Die goedheid kom ik zo op terug. Ik snap dat het een vage term is. Geduld, ik leg het zo uit. Eerst even praten over minder leuke zaken. Vanaf het allereerste moment dat we geboren worden krijgen we een oordeel. Van Apgar score tot cito toets, kinderen dienen gescoord, beoordeeld, gelabeld en gecategoriseerd. Dat doen we omdat we willen helpen maar we handelen uit angst.

De angst dat er iets mis is, dat we dat niet zien, niet op tijd handelen, plannen maken, ingrijpen en bijsturen. Dat alles moet natuurlijk efficiënt, herleidbaar en overzichtelijk dus werken we met standaarden, grafieken en gemiddelden. Een eenheidsworst zal u zijn!

Dat oordeel doet iets met je, ook al ben je nog zo jong. Men kijkt anders naar een kind met een cijfer en dat kind kijkt anders de wereld in. Voorwaardelijk en, komt ie weer, vanuit angst. De angst om af te wijken.

Het is die angst waardoor we ons blind staren op een afbuigend groeilijntje en het blakende kind er naast niet zien. Of de angst waarmee we in groot overleg zitten, het liefst zo groot mogelijk want met z’n allen zijn we veilig van dit kind wat niet wil conformeren.

Die angst pathalogiseert ook. Wanneer je met twintig mensen over je kind vergaderd dan zal er wel wat mis zijn. Ook al hou je dat nog zo goed weg bij het lijdend voorwerp, dat kind voelt het en internaliseerd het oordeel.

We zijn allemaal, ja echt, allemaal, geboren met een drang om een waardevol onderdeel van onze omgeving te worden. Een functionele volwassene, zeg maar. Dat zit er evolutionair behoorlijk diep ingebakken, anders werkt de soort niet.

We worden ook allemaal geboren met een geweldig talent voor creativiteit en aanpassing. De een is er handiger in dan de ander maar we hebben het allemaal.

Samen zorgen die eigenschappen ervoor dat onze kinderen, mits we niet al te veel hindernissen op hun pad gooien, vanzelf hun plek vinden. Die wens, die drang, die voorwaartse beweging is wat ik “goedheid” noem.

Goedheid is de wil en het vermogen van een kind om te leren (op hun eigen manier) en om te groeien. Het is ook het vertrouwen dat ze hun plek wel vinden ook al zie ik die nu nog niet.

In de plaats van met angst en oordeel kunnen we ook in vertrouwen en met trots naar onze kinderen kijken. Dat betekend niet dat we alle moeilijkheden die ze hebben negeren. Het betekend dat we er alle vertrouwen in hebben dat ze hun weg vinden, dat het goedkomt.

Het is niet nodig om onze kinderen mee te slepen naar een door ons uitgestippelde toekomst over een door ons uitgestippeld pad. Wij als ouders, als volwassenen hoeven alleen het goede voorbeeld te geven, de omgeving te faciliteren en een onwrikbaar vertrouwen te hebben. Vertrouwen in die goedheid.

Sta ik nu te roepen dat een kind met dyslexie ineens perfect kan schrijven als we maar vertrouwen hebben? Of dat een kind met adhd plots uuuren geconcentreerd kan werken? Nee, dat is onzin. Ik sta hier geen wonderdrankje te verkopen. Wat ik zeg is dat die kinderen, inclusief de uitdagingen waar ze voor staan, hun plek in de maatschappij wel vinden als we ze maar de ruimte en het vertrouwen geven. Dat het wel goedkomt met ze, wat “goed” dan ook betekend voor hen.

Natuurlijk kan je een kind helpen wat, bijvoorbeeld, moeite heeft met rekenen of emotionele beheersing. Het punt is dat je dat kan doen vanuit het rotsvaste vertrouwen dat ze het kunnen in plaats van de zorg over wat er gaat gebeuren als het ze niet lukt.

Kom ik weer terug bij het begin. Wat is de kern van mijn strategie?

Nou ja, dat ik dus bij dat kind in de buurt ben en een absoluut vertrouwen in hun goedheid uitstraal. Klinkt belachelijk simpel en dat is het eigenlijk ook. Ik sta er trots te zijn en daar word ik voor betaald. Leuk baantje wel.

Natuurlijk komen er technieken bij kijken. Ik help kinderen en hun ouders via omweggetjes naar realisaties en help ze emoties te uiten en verwerken. Daar heb ik een leuke toolbox voor maar dat is niet de kern. Goedheid zien is de kern.

En dat is ook waarom ik er ook boos over ben. Omdat het zo achterlijk simpel is. De kinderen die naar mij komen hebben meestal het een of andere oordeel meegemaakt en ik mag ze overtuigen van wat ze ooit al wisten; dat ze geweldig zijn en ze de problemen op hun pad absoluut aankunnen. Dat klinkt toch als iets doodnormaals!

Het is zo simpel maar ik weet ook dat het vertrouwen in die goedheid bij hulpverleners en docenten droevig zeldzaam is. In plaats daarvan komt een soort handeldrang en een grote bak angst. Dat maakt me boos want elk kind verdient dat onvoorwaardelijke vertrouwen, niet alleen van hun ouders maar juist ook van de volwassenen om hun heen die er zijn om ze te helpen.

The post Kindercoach: de goedheid van kinderen. appeared first on DolleMoeder.