Eerst even dit. Je kind kan natuurlijk allang slapen. Dat kunnen ze allemaal, in de buik al. Sterker nog, baby’s zijn hartstikke goed in slapen. Doen ze erg veel.

Met ‘leren slapen’ bedoelen we ook eigenlijk niet de activiteit op zich. Wat we bedoelen is een kind wat die activiteit geheel zelf opstart en doorzet. Oftewel, wanneer je kroost zonder enige hulp in slaap valt en doorslaapt. (Niet, dat doen ze niet. Volwassenen doen dat namelijk ook niet. Doorslapen is een mythe en heel veel mensen hebben hulp nodig om in slaap te vallen.)

Zo zijn er nog veel meer voorbeelden van emotionele vaardigheden. Dat je jezelf kan troosten is er eentje. Of dat je kan relativeren. Bij de geboorte van een vers mens is de controle daarover extern. (Daarmee bedoel ik dat de ouders het voor de kleine doen.) Bij een gezonde volwassene is de controle intern geworden. (Je kan het zelf.) Hoe gaat dan toch die overgang?

Een boterham smeren, je broek aan doen, lopen, fietsen en nog heel veel meer. Dat zijn allemaal praktische vaardigheden. Dingen die je doet maar niet per se voelt. Dingen die aan de buitenkant gebeuren.

Compleet andere categorie maar met gelijkenissen. Ook hier zijn het dingen die een baby voor zich laat doen maar een gezonde volwassene zelf kan. Ook hier zijn we soms een beetje in de war hoe dat proces van afhankelijk naar zelfstandig gaat.

Sorry. Ik zit een beetje te rekken hè. Niet zonder reden hoor. Het punt is dat we vaak te weinig onderscheid maken tussen de twee categorieën terwijl ze een bijna tegenovergestelde aanpak nodig hebben.

Praktische vaardigheden leert een kind door te ontdekken. Door te proberen en het eerst heel vaak fout te doen. Heel kort door de bocht; veters strikken leert een kind het beste door jou te observeren en vervolgens aan te klooien met een paar veters. Ouders doen er hier juist goed aan om passief te zijn.

Bij lopen zie je dat nog het beste. Baby’s gaan niet op looples. We leggen het niet uit. Ze zien ons lopen en op een dag doen ze ons na. Letterlijk met vallen en opstaan.

Bij het leren van praktische vaardigheden mag een kind best een beetje gefrustreerd zijn. Ze mogen boos worden en de veters in een hoek gooien. Wat vandaag niet lukt komt morgen wel. Kinderen willen namelijk graag leren. Ze zijn enorm gemotiveerd om alles te kunnen wat de volwassenen in hun omgeving voorleven.

Als we teveel gaan helpen en bemoeien stoort dat het leerproces. In plaats van een echt begrip leert een kind een trucje, wat op de lange duur niet handig is. Ja, je kan je veters strikken maar of je nu echt snapt hoe knopen werken?

Dat dus. Die zijn heel anders. In dit blog wordt het heel mooi uitgelegd maar ik zal het ook even in mijn eigen woorden doen.

Onze hersenen maken verbindingen. In het begin heel veel en later blijven alleen de vaak gebruikte over. Uitgesleten paadjes gebruiken we meer, beter en sneller. Denk maar eens aan de moeite doe het kost om een gewoonte te veranderen.

Als een baby elke dag in slaap geborst, gewiegd of gezongen wordt slijt er een paadje uit. Een heel liefdevol en positief paadje. Na een paar jaar weten ze de weg meestal zelf wel te vinden. (Ja, meestal. Volwassenen helpen elkaar ook nog. Denk maar aan die keer dat je niet kon slapen en je tegen je liefje aan kroop.) Dan hebben ze dus ‘leren slapen’. (Maar niet echt want ze konden het al maar we gebruiken de term maar even om mensen gerust te stellen.)

De weg van interne naar externe regulatie gaat wat emotionele vaardigheden betreft met liefdevolle hulp en een hoop geduld. Daar hoef je als ouder niet in te sturen maar wel bij te zijn.

Wat doen we tegenwoordig? Er wordt aan alle kanten aan kinderen getrokken wat praktische vaardigheden betreft. Ze moeten zo snel mogelijk alles leren en dat doen we door hulp op te dringen. Het wordt ze zo ongeveer door de strot geduwd. Het zou me niets verbazen als fysiotherapie om te leren lopen straks voor elk kind aangeraden wordt.

Wat betreft de emotionele vaardigheden worden kinderen te vaak in de steek gelaten. Het hele “laat ze maar huilen dan leren ze zichzelf te troosten.” idee. Nee, overigens. Dan leren ze niet zichzelf te troosten. Het paadje wat dan uitslijt is heel eenzaam. Ze leren dat er niemand komt.

Ik snap dat niet? Waarom toch die verwarring? Heeft er iemand een keer iets verkeerd om opgeschreven? Zullen we de gebruiksaanwijzing dan eens opnieuw uitgeven maar nu wel goed. Kan heel kort hoor.

Verder lezen?

Doorslapen is geen doel.

10 Mythes over slaap en kinderen, deel 1

The post Hoe kan je een kind leren slapen…en veters strikken. appeared first on DolleMoeder.