In dat jaar is er een hoop veranderd. Ik, ik ben veranderd. Meer mijzelf geworden vooral maar dat is een beetje de bedoeling van zo’n transitie. Hoewel het soms niet zo makkelijk is voel ik me meestal goed en ben ik blij met de veranderingen. Dus vandaag wil ik er een paar met jullie delen. De leuke en grappige dingen die ik niet had verwacht in mijn transitie.

Begin je met testosteron dan roept iedereen dat je vooral heel veel geduld moet hebben. Je wordt niet morgen wakker met een baard, zeg maar. Die mensen liegen.

Oké, niet over de baard. Die kan lang op zich laten wachten (daarover later meer) maar de eerste effecten voel je vrij snel. Binnen een paar dagen had ik ineens een zelfvertrouwen waar je u tegen zegt. Dames, weet je die irritante manier waarop cis mannen zich door de wereld bewegen? Alsof het totaal logisch is dat alles en iedereen voor ze opzij gaat? Ik snap het, sterker nog, ik moet mijn best doen om niet mee te swaggeren.

Absoluut oneerlijk maar heel waar. Overigens geen excuus voor mannen die niet opzij gaan. Een beetje beleefd doen is, ook met een testosteron lijf, niet zo moeilijk.

Ineens roken mijn kleren raar. Ze roken naar man. Ik heb een tijd lang vagelijk vermoed dat een of andere vent stiekem zijn was in mijn wasmand had verstopt voordat ik doorhad dat ik zelf die vent ben.

Mijn lichaamsgeur is veranderd. Ik ruik naar man. Het zullen eerder de feromonen zijn dan de eigenlijke geur maar dat komt een beetje maar niet helemaal op hetzelfde neer. Vooral dat ik een goede maand met een warrige blik aan mijn shirt stond te snuffelen.

Ondertussen ben ik er aan gewend. Mijn hersenen zijn er schijnbaar op ingesteld geraakt maar het was zo vreemd om mee te maken.

Die paar mannen die mijn blog lezen gaan dit herkennen. De navelpluis situatie! Ik ben nu de trotse eigenaar van een bescheiden buikvachtje. Die haren blijken een heel efficiënt transport systeem te hebben naar mijn navel.

Dagelijks mag ik nu een balletje fluff uit mijn voormalig aansluitpunt vissen. Navels zijn raar en de pluis er in is nog raarder. Een dezer dagen ga ik custom kleuren mengen door strategisch te wisselen van shirt. Pluiskunst!

Nu we het toch over haar hebben, mag ik even klagen over mijn beenhaar? Niet de look, die heeft wel wat. (Komt er op neer dat ik afstam van een harig volk en me er volledig bij heb neergelegd dat ik een yeti word.)

Het gaat mij om het gevoel van beenhaar. Uuhhhgggg. Vooral dat bovenbeen spul en dat helemaal in een spijkerbroek. Dat schuurt ofzo. Ik kan het niet goed omschrijven, het voelt gewoon raar. Helemaal als ik aan het eind van de dag mijn broek uitdoe en al die haartjes in lang verwachte vrijheid gaan uitstrekken. Bleeeeehhhhhh…

Dat ik een nieuwe garderobe nodig had was te verwachten. De leggings en jurken die ik vroeger droeg voelden niet meer zo goed. Wat ik dan weer niet zag aankomen is hoe snel ik uit die nieuwe kleding zou groeien.

Van testosteron krijg je spieren. Da’s redelijk bekend en waarschijnlijk is het mijn eigen warrigheid dat ik deze niet had voorzien. Al die leuke shirts en broeken die ik vorig jaar had gekocht? Ik kan ze zo doorschuiven naar de smallere medemens.

Ik geef meteen toe dat dit een luxe probleem is, de brede schouders en stevige benen zijn hartstikke welkom natuurlijk. Toch was het achteraf handig geweest om het nieuwe spul een beetje op de groei te kopen.

Ik heb nu een dons snor. Zo eentje die je meestal ziet bij een puberjongen. Van dat schaduwhaar onder je neus.

Dat is totaal verwacht. Als ik zeg dat ik heel veel plaatjes van mannen op het internet bekijk dan bedoel ik dat onverwacht platonisch. Eindeloze foto series van trans mannen die hun vooruitgang hebben vastgelegd.

Wat ik dan weer niet zag aankomen is dat ik buitenproportioneel trots ben op dat jonge bovenlip gras. Ik moet mijzelf er echt toe zetten om de boel af en toe af te scheren. (Een pubersnor is niet de beste look voor een vent van bijna veertig.)

Ik help de testosteron een beetje door de boel af en toe met een dermaroller te martelen. Kan een placebo effect zijn maar ik heb het gevoel dat het helpt. Hopelijk kan ik snel rondlopen met de snor die je vader zo rond de jaren tachtig ook had. (Bow chicka bowwow.)

Oké, dit is vals spelen. Tassen en hun relatie naar hun drager hebben oprecht niets te maken met een (medische) transitie. Gelukkig is dit mijn stukje internet en kan ik lekker doen wat ik wil.

Hoe je een tas draagt maakt schijnbaar uit….want..eeehhh…gendernormen?

Ik word op straat vrijwel altijd gelezen als man. Een kind naast me wat enthousiast “Mahahahamaaaaha!” roept doet daar nog wel eens wat mee maar dat is vrij begrijpelijk. Stom genoeg kan een tas hetzelfde doen.

Stukje uitleg. Ik hou nogal van katoenen tasjes, zeker als er een kekke print op staat. En met “houden van” bedoel ik eigenlijk dat er een volledig keukenkastje in mijn huis he-le-maal volgepropt zit met die dingen.

Om mijn hoarder verzameling te excuseren probeer ik mijn tasjes zo vaak mogelijk te gebruiken dus loop ik regelmatig in de stad gewapend met een hippe totebag rond. Doe ik die over mijn schouder dan is het ineens weer “hallo mevrouw!”

Wut!

Waarom?

Mensen zijn raar. Gendernormen zijn nog veel raarder. Hoe dan ook, mocht dit gelezen worden door een *baby-trans, (Hoi! Welkom!) bij deze; draag je katoenen tas niet over je schouder en onder je arm. Ja, of juist wel, afhankelijk van welke kant je op wil. Hoe dan ook, succes! Je kan dit! En als iemand je ooit lastig valt stuur ze dan maar naar mij. Ik ben bij deze je grote broer.

(* baby-trans: iemand die nog niet zo lang out is als transgender en alle hulp, steun en liefde van veteraan transsen verdient.)

The post Transgender: onverwachte maar leuke veranderingen in mijn medische transitie. appeared first on DolleMoeder.