Ik en mijn zieke aapje, midden in de nacht.

Uuuuhhhhhhggggnnnnn….dus. Ik ben ziek. Al een hele tijd, het doet pijn en de dokter weet niet wat het is. Nogal klote zeg maar.

Maar goed, met de hulp van wat niet hippie-proof pijnstillers kan ik weer aardig functioneren. Uiteindelijk zou die huisarts van me toch wel over de goede diagnose struikelen…toch?…

Dan leef je dus al een paar weken (ok, maanden) op dat punt waar je het allemaal nog net volhoudt. Het jongleren ziet er niet heel mooi meer uit, het circuspak is ongewassen, maar de ballen zijn nog in de lucht. En dan wordt je peuter ziek….

Ja, kan dat arme kind ook niets aan doen. Gewoon ziek, zoals kleine kinderen dat zijn. Koorts die komt en gaat, af en toe wat spugen, maar verder niet echt een virus of bacterie. Meestal zijn dat soort ziektes een teken van groei. Komen ze er eenmaal uit, dan mag je grotere kleren kopen en hebben ze ineens nieuwe vaardigheden. Kortom, niet geheel een negatief iets..voor haar dan.

Voor mij betekend het dat er een warm, slap, aapje over me heen hangt, dag en nacht. Een aapje wat het liefst de hele tijd aangekoppeld aan de borst langzaam slokjes melk en mijn geduld wegzuigt. Echt waar, ik neem haar niets kwalijk, ze doet gewoon wat ze moet doen, maar lieve mensen..waar kan ik me ziekmelden?

Daar kletteren de jongleer ballen op de grond. De show is over, het publiek teleurgesteld. Ik kan veel, maar echt niet alles. Dan voel je weer even heel goed wat ik, als een gebroken plaat, maar blijf herhalen. Het is nooit de bedoeling geweest dat je dit alleen (of met z’n tweeën) doet. We horen een stam te hebben. Bij een stam kan je je ziekmelden. Dan heb je familie om je heen die eventuele zieke aapjes kunnen overnemen. Of je op z’n minst kopjes thee brengen terwijl ze je was doen ofzo.

Niet dat ik mag klagen hoor. Officier Pappa doet zijn best met het aapje en de thee. Maar de generaal op zijn werk kan hem niet eindeloos missen en aangezien de borstvoeding bij hem niet zo wil lukken, hangt de peuter toch liever op mij. Daarbij wordt hij ondertussen ook best moe, zelfs stoere officieren hebben wel eens rust nodig.

Nou, en daarom hebben jullie vandaag dit blog. Geen inzichtelijke geschiedenis van Sinterklaas tradities, geen feministisch relaas over een nieuw boek. Nope, jullie mogen het doen met een lekkere klaag tirade. Schrijft ook wel fijn weg zo.

Zo af en toe fantaseer ik over een ziekmeldlijn voor ouders. Dat je die kan bellen als je het niet meer trekt. En dat er dan een uurtje later een liefdevolle maar kordate dame op de stoep staat, die je dan naar bed stuurt en alles van je over neemt en je thee brengt. Wat lijkt me dat heerlijk.

Kunnen we dat niet opzetten met z’n allen? Als ik de minister president niet aan het verstand krijg dat dit in de basis verzekering moet, dan praat ik wel even met zijn moeder. Zij snapt het vast wel. (En als ik dan toch heel eventjes feministisch mag zijn, wordt het snotverdulleme nu niet eens hoog tijd voor een vrouwelijke minister president!)

Als je er even over nadenkt is het totaal belachelijk dat we werkomstandigheden kneiter hard vastleggen in een CAO en ARBO wetten, maar thuisblijfouders maar aan laten modderen. Natuurlijk kan je geen verplichte pauze tijden voor moeders afdwingen, maar het zegt iets over de waardering van arbeid buitenshuis vs binnenshuis. Er is niet eens echt begrip voor de oververmoeide en zieke ouder, laat staan dat we er een oplossing voor verzinnen.

Heb ik met mijn vermoeide hoofd toch nog een maatschappij kritisch blog geschreven…huh….wat zeg je daar van. Mag ik nu mijn multitasking diploma?

The post Ziekmelden voor moeders. appeared first on DolleMoeder.