Ik hoor vaak spookverhalen over transgender kinderen en dat is transfobisch. Ho! Wacht! Niet meteen boos wegrennen. Jij bent niet transfobisch als je je zorgen maakt over de behandeling van transgender kinderen. Misschien mis je wat informatie of heb je hele terechte zorgen. (Kuch, kuch, wachtlijst van twee jaar , kuch.) Lees mijn stuk en als je daarna boos op me bent mag je me op de social media van je keuze uitgebreid bekritiseren.

Punt is dat er opzettelijk rare en vooral onjuiste verhalen verspreid worden over transgender kinderen en dat is wel transfobisch. De bedoeling is om een soort paniek te creëren die de groep als geheel (transgender mensen) in een kwaad daglicht stellen. Gaan we vandaag wat aan doen. Dit zijn de door mij meest gehoorde spookverhalen over trans kinderen. Let wel, er zijn er eindeloos meer. Het is mijn hoop dat je die bende hierna wat kritischer bekijkt.

Ze opereren op kleine kinderen!!!!!!1111!

Af en toe komt er zo’n mooi verhaal langs over een gezin met een jong transgender kind, inclusief prachtige zinnen als: “Wij laten ons kind zijn wie zij/hij/hen is.”

Super cute, super lief en het wordt vaak opgevat als “We gaan een arts vragen om de piemel van onze vijfjarige er af te snijden.”

Nee. Gewoon nee. Dat gebeurt niet. Nooit. Nergens. Oh wacht, dat is niet waar. Het gebeurt wel maar dan bij intersekse kinderen. Die worden al jaren gemutileerd om op cisgender mensen te lijken en ja, daar mag je heel boos over worden. Hypocriete toestanden over de ruggen van kinderen die een eigen identiteit ontzegt worden.

Terug naar transgender kinderen. Een transitie voor een jong kind is altijd sociaal. Dat betekend eventueel nieuwe kleren, een nieuwe naam en andere voornaamwoorden. Geen medische ingrepen. Die sociale transitie is, voor kinderen die dat willen, heel belangrijk en beschermd hen tegen de psychologische schade van leven als het verkeerde gender.

Ze geven transgender kinderen zomaar hormonen!

Nee. Zie antwoord hierboven. Er gebeurt niets medisch bij jonge kinderen. Bij pubers kan wel medische hulp gegeven worden maar dat gebeurt absoluut niet zomaar. Sterker nog, op het moment van schrijven moeten transgender kinderen en hun ouders een behoorlijk naar, inherent transfobisch, ontmoedigingsbeleid doorstaan (wat maanden of zelfs jaren duurt) voordat er enige medische hulp aangeboden wordt.

Ze zijn te jong om het te weten.

Nog zo’n lekker hypocriet verhaal. Als mijn dochter zegt dat ze een meisje is geloven we haar omdat ze met de bijbehorende onderdelen geboren is. Zou ze roepen dat ze een jongen is, vindt de maatschappij haar plots te jong om dat te weten. Oké dan.

Als kinderen echt te jong zijn om hun genderidentiteit te weten dan moeten we onmiddellijk alle kinderen compleet genderloos opvoeden. Geen roze of blauw meer, geen Julia of Jaap. Iedereen heet Robin en draagt groen. Dan kan ieder mens op hun achttiende in een ontroerende ceremonie een naam en gender kiezen, waarna ze toepasselijke kadotjes krijgen van familie en vrienden.

Ja, of we geloven gewoon dat kinderen prima weten wie ze zijn. Genderidentiteit ontwikkeld zich zo tussen het derde en vijfde levensjaar. Zijn we stiekem allang achter.

Oh, en eenieder die nu begint over kinderen die een dinosaurus of brandweerwagen willen zijn mogen geheel zelfstandig hun hoofd in een vuilnisbak steken. Dat is een onzin argument en dat weet je! (Ja, of je snapt het verschil tussen gender en een voertuig niet en lieverd dan heb je grotere problemen.)

Transgender kinderen worden gedwongen door hun ouders.

Ja, natuurlijk. Want het is zo leuk als de hele wereld over je heen valt en je onverantwoord noemt. Lekker, al die negatieve aandacht.

Ik bedoel, even serieus, waar heb je het dan over? Een soort munchausen by proxy situatie? Nee, want het kind hoeft niet gered te worden. Waarom zou een ouder een kind dwingen transgender te zijn? Wat is het doel? Waar zit de winst? Want geloof me, steunende ouders van transgender kinderen worden in onze maatschappij niet heel gezellig behandeld.

Andersom gebeurt het zat. Transgender kinderen die door hun ouders gedwongen worden om te leven als hun geboortegeslacht en de eerder genoemde intersekse kinderen. Dat doet pas schade! Zullen we het daar even over hebben ipv geweldige, steunende en liefhebbende ouders af te vallen?

Het is maar een fase en ze krijgen later spijt.

Ten eerste; ja, het kan een fase zijn. Juist daarom is het zo ontzettend belangrijk dat we kinderen die dat willen laten experimenteren met hun gender expressie. Het is prima als een kind een paar jaar sociaal als het ene gender leeft en dan weer terug gaat of iets in het midden vindt.

Juist door ze af te remmen ontneem je kinderen tijd om zichzelf te leren kennen, om zeker te zijn. Wat maakt het nou uit dat het een fase bleek? Dan ga je nog een keer winkelen en stuur je nog een hip kaartje rond. Maak er een instragram post van als je wilt, geef een feestje. Zullen we alsjeblieft eens van dat stomme idee af dat iets uitproberen verkeerd is!

Zijn transgender mensen van elke leeftijd eenmaal een medische transitie doorgegaan dan is spijt een zeer zeldzaam gegeven en heeft het vaak met externe omstandigheden te maken. (aka, een klote maatschappij die transgender mensen discrimineert of een medische molen die non binaire mensen per se binair wil maken.)

Het is “in” en nu steken ze elkaar allemaal aan.

Ja, of mensen, en zeker de puberale variant, hebben nu eenmaal de neiging om soortgelijke vrienden op te zoeken.

Kan het gebeuren dat een (pre)puber ziet dat een transgender klasgenoot aandacht krijgt en daardoor ook gaat experimenteren met de eigen genderidentiteit? Ja, natuurlijk. Zie het verhaal hierboven waarom dat helemaal geen probleem is.

Het duurt jaren voor de medische ingrepen überhaupt aan bod komen en die hypothetische aangestoken puber zit dan allang weer in een andere fase.

Had je mij als puber moeten zien joh. Ik had de ene fase na de andere. Toch loop ik er nu niet meer bij als een sombere zombie en heb ik ook geen spijt van mijn goth fase.

Puberteitsremmers zijn gevaarlijk hoor!

Nee. Puberteitsremmers zijn medicijnen en behoorlijk veilige ook. Maar ik loop wat op de zaken vooruit.

Als transgender kinderen in de puberteit komen is dat een probleem. Het is namelijk de verkeerde puberteit en een meisje wat plots de baard in de keel en op het gezicht krijgt is daar over het algemeen niet zo blij mee.

Je zou dan meteen met hormoontherapie kunnen beginnen maar de effecten daarvan zijn maar deels terug te draaien wat betekend dat een vrij jong kind een vrij definitieve keuze moet maken. Dat is het moment dat puberteitsremmers hun heldhaftige entree doen.

Met die medicatie wordt de puberteit uitgesteld en krijgt een kind tijd. Tijd om na te denken, te experimenteren en idealiter de juiste psychologische begeleiding te krijgen.

Wil dat hypothetische kind dan geen medische transitie kan er gestopt worden met de puberteitsremmers en, wel, begint de puberteit gewoon. Er zijn voor zover bekend geen lange termijn gevolgen.

Wil datzelfde kind wel een medische transitie dan kan, als ze er aan toe zijn, gestart worden met hormoontherapie en zijn de resultaten op de lange termijn een stuk beter. Dat laatste is erg belangrijk als je bedenkt dat vooral trans vrouwen met geweld te maken krijgen wanneer ze niet “passing” zijn. (“Passing” is dat je voor cisgender kan doorgaan en dus niet elke idioot op straat een oordeel over je kan hebben omdat je transgender bent. Het is ontzettend stom dat het belangrijk is maar zolang we nog samenleven met die eerdergenoemde idioten ben ik blij dat deze jonge meiden een stukje veiliger zijn.)

Ik ga hier niet beweren dat puberteitsremmers nooit bijwerkingen hebben, elk medicijn heeft dat. In dit geval zijn de voordelen veel groter dan de nadelen en die afweging is aan het betrokken gezin om samen met hun arts te maken. Angstige mensen achter een scherm hebben daar heulemaal niets mee te maken.

Wat er wel gebeurt of moet gebeuren.

Hoe een medische transitie met transgender kinderen gaat wordt hier redelijk simpel en hier in groot medisch detail uitgelegd. Kijk maar even waar je zin in hebt.

Om maar even kort door de bocht te gaan, transgender kinderen zijn niet jonger dan;

• Zeven als ze hun diagnose krijgen (Vijf jaar als ze roepen dat ze transgender zijn plus twee jaar op die ellendige wachtlijst.)

• Elf als ze aan de puberteitsremmers gaan.

• Vijftien (maar eigenlijk altijd zestien) als ze hormonen krijgen.

• Achttien als ze geopereerd worden. (Heel soms zestien voor het verwijderen van de borsten bij transgender jongens.)

Dat is het medische verhaal. Op zich interessant en goed om de spookverhalen te ontkrachtten. Maar wat er nu echt belangrijk is en wat al dat paniekerige gedoe juist tegenwerkt is dat we transgender kinderen steunen, accepteren en zelfs vieren. Er zijn schrikbarend hoge cijfers van mentaal lijden onder deze jongeren die geheel wegvallen als ze de steun en acceptatie hebben van hun omgeving. De schade die deze kinderen echt aangedaan wordt komt vanuit een oordelende maatschappij, niet uit een medische spuit.

Lees dit stuk even. Beetje droog maar niet heel lang en voorzien van links naar goede bronnen voor de diepduikers. En mocht je geen tijd hebben laat me dan afsluiten met een citaat:

socially transitioned children are doing fine, or at least as well as their age-matched peers and siblings. This finding is truly stunning in light of the numerous studies that show depression and anxiety internalizing psychopathology scores up to 3 times higher for non–socially transitioned children

Of laat me het even wat harder zeggen; je transgender kind niet laten zijn wie ze zijn geeft een drie maal zo hoge kans op mentaal lijden. Dus of we daar allemaal eens heel hard mee kunnen stoppen nu!

Leuke afsluiter.

Om op een positieve noot te eindigen wil ik jullie aan iemand voorstellen; De moeder van Sky. Ze blogt over haar transgender dochter en hun reis samen. Sky is een prachtige meid in een geweldig gezin. Haar moeder schrijft open over haar angsten, twijfels en de liefde voor haar kinderen. Ga vooral lezen en doe haar de groetjes van mij.