Ben ik overigens lang de enige niet in. Ik hoor het jaarlijks overal. De opmerkingen, de oordelen en zelfs de dreigementen die mensen naar hun hoofd krijgen. Het loopt af en toe de spuigaten uit wat niet conformerende mensen te verdragen krijgen.

Zelf ben ik er doorheen. Komt omdat ik een heel eigenwijs stuk vreten ben en gewoon nergens naartoe ga als ik er geen zin in heb. Wel zo rustig eigenlijk. Toch heb ik over de jaren een hoop ervaring opgedaan hoe je met de lastige kritiek van familie om kan gaan en het leek me wel eens tijd om die ervaring te delen.

Of je je kind nu in een draagdoek meeneemt, op de stoep staat met plantaardige aardappelsalade of trots lid van de LGBTQIA+ garde bent, het gedoe is hetzelfde en gelukkig de oplossingen ook.

Doe wat ik doe. Ga niet. Het is namelijk niet verplicht om op te dagen bij de kerstbrunch van je tante. Echt niet, ook niet als ze boos wordt. Dat doet ze namelijk toch wel, dat boos worden. Als je gaat krijg je het in je gezicht, als je er niet bent kan ze je misschien een mail sturen ofzo. Die zijn wat makkelijker te negeren en sneller afgehandeld dan een zes gangen maaltijd.

Persoonlijk ben ik heel bot, ik zeg gewoon dat ik er geen zin in heb. Duidelijk en mensen wennen er verbazend snel aan. Een excuus verzinnen is, mijns inziens, ook niet verkeerd. Iets over een werkverplichting of een kinderfeestje wat allemaal heel onhandig op hetzelfde moment gepland was. Of je doet de last-minute afzegging door plots opkomende ziekte. Heel zielig allemaal. Als je je niet veilig voelt om de waarheid te vertellen hebben ze er ook geen recht op.

Het gaat hier om mensen die jou niet respecteren zoals jij bent dus je hoeft echt niet heel aardig te zijn. Bewaar dat liever voor de fijne mensen om je heen, die hebben het namelijk wel verdient.

Ga je wel, zorg dan dat mensen van te voren op de hoogte zijn van jouw raarheid. Oma’s etentje is niet de plek om aan te kondigen dat je alleen nog maar fruit eet wat lieflijk toegezongen is door een Scandinavische man onder de volle maan.

Zorg dat in ieder geval de organisators weten wat er met jou aan de hand is. Vertel ze rustig en ruim van te voren (een paar weken) dat jullie verse kindje niet van hand tot hand gaat, wat je dieetwensen zijn of wie je nieuwe partner is. Zo kunnen ze een beetje wennen en zo nodig de boel wat aanpassen.

Oké, je bent nu op de gezellige nieuwjaar familie bingo en ondanks de voorbereidingen beginnen de opmerkingen te komen. Die ene oom wil wel heel graag met je in discussie over jouw ‘levenskeuzes’.

Niet doen. Niet in discussie gaan, niet uitleggen en zeker geen verantwoording afleggen. Gewoon niet doen. Afbreken, de keuken in lopen, naar de wc gaan of ineens een telefoontje krijgen. Maakt niet uit of je smoes doorzichtig is, gewoon wegwezen.

Waar nodig kan je liefdevol mededelen wat er aan de hand is. Denk dan aan dingen als:

“Ik snap dat mijn baby heel schattig is maar je mag haar niet oppakken.”

“Omdat ik daar voor kies.”

“Omdat ik zo ben.”

Het is extra leuk om, bij voortgezet gedoe, je gekozen zin gewoon te blijven herhalen. Na een keer of drie houden de meeste mensen wel op.

Dan de altijd klassieke:

“Nee.”

“Nee” is een prachtig woord. Het is een volledige zin en het is in heel veel gevallen afdoende antwoord. Wordt er verder gezeurd dan herkent iedereen de prachtige “Omdat ik nee zei” wel. Waarna je gewoon wegloopt en met leukere mensen gaat praten.

Je hoeft geen perfect huis of prachtig leven te hebben om je familie bij jou uit te nodigen. Zo kan iedereen jouw geweldige zelf bewonderen maar speel jij een thuiswedstrijd. In jouw huis zullen mensen meer geneigd zijn om zich te conformeren naar jouw wensen. Beter nog, jij voelt je er over het algemeen sterker.

Je bent de baas over het eten, jij bepaalt wie je uitnodigt en er zijn zo veel goede excuses om uit een gesprek weg te komen. (“Hoor ik nu de deurbel? Even kijken naar het eten hoor. Oma, ach zit u daar alleen in de hoek, ik kom eeeeeven naast u zitten hoor.”)

Zo kom je denk ik de feestdagen wel door. En echt, als je je met mijn tips nog niet veilig voelt, lees dan het eerste kopje nog even. Gewoon niet gaan. Niemand heeft enig recht op jou, zeker niet als je jou als mens niet respecteren. Oh, en nee, je kan niet iemand respecteren en toch hun identiteit, levenskeuzes of kernwaardes afwijzen. Dat is geen respect.

Maar even op meta nivo, wat is dat toch met de feestdagen dat iedereen zo raar gaat doen? Verplichte etentjes, ruzie om wie eerste kerstdag krijgt en rare familie die je amper ziet maar die wel denken hun oordeel over je heen te mogen uitstorten. Waarom worden we in December met z’n allen zo vreemd?

Sinterklaas vind ik persoonlijk heel leuk maar dat vier ik lekker thuis met mijn eigen kinderen. Mijn ideale Kerst is twee dagen een leeg huis en een hoop warme (vegan) chocomelk en Nieuwjaar mogen we wat mij betreft helemaal afschaffen. Dat gemiep met dat vuurwerk. Brrrr.

Uiteindelijk denk ik dat ik een knorrige oude man aan het worden ben. Of misschien eigenlijk altijd al was. Ik identificeer als een chagrijnige opa. (En ja, ik mag die grap maken, ik ben zelf trans.)

Hoe zien jouw ideale feestdagen er uit? Wat doe jij om de opmerkingen te vermijden? Of ben je er wel overheen, net als ik?

The post Self care: Grenzen stellen tijdens de feestdagen. appeared first on DolleMoeder.