Het is weer herfst! Ja, volgens de kalender al een tijdje maar dat was de instagram herfst. Je weet wel, van die mooie dagen met warm licht en prachtig gekleurde blaadjes overal. De aangewezen tijd om selfies te maken waar je onder schrijft hoeveel je van de herfst houdt.

Nu is het echte herfst. De soort waarbij die mooie blaadjes voornamelijk op de grond liggen en niet meer zo mooi zijn. Waarbij het regent, heel veel regent. Dat geen haar op je hoofd er aan denkt om een herfstwandeling te maken. Die herfst.

(Overigens begint na Sinterklaas ook de instagram winter. Dan maak je selfies met warme chocolade melk, bij gebrek aan sneeuw. Op de eerste dag van januari begint de echte winter pas.)

Met het snertweer komt ook een prachtige, Nederlandse, traditie terug. Elk jaar opnieuw kan je het meemaken. Het worstelen van een onwillig kind in een jas, handschoenen, muts en sjaal. Door heel ons land rennen wanhopige ouders achter hun peuter aan met zorgvuldig uitgekozen wantjes. Hele discussies worden gevoerd met een baby die nog niet kan praten maar op de een of andere manier wel de strakgestrikte muts van het hoofd weet te wurmen….voor de vijfde keer…terwijl je toch al te laat bent.

(En als je me nu zegt dat jouw kind juist graag mutsen draagt, dan vind ik je een vervelend mens en moet je je mond maar houden met je perfecte leven en je perfect gemutste kind. Ga toch een herfstwandeling maken ofzo!)

Ergens snap ik het wel. Die winter accessoires zitten überhaupt al niet heel lekker. Zeker wanten. Oh, ze zijn absoluut warm hoor, maar om nu je hand in te ruilen voor een vormloos pootje…

Wij ouders werken ook graag preventief. De zooi wordt aangehesen op het moment dat het betreffende kind nog lekker warm is. Ik smoor ook zachtjes weg als ik in de huiskamer sta met winterjas al dichtgetrokken. Kinderen zijn nogal van het hier en nu. Die kou ligt nog in de toekomst, toegegeven, het is de nabije toekomst, maar goed, daar heeft de gemiddelde mini burger geen boodschap aan.

Stukje eigen wil komt er ook bij kijken, zeker vanaf de peuter leeftijd. Was je de trotse ouder van een meewerkende dreumes, na de tweede verjaardag kan die sterke persoonlijkheid ineens alle ruimte krijgen.

Hoe harder we als ouder roepen dat iets moet, hoe harder een kind in verzet gaat. Juist op het moment dat we bijna in paniek raken van het idee dat ons kind sjaalloos achterop de fiets zit, worden er kleine hakken stevig in het zand gezet.

Ik ben de trotse moeder van drie hele koppige kinderen. Vind ik meestal erg leuk en als we haast hebben niet. Het hele geen jas/muts/sjaal/handschoenen aan willen is bekende strategie bij mij thuis. Daar heb ik een heel makkelijk antwoord op gevonden. Ok, zit je goed? Komt ie: “Dan doe je geen muts op.”

Het hele idee is dat ik de dwang opgeef en met mijn kind mee beweeg. Klinkt simpel, is het ook. Ik durf te wedden dat ongeveer de helft van jullie nu iets denkt als “Wel..duhhh. Dat is toch gewoon?”. Die groep kan lekker verder lezen terwijl ze geheel gevalideerd worden in hun mening. Dat is af en toe erg fijn.

Ik wil eventjes kletsen met de andere helft. De ouders die nu iets in de trant van “Ja maar dan vriezen de oortjes er van af!!!!11!!! Dat kan toch zomaar niet?!” roepen.

Stukje geruststelling, er is nog een stap in mijn strategie. Ik pak namelijk het afgewezen kledingstuk en stopt het in mijn tas. Zelfs de jas kan opgeborgen als het desbetreffend kind er geen zin in heeft. Zolang ik de boel maar mee neem. Eenmaal buiten en koud vragen ze er meestal zelf wel om. Doen ze dat niet, dan hadden ze het toch niet zo koud als ik dacht.

Want weet je, een gezond kind laat zich echt niet bevriezen. Voordat die vingertjes zwart worden mag er echt wel een wantje om, beloofd. Het is in onze maatschappij helaas een zeldzaam begrip, maar kinderen weten zelf wel wat hun lijf nodig heeft, als we ze maar de kans geven om dat te uiten.

Dat gezegd hebbende wil ik wel waarschuwen. Als er in het verleden dwang is gebruikt, of je gewoon de trotse ouder bent van een extra koppig kind, dan kan de kroost het best lang uithouden met koude oren. Misschien wel tot het punt van traantjes. Dat is niet erg. Mijn taak als ouder is om tranen te troosten, niet voorkomen. Een krachtige ervaring geeft een kind des te meer inzicht. Het vertrouwen wat ik in ze toon, zelfs als ze in mijn ogen een vergissing maken, helpt ze om in hun eigen wijsheid te blijven.

Oh, en de woorden “ik zei het toch” zijn absoluut en te allen tijde verboden. Ik weet dat het moeilijk is. Hou je in.

Nadeel is wel dat ik altijd rondsleep met een grote tas. Gelukkig zijn linnen tassen in. (Eeeehhh, denk ik. Anders begin ik de trend wel..ofzo) De ironie is dat ik mijn eigen moeder ben geworden. (Waar denk je dat ik deze truc heb geleerd?) Ook uit haar tas kwam vroeger alles wat we achteraf toch misten. Hele garderobes en voedselvoorraden sleepte ze mee.

Oh, en omdat mensen altijd de extremen opzoeken…nee, ik laat mijn kinderen niet bloot een sneeuwstorm in lopen. Overigens geldt daar echt wel hetzelfde principe voor hoor. Binnen vijf meter is het niet leuk meer. Punt is dat het ook niet leuk is om een kind in een sneeuwstorm aan te kleden. Voordeel van vertrouwen geven is dat je het ook terug krijgt. Wanneer ik dringend advies geef wordt er eigenlijk altijd wel geluisterd.

In onze maatschappij geven wij kinderen heel weinig autonomie. Volgens de standaard jeugdzorg opvoeding bepaal je eigenlijk alles. Slaap, eten, kleding, the works. Het idee dat een klein mens zelf weet wanneer ze moe, hongerig of koud is lijkt bijna revolutionair. Toch kunnen ze dat net zo goed als jij en ik, sterker nog, ze kunnen dat waarschijnlijk veel beter aangezien het de meeste volwassenen afgeleerd is.

Ook dit is weer zo’n staaltje rare verwachtingen. We willen passieve, meewerkende kinderen die dan assertieve en zelfstandige volwassenen moeten worden. Zo werkt dat niet. Ik wil lastige kinderen, uitdagende en brutale kinderen. Want als mijn kinderen niet tegen mij, hun eigen moeder, in durven, hoe moeten ze later omgaan met een bazige baas of vervelende buur?

The post Herfst perikelen: hoe krijg ik mijn kind een muts op. appeared first on DolleMoeder.