Dat ze op school in de ochtend een zangkoortje hebben en overal lichtjes en Pietengym en met z’n allen lekker koekjes gaan bakken. Dat jij dan vervolgens mag verklaren waarom jouw kind na al die activiteiten ’s middags op de bank zijn prikkels er uit aan het huilen en schreeuwen is. Sta je daar weer als die overbezorgde ouder bij de juf te vragen of het ook iets minder kan. Leuk wel, die feestdagen.

Even de basis; prikkels zijn alles wat je zintuigen waarnemen. Geluid, beelden, temperatuur en geuren maar ook de emoties die je voelt. Alles wat verwerkt moet worden in je hoofd.

Wij als mensen zijn gebouwd op een bepaalde hoeveelheid prikkels. Bomen, gras, dieren en zo’n veertig andere mensen om je heen. Misschien af en toe een heftige gebeurtenis maar dat is het dan wel. Zo leven we niet meer, wij krijgen nu in een ochtendje te verwerken waar onze voorouders misschien wel een jaar over mochten doen. Precieze verhouding weet ik niet maar zet een dorpje in een bos maar af tegenover naar je werk gaan met de metro en je voelt mijn bedoeling wel denk ik.

We doen met z’n allen ons best om daar mee om te gaan maar het zal je niet verbazen dat meer en meer mensen het niet trekken. Die worden prikkelgevoelig genoemd. Slechte term eigenlijk, ik denk dat ze eerder prikkelnormaal zijn en diegenen die het tempo nog wel bijhouden zijn prikkelresistent.

Maar goed, je hebt dan een, in principe heel normaal, kind wat alle input niet meer op supersnelheid kan verwerken. Dan gaat bij een overload de sirene meestal heel hard af. Huilen, gillen of zelfs slaan. En iedereen maar denken dat jij een rotkind hebt omdat jouw kroost zo stom reageert op een gezellige dag.

Het idee achter al dat speciale gevier is hartstikke leuk natuurlijk. De juf wil haar klas verwennen, opa en oma willen een speciaal uitje plannen en in de buurt wordt een gezamenlijk kerstfeest georganiseerd.

Misschien kan jouw prikkelgevoelige kind tijdens al die activiteiten nog prima meedoen. Dan komt de rekening achteraf. Opa en oma allang blij naar huis en jij wanhopig naast een kind wat de boel verbouwt of een uur moet huilen voor het slapen gaan of vijftien keer wakker wordt in de nacht.

Ik ben er eerlijk gezegd helemaal niet zo blij mee, al dat gedoe. Zie je, ik heb namelijk een heel prikkelgevoelig kind thuis. Beter gezegd, ik heb er drie en ben het zelf ook een beetje. Een van de drie heeft het gewoon een stuk meer dan de andere. Dat is het kind wat gisteren zijn pols verstuikte en het niet aan de juf durfde te zeggen. Het kind wat zo ontzettend opzag tegen het schoolreisje waar hij eigenlijk ook wel weer zin in had. Voor de komende feestdagen heb ik al met de juf gepraat maar ja, zij kan het schoolkoor ook niet afzeggen.

Dus bereid ik me voor op een huilend kind elke middag en een chagrijn elke ochtend. Extra zakdoekjes en een hoop geduld moeten ons er maar weer doorheen helpen.

Ja, ik vind van wel. Kwestie van doseren. Niet meer dan één speciale activiteit per dag op school. (Liefst ook niet meer dan twee per week.) Dat is ook niet zo verkeerd voor de kinderen die het wel trekken. Ook voor hen is het een druk gedoe.

Opa en oma komen maar in januari iets leuks doen en op het buurtfeest blijven we niet lang. Toch heb ik er zo genoeg van om tegen Sinterklaasavond geen kind meer over te hebben om het mee te vieren. Alles is opgegaan op andere plekken, geen hersenkracht meer over voor thuis. Voelt zo oneerlijk af en toe.

Ik snap dat mensen het leuk willen maken, blije gezichten willen zien maar het hoeft echt niet zo over de top elke keer. Geloof mij nou maar, die klas is ook al blij als er een keer Pietengym is en een Kerstdiner. Meer is niet nodig, blijft het thuis ook nog gezellig.

Verder lezen?

Veganistische feestdagen!

Kinderspeelgoed; De meest vreselijke kado’s die je een kind kan geven.

Ons Sinterklaas verlanglijstje.

The post Sinterklaasstress: Prikkelgevoelige kinderen tijdens de feestdagen. appeared first on DolleMoeder.