Van die opvoed momenten waarin je weet dat je het aan het verkloten bent. Natuurlijk snap je dat je rustig moet blijven, open vragen moet stellen en de eigenheid van je kind moet respecteren en toch sta je luidkeels te dreigen met dingen die je helemaal niet waar kan maken. Waarom lukt het nou niet? Waarom weet je in theorie precies hoe je de perfecte ouder moet zijn en loopt het in de praktijk altijd mis?

Kort antwoord; omdat je moe bent. Voor het lange antwoord en een emmer vol begrip mag je doorlezen.

Nou ja, dat dus. Ik blijf het herhalen; het opvoeden van kinderen is nooit ontworpen als een taak voor een of twee volwassenen. We verwachten dat ouders het werk van een dorp in hun eentje doen en zijn dan verbaasd dat de betreffende ouder af en toe uit de spreekwoordelijke (en genderneutrale) panty springt.

Als jij op kantoor naast je eigen werk ook nog eens de taken van Gerda de accountant en Noah de assistent-manager moet doen snapt iedereen dat je binnen no-time met een vette burn-out zit te janken op de bank van de bedrijfsarts.

Krijg je een kind dan heb je er “zelf voor gekozen” en “moet je niet klagen”. Als de nachten zwaar zijn dan ben je waarschijnlijk te slap en die pauze regel je maar door opvang te vinden van de vele gratis bronnen die er zijn. (Dit mag je druipend van het sarcasme lezen.)

Ouderschap is een belachelijk zware taak waar we vrijwel geen waardering of faciliteiten voor krijgen. Natuurlijk zijn er dan tijden waarop het gewoon niet lukt en met niet lukken bedoel ik dus die momenten waarop jij je mentale gezondheid voelt wegglijden als je nog één keer een linkerschoen achter de bank vandaan moet vissen.

Reclame! Stoplicht! Vergadering! VrijMiBo! We leven onder een barrage van contante prikkels met een brein wat ontwikkeld is voor een hutje in het bos. Als we het hebben over mensen die overprikkeld zijn dan bedoelen we de uitschieters die schreeuwen van ellende. Stiekem zitten we bijna allemaal aan onze prikkeltolerantie tegen de tijd dat we het ontbijt naar binnen schuiven.

Nou, en dan stop je dus gemiddeld zo’n vier overprikkelde mensen, waarvan er gemiddeld twee emotioneel nog onvolwassen zijn (soms meer, soms alle vier) in een iets te klein huis en waarom denken we dat dat goed gaat?

Zowel jij als je kind kunnen behoorlijk stekelig zijn en dan ga je nog wel eens met je primaire emoties reageren. (Ik ben booooosssss!!!) Niet ideaal, wel begrijpelijk.

Nee, niet dat je gaat niezen zodra je kroost in de buurt komt. (Hoewel ik nu een huis deel met twee pubers en de geur…..soms nieswaardig.)

Wat ik hier bedoel is een metaforische allergie voor het gedrag van je kind. Dat ze iets doen waar jij absoluut niet tegen kan. Een allergie van mij is bijvoorbeeld niet gehoord worden. Daarom kan ik er slecht tegen als mijn kinderen mij geen antwoord geven. (Dat antwoord kan prima “nee” zijn, luisteren is in mijn huis iets heel anders dan gehoorzamen.)

Meestal heeft zo’n allergie iets te maken met je eigen ervaringen. Kan je niet tegen een ‘brutale toon’? In hoeverre durf jij te zeggen wat je vindt? Kan en mag je jezelf uiten? Hoe was dat vroeger?

Snap je? Een allergie betekend meestal dat je zelf een negatieve ervaring hebt met het omgekeerde. (Als je je afvraagt hoe ik aan mijn allergie kom? Wel, ik ben een transgender man die is opgevoed als vrouw. Natuurlijk voel ik mij ongezien.)

Om maar weer even op het onderwerp terug te komen; kinderen spiegelen zo vaak precies het gedrag waar jij je leerpunten hebt zitten. En dat doet pijn. En dan reageer je wel eens iets te verdedigend.

Wat ik tot nu toe heb geschreven zijn de, in mijn mening, meest voorkomende redenen waarom dat ideale opvoeden soms gewoon even niet lukt. Zijn er andere redenen? Ja, natuurlijk! Misschien is je oma dood, of heb je te weinig vitamine D (serieus, neem een supplement, je zou verbaasd zijn hoe vaak dat helpt) of heb je PTSD, een depressie of de eerdergenoemde burn-out. Er zijn heel veel redenen maar ik wou het even over wat hoofdlijnen hebben vandaag, vooral omdat die vaak ongezien zijn. Je oma, een vitaminegebrek of een diagnose zijn, hoewel ellendig, duidelijk. Je weet wat er aan de hand is. Onze maatschappelijke inrichting, prikkels en emotionele allergieën zijn een stuk abstracter en daarom geven ouders zichzelf vaak de schuld.

Betekend dit allemaal dat het oké is om dagelijks uit te vallen tegen je kinderen? Nee. Dat is een noodsignaal en pas als je begrijpt waarom de sirene afgaat kan je jezelf helpen. Juist daarom wil ik even praten over wat je wel kan doen.

Ten aller, aller, eerste, je kan je excuses aanbieden. Ja, aan die kleine daar. Maakt niet uit hoe klein ze zijn. Kinderen verdienen ook excuses en je leeft zo een heel belangrijke vaardigheid voor. Erken wat er mis ging, geef een korte uitleg waarom en zeg sorry. Voor extra punten kan je samen oplossingen bedenken om er de volgende keer beter mee om te gaan.

Vindt hulp, vindt je stam, klaag op Facebook of in de app-groep, verklaar elke zondag een rustdag en hang met z’n allen in pyjama op de bank voor een scherm. (Bestel pizza!) Doe wat je kan doen om uit te rusten. Laat het Pinterest ouderschap even zitten, dat komt morgen wel weer.

Zoek uit welke prikkels bij jou het meest binnenkomen. Dat is voor iedereen anders. Ik reageer sterk op geluid dus al mijn kinderen hebben een koptelefoon. Of ik ga boven zitten, of ik stuur de hele bende naar boven. Als ik weet dat het de herrie is kan ik er iets aan doen.

Pak je eigen trauma aan. Zoom in op je allergie, praat er met iemand over. (Met mij als je wilt. Bel, mail, stuur een bericht.) Alleen al het begrijpen van je trigger punten helpt je er mee omgaan.

Kijk met liefde naar jezelf. Het maakt niet uit wat je doet, het gaat toch nooit perfect zijn. Sterker nog, niemand heeft behoefte aan perfect. Perfecte ouders zijn saai. Leef je kind voor hoe jij je ontwikkeld, hoe je van je fouten leert en hoe je van je imperfecte zelf houdt. Het heeft totaal geen zin om een ouder (ja, dus ook jezelf) hard te veroordelen als ze hun best doen in onmogelijke omstandigheden.

The post Waarom kan ik het nou niet! appeared first on DolleMoeder.