Discriminatie: Ik haat kinderen!
Keiharde clickbait natuurlijk, die titel. Ik haat kinderen helemaal niet, zou ook wel een beetje contraproductief zijn met mijn beroep.
Punt is dat ik die zin, “ik haat kinderen” met enige regelmaat hoor. We vinden het normaal om te zeggen maar eigenlijk is dat, als je er over nadenkt, juist raar. “Ik haat…..” Elke andere bevolkingsgroep en je discrimineert maar vul “kinderen” in en het is wel oké?
Ik ben een luide, activistische klootzak dus als ik weer eens iemand hoor verzuchten dat ze kinderen haaaaaatennnn ga ik het gesprek aan. Vandaag had ik het idee om dat gesprek eens op te schrijven. Met een beetje geluk heeft iemand anders er iets aan en zo niet dan ben ik in ieder geval een stukje frustratie kwijt.
Ik vind kinderen gewoon niet leuk.
Dat is de milde versie en eerlijk gezegd, ik vind er niet zoveel mis mee. Je hoeft niet alles en iedereen leuk te vinden. Doe ik ook niet. Moet je alleen wel beseffen dat het probleem bij jou ligt en niet bij de groep die je niet zo leuk vindt. Oh, en dat het niet heel gezellig is om die menig te pas en te onpas te verkondigen.
Het is prima om geen kinderen te willen, het is prima om het gezelschap van kinderen niet actief op te zoeken. Zolang je maar snapt dat je een hele grote groep over een kam scheert en je geen enkel recht hebt op een constant kindvrij leven. Je gaat ze tegen komen en dan wordt er enige beleefdheid van je verwacht.
Een huilend kind heeft mijn vlucht/film/dag verpest.
“Uuuhhhgggggg… er zat een krijsend kind in mijn trein coupe en dat was zooooooooo erg voor mij!”
Nee. Er was een mens bij jou in de buurt die pijn had, mentaal of fysiek. Die pijn was zo erg dat dit mens het uitschreeuwde van ellende. Het spijt me dat jouw rust verstoord werd door de pijn van een ander maar ik denk dat het voor het betrokken kind het ergst was. Mocht je medelijden over hebben dan kan dat naar de waarschijnlijk oververmoeide ouder in wiens oor de ellende werd uitgeschreeuwd.
Kinderen huilen niet zomaar. Ze voelen pijn juist dieper dan volwassenen en kunnen hun lijden nog niet in perspectief plaatsen. Daarom huilen ze vaker dan jij. Als het een volgroeid mens was die daar lag te krijsen was je er waarschijnlijk op af gerend maar omdat het een jong exemplaar medemens betreft reageer je met irritatie. Heel apart.
Bied hulp aan de ouder of doe je oordopjes in. Geloof me, je overleefd het wel.
Ja, maar dat kind was op een plek waar die niet hoort.
Met de overduidelijke uitzondering van gevaarlijke plekken en plekken waar…eeehhh…grotemensendingen gebeuren horen kinderen overal. Ja, dat meen ik en ja, ik besef me dat niet iedereen het daar mee eens is.
Jij hebt geen recht op een kindvrij restaurant, een kinderloze vlucht en al helemaal niet op een kindarme winkel. Kinderen bestaan, je gaat ze tegen komen.
Enne, geloof me, de ouder die haar kind meeneemt naar de kledingwinkel doet dat waarschijnlijk ook niet voor de lol. Als ik een broek nodig heb zoek ik die liever uit zonder mijn nogal aanwezige dochter. Halfnaakt de kleedkamer uit stormen om te voorkomen dat ze een dure jas kapot knipt met een gevonden schaar is niet mijn idee van een gezellig dagje shoppen. Maar die broek moet er komen en online past het zo moeilijk.
Een kind kan je niet uit zetten of in een kooi laten. (Staat zo zielig.) Dat betekend dat ouders, die immers ook gewoon mensen zijn met behoeften en zo, regelmatig dingen moeten doen in het bijzijn van hun kroost. Verwachten dat elk gezin eindeloos thuis gaat zitten is niet helemaal realistisch.
Die kinderen zijn luid en lastig!
Ja, dat zijn ze. Daar zijn het kinderen voor.
We hebben een wereld gebouwd die amper geschikt is voor onze jongen. Dat is heel raar en ontzettend onpraktisch. Zeker in de westerse samenleving hebben we vervolgens ook nog eens hele onrealistische verwachtingen van kinderen. Dat ze een treinreis lang stil zitten bijvoorbeeld, of rustig in een restaurant aan tafel blijven.
Kinderen horen te spelen. Dat is het werk van kinderen, het hele punt van een jeugd. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat ze de tent afbreken. Maar verstoppertje spelen tussen tafels door is eigenlijk heel normaal.
Nogmaals, niet iedereen hoeft een kindervriend te zijn. Maar roepen dat je ze haaatttt(!) en een kindvrije omgeving eisen is, als je er over nadenkt, behoorlijk naar. Jij was vroeger ook klein. Toen huilde je en speelde je. Gun dat een ander kind ook.
The post Discriminatie: Ik haat kinderen! appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
