Vandaag wil ik een verhaal vertellen. Een droevig verhaal en hoewel ik het dit keer verzin, gebeurt het ook echt, overal om ons heen.

Ons verhaal heeft een heldin nodig. Ik zie haar al voor me, niet lang, een beetje klein zelfs, met kort blond haar, fijne trekken en een smalle bouw. Zullen we haar Sam noemen? Ze is 25 jaar en pasgetrouwd.

Sam zit tegen een deur aan, de binnenkant van een deur. Op de grond. Ze huilt. De kamer is donker, er staat een bed, mooi opgemaakt, en een kast. Sam bonkt op de deur “Laat me er uit!” De deur zit op slot.

Voetstappen op de trap, een sleutel in het slot. Midas komt binnen, de man van Sam. Hij is lang en donker, met prachtige bruine ogen. Het licht van de gang schijnt op haar gezicht, ze kijkt hoopvol. Maar Midas niet. Hij kijkt afkeurend. “Samantha, ik heb uitgelegd dat het zo moet. Jij slaapt hier. Je moet hier blijven, de hele nacht.”

“Ik wil bij jou zijn” roept ze “Ik wil bij jou slapen”

Midas zucht. “Dat kan niet. Dat is niet goed voor je. Ik weet wat goed voor je is. Luister nu naar me en ga slapen. Ik kom niet meer boven.”

Hij sluit de deur. Ze hoort zijn voetstappen weer op de trap.

Sam huilt. Ze schreeuwt en bonkt tot haar handen en stem kapot zijn. Midas komt niet meer terug.

Uiteindelijk is ze stil. Dit was niet hoe het zou zijn. Haar huwelijksdag was zo mooi, hij was zo knap. Iedereen was blij. De eerste nacht thuis sliepen ze wel samen, dat was heerlijk. Overdag was Midas zo vriendelijk voor haar. Maar deze avond liet hij haar de kamer zien, en sloot haar op. Ze heeft geen idee wat er nu gaat gebeuren, geen idee wat er van haar verwacht wordt, wat er met haar prachtige echtgenoot is gebeurt.

Uiteindelijk valt ze in slaap. Voor de deur, op de grond.

De volgende ochtend wordt ze wakker in bed. Hij heeft haar in bed gelegd en zit nu op de rand, hij lacht. “Ik ben trots op je Sam, je was uiteindelijk stil. Dat heb je goed gedaan.”

Nu weet Sam echt niet meer wat ze moet denken. Heeft ze het gedroomd? Ze lacht voorzichtig terug. Midas geeft haar een knuffel. “Ontbijt staat beneden liefje. Ga lekker douchen.”

De dag is leuk. Ze richten samen het nieuwe huis is. Midas is weer de vriendelijke, lieve man van de bruiloft. Langzaam gaat ze geloven dat het niet echt was.

Na het avondeten ruimen ze samen de keuken op. Midas gaat op de bank zitten, Sam kruipt tegen hem aan. Na een tijdje staat hij op. “Zo, bedtijd.”

Sam is niet echt moe, het is vrij vroeg, maar ze wil haar droom van gisteravond graag uitwissen door dicht tegen hem aan te slapen. Ze loopt mee naar boven.

Hij loopt naar de kamer met het kleine bed. “Welterusten Sam.” Hij kust haar. “Nee.” zegt ze. “Niet hier. Ik wil bij jou slapen.”

Midas kijkt droevig. “Lieve Sam, ga je nu weer moeilijk doen? Dit is jouw kamer. Elke nacht.” Snel loopt hij weg en sluit de deur.

Sam huilt. Weer zit ze voor de deur, weer bonkt en schreeuwt ze.

Midas komt elke tien minuten kijken. Net als de eerste avond doet hij de deur open, kijkt hij streng en zegt dat ze moet gaan slapen. Na een paar keer zegt hij dat hij niet meer komt.

Weer slaapt Sam voor de deur.

Zo gaat het keer op keer. Overdag is Midas zorgzaam en lief, maar s’nachts sluit hij haar op.

Sam probeert met hem te praten, maar dan wordt hij alleen maar boos. Ze probeert met anderen te praten, maar die zeggen dat het goed voor haar is. Ze prijzen Midas.

Uiteindelijk probeert Sam weg te lopen. Ze komt niet ver. Twee agenten vinden haar en brengen haar terug naar Midas. Ze geven hem een preek dat hij beter op moet letten. Die avond krijgt Sam zelfs geen eten. De rest van de week is hij heel streng, ook overdag.

Langzaam geeft ze op. Ze roept niet meer, ze bonkt niet meer. Vanbinnen is er iets stuk gegaan. S’nachts gaat ze liggen in het bed. Soms slaapt ze, soms niet. Geluid maakt ze niet meer. Ook niet als haar hart bonkt van eenzaamheid.

Overdag lacht ze, net als Midas. Iedereen prijst haar, en hem. Een gehoorzame vrouw is het hoogste doel, zo wordt gezegd.

Het deel van Sam wat stuk is wordt hard. Een glasscherf in haar ziel, waar ooit zoveel zachtheid was.

Overal ter wereld worden vrouwen mishandeld. Maar voor wie dat nog dacht, dit gaat eigenlijk helemaal niet over huwelijks geweld. 

Vervang “echtgenoot” en “man” door “vader” of “moeder”. Zie Sam eens als een kind. 

Als het niet ok is voor een volwassene, waarom vinden we het dan wel ok voor een kind, een baby, die haar ouders zo hard nodig heeft?

Cry it out* wordt nog steeds veel gebruikt als methode om kinderen te laten slapen. Het is bewezen schadelijk, zowel voor de fysieke als emotionele ontwikkeling. 

*(Ik wou hier een link toevoegen naar een pro CIO pagina. Voor de volledigheid zeg maar. Ik ben driekwart door een stuk gekomen, heb nu buikpijn, tranen in mijn ogen en een kloppend hart. Zoveel wreedheid naar een baby kan ik niet aan. Er is altijd een alternatief! Kijk eens hier. En als er echt niets lukt, stuur me maar een bericht. Ik luister en help.)

The post Het verhaal van Sam appeared first on DolleMoeder.