mensen ligt hun gender identiteit zodanig dichtbij het geslacht wat ze bij geboorte is toegewezen dat ze binair door het leven kunnen. Dan heet je cisgender. (“Cis” betekend “aan dezelfde kant”.) Voor een kleinere groep mensen is het verschil zodanig groot dat ze niet kunnen leven in het aan hun toegewezen gender. Dan ben je dus transgender. (“Trans” betekend “aan de andere kant”.)

Nogmaals in de herhaling; gender identiteit zit van binnen, geslacht zit van buiten, de twee hoeven niet overeen te komen en geen van beiden zijn ze altijd binair of duidelijk. Snappie?

Oké, ik had net al een linkje gegeven maar er zijn dus sterke medische aanwijzingen dat het brein van transgender mensen meer lijkt op hun gender dan hun geslacht. (In de war, lees nog boven eens. Nog steeds in de war? Dat mijn hersenen dus op die van een cis man lijken.)

Ergens is dat lekker. Dat je zou kunnen roepen dat het gewoon biologie is, dat je er niks aan kan doen en dat de grote boze buitenwereld je maar lekker heeft te accepteren!

Het maakt het hele transgender gedoe duidelijk, fysiek. Gewoon een oepsje in de baarmoeder. Lijf gaat links en brein gaat rechts. Hup hup hup! Barbatrans!

Tja, Het is goed, dat onderzoek. Het is belangrijk om te weten hoe het werkt, dan kunnen we namelijk beter helpen. Dan komt er hopelijk een einde aan het “je beeld het je in, het is een sociale constructie, je bent gehersenspoeld en je wil eigenlijk gewoon de mannelijke privileges/ je piemel rondzwaaien in de vrouwen kleedkamer.” gedoe.

Zit alleen wel een nadeel aan; het ziet transgender zijn nog steeds als een fout, als een tekort, minder dan. En dat is het in mijn menig dus gewoon niet.

Daar komen we dus op mijn punt. Leuk hoor, dat er een trans brein zou bestaan maar het zou, in ieder geval voor de acceptatie, niet moeten uitmaken. Al zou het volledig een eigen keuze zijn, nou en!? Dat maakt geen verschil voor de validiteit van die keuze.

Persoonlijk, voor mij, voelt het niet als een keuze. Ik ben een man en nu ik zo leef ben ik eindelijk geheeld, niet meer verstopt achter een masker. Ik begin langzaam te genezen. Maar wat had het in vredesnaam uitgemaakt als het wel een keuze was geweest?

Waarom mag transgender zijn pas ‘echt’ zijn als er sprake is van groot lijden? Van een niet te ontkennen pad wat gevolgd moet worden? Waarom moeten wij ons bestaan valideren met biologische dwang?

Weet je, ik ben nogal een aanhanger van het idee van zelfbeschikking. Dat iedereen over hun eigen lijf en leven mag beslissen. Gek idee, weet ik. Noem me maar revolutionair. (Ja, dat mag je heel sarcastisch lezen.)

Stel nu hè, dat iemand uit eigen, vrije wil gewoon transgender wil zijn, wat is daar mis mee? Ja, ook als dat een medische transitie inhoudt. Het gaan namelijk om het lijf en leven van degene die de keuze maakt.

Ik voel hem al hangen. De vraag wat we dan moeten doen aan de mensen die spijt hebben. Want die moeten we toch tegen henzelf beschermen? Daarom moeten we een streng diagnostisch proces hebben alvorens we iemand als ’trans genoeg’ beoordelen.

Uuuhhh, nee. Zelfbeschikking, weet je nog. Ja, het kan gebeuren dat iemand spijt heeft. Dat kan ook met piercings, tattoo’s, borstvergrotingen en partnerkeuze. Spijt gebeurt en het is aan ieder om met de eigen keuzes te leven. Daar hoeven we een ander dus niet tegen te beschermen.

Dat dus. Daar gaat het om. Mensen met een andere gender identiteit dan die paar waar men oké mee is bestaan. We zijn er, we gaan nergens heen en, verrassing, we waren er altijd al. Meer dan dat zou niet nodig moeten zijn voor respect, acceptatie en normalisatie.

Het is best interessant hoe gender identiteit ontstaat hoor maar het zou niets uit moeten maken in de praktische zin. Ik wil geen hersenscan nodig hebben om gevalideerd te worden, ik wil geen onoverkoombaar lijden moeten bewijzen om hulp en begrip te krijgen. Een biologisch feit of psychisch leed nodig hebben is letterlijk transfobisch. Je geeft dan te kennen dat trans zijn iets is waar niemand voor zou kiezen, iets wat verkeerd is, inherent ellendig en dat is het niet.

Transgender zijn is helaas niet makkelijk, ook niet in ons zogenaamde tolerante land. Dat heeft vooral te maken met de omgeving. Met acceptatie en toegang tot medische hulp. Mijn hele punt is dat ik niet minder ben, niet slecht ben en zeker niet mislukt omdat ik een transman ben. Ik ben, zo even heel eerlijk gezegd, best gaaf. En nu jij weer.

Verder lezen?

Coming out: ik ben een transgender man.

Is Pride vieren echt zo overdreven?

The post Transgender: is gender identiteit een keuze? appeared first on DolleMoeder.