Dat je naast je hard krijsende kind zit en eigenlijk het liefste een potje mee huilt. Ken je dat? Van die opvoed momenten die je liever niet in het foto album terug ziet. Vandaag kijk ik naar huilende kinderen. Waarom doen ze dat en hoe ga je er in vredesnaam mee om?

Met een beetje geluk zit je er dan de volgende keer iets minder gestrest bij als jouw kroost het luchtalarm aan zet.

Laten we op een positieve noot beginnen. Huilen is goed. Begrijp me niet verkeerd, de reden dat iemand huilt is lang niet altijd zo leuk maar het huilen zelf heeft een belangrijke functie.

Bj volwassen en kinderen is huilen vaak een ontlading van stress en spanning. Heb je het wel eens meegemaakt dat je een supergaveleuke dag had georganiseerd voor je kind, echt zo’n pretpark, patat, zwembad met de hele familie dag, en dat ze dan aan het einde ontroostbaar zijn omdat de lucht de verkeerde kleur heeft ofzo? Dat zijn prikkels en die kan je heel goed uithuilen. Ook leuke prikkels komen binnen en moeten verwerkt worden. Overigens geen reden om alle pretparken maar te gaan mijden hoor. Gewoon een beetje anticiperen en rustig oefenen met minder luide strategieën om prikkels te verwerken.

Aan de minder fijne kant is huilen meestal een noodsignaal. Halt! Stop! Alarm! Er is iets gebeurt en daar heb ik hulp bij nodig! Zeker bij kinderen die (nog) niet verbaal zijn is het belangrijk om te reageren op een huil signaal.

Vrijwel alle ouders kunnen al snel het onderscheid maken tussen de verschillende huiltjes van hun baby. Dat klinkt moe en dit is honger. Het pijn huilen fenomeen vind ik fascinerend. Niet dat het gebeurt natuurlijk maar de reactie van ouders. Een pijn huil hoor je niet. Ergens registreer je dat je kind een kreet geeft maar voor je goed en wel verwerkt hebt wat het is sta je er al naast. Een echte ruggengraat reactie, zo gaaf dat.

Nou. Niets. Het is niet onze taak als ouders om het huilen te stoppen. Dat is contraproductief een meestal nog een verloren zaak ook. Als een kind huilt, laat ze huilen.

Ja, niet alleen natuurlijk. Het is wel onze taak om een huilend kind veiligheid en vertrouwen te bieden. De veiligheid van een pleister bijvoorbeeld of het vertrouwen dat jullie emotionele storm samen aan kunnen.

Handel als het nodig is. Jij weet best wat je moet doen. Borst bij honger (oké, borst bij alles eigenlijk, dat is het mooie er van), koud doekje bij pijn, troost bij grote emoties. Help je kind bij de oorzaak maar laat ze gewoon huilen zolang dat nodig is.

Blijf kalm als dat je lukt en huil gerust mee als dat niet lukt. Je bent een mens en dat mogen je kinderen best zien. Knuffel ze, laat ze razen, praat op rustige toon of zit stil vertrouwen uit te stralen. Jij bent de expert, jij kent je kind, jij kan dit.

Waar ik het tot nu toe over had zijn de min of meer normale huilbuien die we verwachten van een kind. Dan zijn er ook nog kinderen, bij mijn weten altijd hele jonge baby’s, die veel meer huilen dan dat. De huilbaby.

Dat is wel even andere koek. Ja, mijn advies blijft in principe hetzelfde, ondersteunen ipv een stop knop zoeken. Punt is dat na dagen, weken, maanden elke dag alleen maar krijsen je vermogen tot ondersteunen wel eens op is.

Ofwel, bij deze mijn mening over huilbaby’s:

Ten eerste huilen baby’s altijd met een reden. Er is een oorzaak en hou alsjeblieft nooit op om die te zoeken.

Ten tweede hebben de ouders van een huilbaby hulp nodig. Echte hulp, geen stom a4tje met slaaptips. Iemand die de baby komt vasthouden terwijl je slaapt. Iemand die je huis poetst. Iemand die je aflevert bij de sauna waar een uitgebreide massage voor je gereserveerd is. Oh, en natuurlijk een medisch aangelegd iemand die helpt met zoeken naar de eerdergenoemde oorzaak.

Ja, en nee, en ja. Hangt er van af wat je met “laten huilen” bedoelt.

Een gefrustreerd kind liefdevol op schoot wiegen en zachtjes “Huil maar, het is oké.” zeggen is geweldig. Een bang kleintje alleen huilend op een kamer opsluiten is vreselijk.

Als ik zeg dat huilen goed is dan heb ik het absoluut niet over enige vorm van slaap- of gehoorzaamheidstraining waar tranen bij komen kijken. Dan ben jij de oorzaak van het huilen en dat is dus niet de bedoeling ja!

Huilen is oké als je getroost wordt en begrepen. Als er liefde en zorg is. Dan zien we ook fysiek dat huilen een positief effect kan hebben. Dat je opgelucht bent na een goede uithuilbui, zeg maar.

Een kind wat alleen huilt maakt schadelijke stresshormonen aan. Die leert dat haar ouders niet te vertrouwen zijn. Die raakt onthecht. Niet doen dus.

Toch als laatste nog even een huilbui tip. Ademen. Ja, dat zuurstof in en uit gedoe bedoel ik. Ademhalen. Haal adem.

Zit je eenmaal naast dat huilende kind, probeer dan eens een beetje overdreven rustig adem te halen. Niet dat dat nou een stop knop is, maar kalmte voorleven kan een flink stuk helpen. Kinderen hebben de neiging om hun ademhaling aan te passen aan die van jou. Bijkomend voordeel is dat je zelf ook wat makkelijker rustig blijft.

The post Waarom huilen ze nu weer? Hoe je dealt met je huilende kind. appeared first on DolleMoeder.