Moeders zijn over het algemeen goed in een hoop dingen. Boterhammen smeren, troosten, kinder conflicten oplossen en je schuldig voelen. Zeker dat laatste, dat is echt een speciaal talent. Er zullen vast wat geweldige vrouwen aan die ellende ontstegen zijn, maar de meeste moeders zitten bij tijd en wijle propvol schuldgevoel.

Dat de kinderen er niet als fotomodelletjes bij lopen, dat de lunch geen bento box is, dat je zelf niet als een kekke mamma op het schoolplein staat of dat je huis niet magazine ready is.. Kortom; dat je niet genoeg doet.

Vroeger had ik naast moeder zijn ook een andere baan. Ik mocht lekker in een zwembad werken en dat vond ik heel leuk. In een aantal mappen kon ik heel duidelijk teruglezen wat mijn taken waren, hoe ik die diende uit te voeren en wanneer ik daarmee klaar was. Ik had er lol in om altijd net wat meer te doen dan er op papier stond. Als ik dan een dag wat minder deed voelde ik me daar totaal niet schuldig over en wanneer de dienst er op zat kon ik lekker naar huis.

Ik moet jullie iets bekennen. Overdag, als alleen ik en de peuter thuis zijn, zit ik wel eens op de bank. En dan niet even, nee, soms wel twee uur, of (gasp!) drie. Niet dagelijks hoor, dat lukt bij lange na niet. Er zijn nog best wat dagen bij dat ik amper tijd heb om eten in mijn mond te proppen (voor de peuter het steelt). Toch gebeurt het wel eens, dat we zo samen hangen, ieder achter een scherm.

Daar kan ik me erg schuldig over voelen. Alsof ik mijn werk niet doe. Vroeger in het zwembad kon je geen minuut teveel op de wc zitten, laat staan uren rond hangen. Ik word dus regelmatig geplaagd met gedachten over wat ik allemaal wel niet gedaan kan krijgen als ik thuis net zo hard doorwerk als ik in het zwembad deed.

Het helpt als ik mezelf even herinner aan de verschillen. Want naast wat ik dus soms wel doe (bankhangen overdag) zijn er ook een hoop dingen die ik niet doe.

Oh, en die bankhangtijd mag dan wel lang duren, er gebeurt wel een hoop tussendoor. Tenzij er sprake is van een dutje sta ik alsnog zo om de tien minuten op om aan de een of andere absoluut zeer dringende peuter eis te voldoen. (Een speelgoedje oppakken wat ze voor haar voeten heeft laten vallen ofzo.)

Nu ik er even over nadenk, ik doe helemaal niet niks. Ik beperk me dan tijdelijk tot de taak van opvoeden en laat alleen de huishoudelijke taken voor wat ze zijn. Soort van pauze achter je buro zeg maar.

Ik heb het in het verleden ook wel eens anders geprobeerd. Dan ging ik dus wel de hele dag door en mocht ik van mijzelf niet langer dan een kwartiertje gaan zitten. Soort toegeven aan dat schuldgevoel.

Grote grap; mijn huis werd er dus amper schoner van. Ja, de keuken kastjes glommen ietsje meer, maar de vloer lag nog net zo vol met speelgoed en koekkruimels. Die worden er namelijk sneller gedeponeerd dan dat ik ze kan weghalen.

Weet je wat ik er wel van kreeg? Een burn-out, dat kreeg ik.

Dus probeer ik een soort balans te vinden. Genoeg in het huishouden doen om niet te vervuilen, genoeg buitenshuis doen om niet te vereenzamen en genoeg bankhangen om niet gek te worden.

Het lukt niet altijd hoor, dat evenwicht. Ik sla nog al eens de ene of andere kant op door. Maar goed, dat is ook een soort van balans…toch?

The post Waarom ik overdag op de bank hang (en me daar nog schuldig over voel ook). appeared first on DolleMoeder.