Social media: Verbindend of verbrekend?
Er wordt vaak geroepen dat het internet en met name social media het einde betekende van echt contact. Dat vrienden geen echte vrienden meer zijn, dat we niet meer echt met elkaar praten en dat mensen er door vereenzamen. Nou, daar ben ik het dus niet mee eens.
Ten eerste, het klopt absoluut dat we te weinig diepe contacten hebben in ons leven. We lopen geïsoleerd van elkaar rond, eenzaam in een menigte of we zitten thuis zonder menselijk contact. Ik wil op geen enkele manier onderschatten hoe erg het probleem is. Kinderen die niet meer samen spelen, bejaarden die alleen nog de thuishulp zien en ouders die eenzaam hun kroost opvoeden. In onze westerse maatschappij zijn we totaal de verkeerde kant op gegaan.
Dat is niet de schuld van social media. Deze problemen bestonden al veel langer dan dat. Misschien zijn we door de enorme veranderingen vergeten hoe jong het internet eigenlijk is. Nog maar tien jaar geleden was de wereld anders. Smartphones waren voor de trendsetters en het was voldoende om je MySpace of Hyves een keer per week te checken.
Eenzaam zijn we al veel langer. Denk maar aan de huisvrouwen die in de jaren 50 massaal aan de pillen gingen. Eigenlijk is het begonnen met de verstedelijking. Daarvoor leefden we in kleine gemeenschappen waar iedereen elkaar kent en helpt. Natuurlijk zitten daar ook nadelen aan, ik wil de tijd voor de industriële revolutie niet romantiseren. Toch waren we toen minder eenzaam en minder afgesloten.
Mijn eigen ervaring
Eigenlijk bestaat het probleem van een eenzame samenleving nu zo ongeveer een eeuw. Reden voor een buurtfeest? Hoe dan ook bestaat social media een stuk minder lang. Ik vier nu mijn tiende jaar als moeder. Juist door die toevallige scheiding van mijn eerste en tweede leg heb ik twee werelden meegemaakt. Tien jaar geleden was het zo anders.
Ik was in mijn kring redelijk vroeg met jongen werpen, dus kende ik niet veel andere ouders. Er waren geen voorbeelden anders dan mijn moeders , heel weinig interactie met mijn peers en buiten mijn familie geen steun. Ik heb het niet als vreselijk of zielig ervaren. Ik had die familie immers wel. Maar divers, spannend of stimulerend was het ook niet. Op de dagen dat ik thuis was met de kinderen was ik ook echt dat…thuis.
De peuter is nu drie en de ervaring is dit keer zo anders. Mijn favoriete social media is Facebook. Ik zit in groepen waar moeders elkaar steunen, informeren en soms de tent uit vechten. We organiseren bijeenkomsten, delen leuke foto’s en ervaringsverhalen. Eigenlijk precies wat een dorp vroeger deed, alleen moet je er nu wat verder voor rijden.
Het is niet perfect, verre van, maar het is iets van een stam. Een verbondenheid die er in mijn eerste ronde niet was en waar ik nu veel steun aan beleef.
Andere vlakken.
Ik gebruik het voorbeeld van ouders omdat dat de lens is waar ik nu door kijk. Maar het zelfde principe geld voor andere groepen. Ik ben meer betrokken bij mijn verre familie dan ooit. Mijn lieve zus woont aan de ander kant van de wereld en toch zie ik haar elke dag. Oude vrienden en oud-collega’s komen voorbij en het is leuk om nog een deel van hun leven te zijn.
Ik kan me goed voorstellen dat social media voor andere mensen een plek is om met vakgenoten in contact te komen, om anderen met dezelfde hobby’s te vinden of wat je ook maar kan verzinnen. Online zoeken we een verbinding die we kwijt zijn in het echte leven.
Social media als pleister op een maatschappelijke wonde.
Het is niet ideaal, dat weet ik. Het is bij lange na niet hetzelfde als de stam die we zo nodig hebben. Maar het is iets. Het is toegankelijk en met juist gebruik kan het een pleister zijn op onze gezamenlijk wond.
Wat social media absoluut niet is, is de oorzaak van onze eenzaamheid. Het is, totdat we eindelijk weer in kleine gemeenschappen gaan wonen, een imperfecte oplossing in een imperfecte wereld.
Verder lezen?
The post Social media: Verbindend of verbrekend? appeared first on DolleMoeder.
Naam
Reactie
Laat een reactie achter
