Nonbewattes! Ik weet, ik weet. Al die termen. Als ik heel precies ben voel ik mij non-binair transmasculien. Je mag het woord meteen weer vergeten van mij. Wat het betekend is dat ik, als je gender als een lijn zien met helemaal vrouw en helemaal man aan de uiteinden, ik heel dicht tegen man aan zit.

Tenzij je het toevallig allemaal machtig interessant vindt mag je dat van mij lekker laten liggen. Ik ben, voor praktische doeleinden, een man, een hij, een hem en een vent. Alleen nog wel met een vrouwenlijf en dat wringt behoorlijk.

Gender dysforie is een gevoel wat veel transgender mensen hebben dat aangeeft dat er iets fout zit in je lijf. Oh, en als ik zeg aangeef voelt het (voor mij althans) als een vervelende kabouter die op mijn hoofd springt onder het roepen wat er allemaal fout aan me is. Niet heel gezellig en zo.

Dat is ook waarom veel transgender mensen voor medische opties kiezen. Hormoontherapie en operaties zorgen dat die kabouter wat rustig wordt, zeg maar.

Gender euforie staat daar weer tegenover. Dat is het geweldige gevoel wat je krijgt als dingen kloppen. Dat iemand me met mannelijke termen aanspreekt bijvoorbeeld. Of bij de reacties van de lieve, geweldige vrienden die ik het vertelde. Oh, en toen mijn moeder me volledig begreep. Allemaal gender euforie momentjes en allemaal heel leuk.

Jaaahaaa! Ik weet dat ik me achter een technische uitleg verstop. Dat is lekker makkelijk! Maar goed, daar gaan we dan.

Ja, ik ben echt een vent en ja, daar ben ik schijnbaar pas na ruim dertig jaar achter gekomen. Nog best een ding als heel je leven en identiteit gebouwd is op vrouw zijn.

Even heel kort; ik blijf een feminist, ik blijf een activist en ik blijf een moeder. Ja echt. Ik ben een vent van een moeder. Voor mij (en dat is echt alleen voor mij) voel ik me moeder omdat ik mijn kinderen gebaard heb. Ik vind het nog steeds een ere titel. Ook wel handig want qua blog veranderd er dus niet zo heel veel. Of nu ja, in ieder geval niet meteen.

Ik blijf schrijven over opvoeden, over activistische onderwerpen en gekkigheden met mijn kinderen. Het gender onderwerp zal er vast langzaam bij komen, hoort ook wel een beetje bij dat activisme. Kunnen we ons lekker samen boos maken over de wachtlijsten bij transgender zorg.

Coming out als man was tot nu toe een kleinschalig iets. Ik heb ontzettend veel geluk met vrienden en familie die mij steunen en begrijpen. Als dit stukje de lucht in gaat zal dat vast veranderen. Een paar jaar geleden dacht ik nog dat transfobie heel zeldzaam was in ons land. Gereserveerd voor rare mensen die denken dat de aarde plat is, of zo. Toen mocht ik een transitie van dichtbij meemaken. Ook daar overheerste begrip en liefde hoor, maar ik heb reacties gezien en gelezen die….nou…eerlijk gezegd, die mij nu heel bang maken.

Ik weet dat ik onvermijdelijk met transfobie te maken ga krijgen. Dat is eng. Ik heb heel mijn leven comfortabel achter een vrouwenmasker geleefd. Waarom denk je dat ik zo’n grote mond durf te hebben? Het was nooit erg als iemand boos werd, want het was toch niet echt ik.

Nu wel. Ik ben de laatste tijd een blubberende transkwal van rauwe emoties. Toch vind ik het belangrijk om naar buiten te komen. Ja, en die kabouter hè. Die roept wel heel hard.

Wat ik met een enorme omweg probeer te vragen is; wees lief. Stel de vragen die je hebt, dat is altijd oké, maar blijf zien dat ik een mens ben. Een man met emoties die momenteel behoorlijk kwetsbaar zijn.

Verder lezen:

Uit de kast: Panseksueel.

Waarom LGBTQ+ labels belangrijk zijn.

The post Coming out: ik ben een transgender man. appeared first on DolleMoeder.