Hoe lang kan je weg bij je kind?
Ik hoor deze vraag nog best vaak. Ouders (eigenlijk altijd moeders) die een verplichting, of gewoon een leuk uitje, hebben en willen weten hoe lang ze weg kunnen zijn van hun kind. Dat verschilt per leeftijd natuurlijk. Zijn ze eenmaal een jaar of zestien dan kan je best een minuut of tien naar buiten. (Grapje! Tegen die tijd willen ze helemaal niet meer bij je zijn.)
Vandaag zet ik mijn mening onder elkaar. Per leeftijd fase hoe lang en met welke opvang de primaire hechtingsfiguur (dus degene aan wie het kind in eerste instantie hecht, dat is vrijwel altijd de barende ouder) weg kan zijn van haar kind. (Ik gebruik vrouwelijke voornaamwoorden want het zijn meestal vrouwen maar dat hoeft natuurlijk niet.)
Dikke, vette, disclaimer: Het is niet altijd mogelijk om je aan mijn advies te houden. Soms moeten er gewoon dingen, g eld verdienen bijvoorbeeld. Voel je alsjeblieft niet schuldig als het bij jullie anders gaat. Je maakt je kind niet meteen stuk en onderaan dit artikel krijg je nog wat tips om de schade beperkt te houden. We leven helaas in een maatschappij die het welzijn van kinderen en hun ouders niet echt voorop stelt.
Nul tot drie maanden.
Niet. Niet weggaan, helemaal niet. Liefst zelfs meenemen naar de wc. Dit is het vierde trimester, je kindje is nog niet helemaal geland en hoort nog bij jouw lichaam. Heel leuk als andere mensen willen knuffelen maar blijf in huis of zelfs in de kamer. Lastige (schoon)moeders mag je naar mij doorsturen.
Betekend overigens niet dat je je partner (als die er is) niet kan toelaten. Juist wel doen! Laat hem (of haar of hen) maar dragen, verschonen, knuffelen en spelen. Punt is dat jij er ook bent. Idealiter zijn in deze fase alle ouders continu aanwezig. (Ik weet, gebeurt vrijwel nooit. Zoals ik al zei, kutmaatschappij.)
Drie tot zes maanden.
Die partner die de eerste drie maanden zoveel geknuffeld heeft kan nu ook solo werken! Oké, niet vaak en niet lang maar toch. Je zal ook aan je kindje zien dat ze anders is, meer wakker lijkt te zijn en interesse heeft in de omgeving. Het vierde trimester is over en je kleintje is klaar voor meer interactie.
In deze fase kan je, bij uitzondering, een paar uur weg, mits je kindje bij een zeer vertrouwd iemand is. Liefst de andere ouder maar een andere zeer betrokken volwassene kan ook.
(Nogmaals, ik weet dat je soms niet anders kan. Veel moeders moeten in deze fase weer aan het werk en je kan nu eenmaal niet van lucht leven.)
Zes tot twaalf maanden.
Je kindje wordt mobiel! De kruip fase begint en de in-armen fase is voorbij. Je merkt dat je kind meer eigen sturing krijgt.
Qua weggaan kan het nu wat langer, uurtje of tien max, maar het blijven liefst wel uitzonderingen. Het is ook hier belangrijk dat als je weg bent je kind bij een heel vertrouwd persoon is.
Het blijft ook een overdag ding, sorry. Een weekend bijslapen in de Ardennen zit er nog niet in.
Een tot twee jaar.
Zelfde eigenlijk als de vorige fase, geen nachten en max een uur of tien maar nu kan het wat regelmatiger. Je kind begint te begrijpen dat jij ook wel weer terugkomt als je weggaat.
Eigenlijk is dit pas de fase waarop de primaire hechtingsfiguur weer aan een baan buitenshuis kan beginnen. Kan je je voorstellen hoe steviger gezinnen staan als ze dat eerste jaar echt bij hun kind kunnen zijn? Hoeveel ouders met burn-out en kinderen met hechtingsproblemen we daarmee kunnen voorkomen? (Spoiler; veel.)
Overigens blijft het wel beter als opvang in deze fase door familie gedaan wordt. (Familie is in deze zin iedereen die zeer betrokken is bij het kind.) Klein, rustig en aandacht zijn toverwoorden.
Twee tot vier jaar.
Qua tijd hetzelfde als de vorige fase. Overdag en met regelmaat is prima. Liever niet meer dan drie dagen per week weg van een ouder. (Het maakt nu niet meer uit welke ouder en dan neem ik even aan dat alle ouders zeer betrokken zijn.)
Opvang wordt nu een stuk makkelijker. Een goed, kleinschalig, kinderdagverblijf is geen probleem meer. Liefst niet te schools. Die neiging hebben we tegenwoordig, om peuters en kleuters als heel schools te behandelen. (Vaak onder het mom van “voorbereiden op” of zelfs “voorschoolse educatie”.) Het heeft geen zin en doet schade. Laat alsjeblieft je kind zolang mogelijk kind zijn.
Logeren bij familie kan nu ook beginnen. Meestal kan je kind zelf heel prima aangeven of hij bij oma wil slapen en kan je wat dat kind aangeeft prima volgen.
Vier tot negen jaar.
De meeste kinderen gaan in deze fase naar school en qua separatie van hun ouders kan dat niet veel kwaad meer. Probeer niet al te veel buitenschoolse opvang nodig te hebben. Vijf dagen van acht tot zes is behoorlijk heftig.
Dit is ook de fase waarop structurele overnachtingen ergens anders niet zo schadelijk meer zijn. Denk dan aan co-ouderschap. Mochten jullie niet meer bij elkaar zijn dan zou je vanaf vier jaar de nachten kunnen opbouwen. (Oh, ik weet heel goed dat dit een moeilijke is om voor elkaar te krijgen. Er komt binnenkort een wat langer stuk aan over co-ouderschap.)
Negen tot veertien jaar.
Weekje op kamp kan best. Beetje dat idee. Succes met de puberteit.
Veertien tot achttien jaar.
Dit is het grote loslaten. Je hebt je taak volbracht. Wahahahaha! Helemaal niet. Ik ben achter in de dertig en ik heb mijn ouders nog steeds nodig. Maar goed, je taak als primaire verzorger is wel zo’n beetje klaar.
Rond veertien kunnen de meeste kinderen best een paar weken op zomerprogramma of zo. Rond een jaar of zeventien gaan de eerste uit huis en kan je eindelijk gaan genieten van al die tijd die je nu voor jezelf hebt. Al….die…..tijd….
(Kleinkinderen!)
Meer meningen over weg gaan bij je kind.
Ik hoor je al roepen dat ieder kind anders is en hoe durf ik zo’n schema te maken. Heb je gelijk in, ieder kind is anders en mijn schema is gewoon mijn mening in deze zaak. Ik zou het liefst aan de voorzichtige kant afwijken, sommige kinderen hebben meer tijd nodig om los te komen en dat is oké.
(En hoe ik het durf? Heel gewoon, dit is mijn website en ik mag hier lekker ongefilterd mijn zienswijze de wereld in gooien. Het is aan jou wat je daarmee doet. Voel je vrij om hier je tong naar me uit te steken.)
Overigens praat ik over min of meer neurotypische kinderen. Gezinnen met een high needs kind volgen een heel ander en veel unieker patroon. Zij zijn zelf de experts in wat ze nodig hebben en ongewenst advies krijgen ze al genoeg.
Als het niet anders kan.
Pas bij mijn derde kind was ik in de geprivilegieerde positie om dit schema min of meer te kunnen volgen. Mijn eerste twee hebben die luxe niet gehad. Dat is kut. Ik wist niet beter en als ik het wel wist kon het soms ook niet anders.
Uitjes, bruiloften en familie feesten zijn redelijk uit te stellen die eerste paar maanden. Werk is een stuk moeilijker. Ik ben dan voorstander van een gastouder. Een goede gastouder wordt namelijk een onderdeel van jullie gezin. Zij (het zijn voornamelijk vrouwen) wordt een soort tante of oma voor je kind. Met een beetje geluk blijft jouw kroost zolang er opvang nodig is bij dezelfde gastouder. Dan kan je kleintje zich hechten en veilig voelen.
Er zijn als je er wel bent helpt ook. Knuffelen, dragen, samen slapen, de hele hippie-ouder bedoeling.
Oh, en vaders! Claim je positie! Laat je niet door de maatschappij aan de kant schuiven. Eis dat die baan ook in vier dagen kan. Begin de vader revolutie en laat je niet meer wegzetten als tweederangs ouder! (Ik weet dat het soms niet zo simpel is. Doe wat je kan. Maar echt, als jouw vrouwelijke collega vier dagen kan werken kan jij dat ook.)
The post Hoe lang kan je weg bij je kind? appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
