Hup! Naar de opvang met dat kind, of zo in de armen van de volgende tante die langskomt. En ’s nachts dient het maar te huilen anders ben je te “teveel gehecht.” (Bah! Wat heb ik een hekel aan die bewering.)

Disclaimer: ik schrijf dit blog in vrij stereotype gender termen. Dat doe ik omdat de patronen nu eenmaal zo gecreëerd zijn en het makkelijker wegschrijft. Niet dat de realiteit zich daar iets van aantrekt. Ik zie jullie, niet traditionele en gender creatieve ouders. Blijf heerlijk door rebelleren.

Als een kind wordt geboren ziet het zich als een letterlijk onderdeel van het moederlijf en daar heeft ie nog gelijk in ook. Vers gemaakte mensen horen aan de gerijpte modellen geplakt. Goed voor de veiligheid en grappig genoeg krijg je van al dat plakken juist hele zelfstandige volwassenen.

Helaas kan onze maatschappij niet zoveel met al dat vrijzinnig denken dus dient de moeder kind band verbroken te worden om brave burgers en goede consumenten te produceren. (Koop de leegte vol!) (Je denkt dat ik overdrijf hè. Helaas pindakaas.)

Natuurlijk zijn er maar heel weinig mensen die dat soort nare dingen bewust denken. We zijn als maatschappij vooral heel erg in de war over concepten als “zelfstandigheid” en “hechting”. We denken dat die twee elkaar in de weg staan en daarom gaan we er aan morrelen.

Nou ja, en dan heb je zo’n jonge moeder onzeker genoeg gemaakt dat ze tegen elk instinct in haar kind, huilend en wel, gaat loslaten. En met loslaten bedoelen we dat meestal vrij letterlijk. Niet de hele tijd vasthouden, negeren of bij ander achterlaten. Lege armen, leeg hart en gaan met die economische banaan.

Wat dat doet? Ik linkte het net al maar lees dit nog even. Dit zijn extreme gevallen met bijbehorende extreme resultaten. Volwassenen die niet in staat zijn om van anderen te houden. Dat is niet waar ik het nu over heb maar wel vergelijkbaar. Het Hollandse losgelaten kind zal best redelijk functioneren later maar gewoon wat minder. Minder liefde, minder vertrouwen, minder eigenwaarde. Best bekend beeld eigenlijk, volwassenen met toxische relaties, die niet voor zichzelf op kunnen komen, die niet communiceren of gewoon lekker trendy in de burn out zitten.

Heeft met meer te maken dan maatschappelijke opvoedmethodes hoor, maar ik snap wel dat de fundering van een eenzaam leven ligt bij het eenzame kind wat alleen in een bedje huilt.

Ik kan het natuurlijk niet laten om de boel door een feministische bril te bekijken. Eerlijk gezegd zou ik het incompleet vinden om dat niet te doen. De tegenstelling tussen feminisme en het patriarchaat heeft hier een hoop mee te maken.

Vrouwenwijsheid. (Weet je de disclaimer boven nog? We hebben het over stereotypes en maatschappelijke patronen.) Er is een hoop vrouwenwijsheid in de wereld en daar gaan we niet zo goed mee om. Vooral als het gaat om dat hele moederschap verhaal. Baren en opvoeden enzo. Van die dingen die meestal alleen vrouwen aangingen. Kunnen we niet hebben natuurlijk!

Als we als maatschappij vrouwen hun eigen kennis en kunde toestaan werkt dat onderdrukken niet meer zo lekker. Dus is het zaak om die boel mooi te devalueren.

Oh, het wijf denkt dat ze wel weet hoe ze moet baren? Sluit haar aan op de machine die ping doet en dan praten we wel verder. Meent ze vervolgens dat ze dat kind kan opvoeden? Bijstellen die hap! Loslaten zal ze! En als ze niet luistert grijpen we in.

Elke keer als ik over dit soort dingen praat wordt ik er aan herinnerd dat er ook echt wel overbeschermende ouders bestaan die hun kind dus niet loslaten en hoe wil ik er dan voor zorgen dat ze straks niet buiten de universiteit staan omdat hun kleine juweel nog nooit alleen is geweest.

Luister. Helikopter ouders (want zo worden ze genoemd) hebben hier niets mee te maken. Echt niets. Heel ander soort.

Sterker nog, de helikopter heeft meer te maken met de loslaat ouder dan de plak ouder. (Volgen we de bijnamen nog?) Ouders die hun kind gedwongen loslaten of juist gedwongen vasthouden leggen hun kind hun wil op. De attachement (of plak) ouder is kind volgend en passief.

Juist als we het kind vertrouwen en op de momenten dat de kleine wil plakken we, wel, plakken en de momenten dat ie los wil dus loslaten kom het allemaal vanzelf goed. Jouw kind weet prima wat ie nodig heeft om groot te worden en jij als ouder kan dat, mits jullie met rust gelaten worden, prima verstaan.

Vertrouwen is een beetje het centrale thema hier. Vertrouwen in je eigen kunde en instincten maar meer nog vertrouwen in je kind. Die kleine wordt echt wel groot en weet heel goed hoe die daar komt. Dus de volgende keer dat je tante zeurt dat je je kind teveel vasthoudt of het consultatieburo miept dat je nu moet “leren loslaten” mag je van mij je tong uitsteken. Ja echt, letterlijk. Steek je tong uit en stuur ze naar mij. Dan leg ik ze haarfijn uit dat ze zelf hun oude ideeën mogen loslaten en jou vooral met rust moeten laten.

The post Leren loslaten. appeared first on DolleMoeder.