Oh, en met idioot bedoel ik gewoon mijzelf hoor.

Hoe dan ook, ik dacht dat het wel leuk zou zijn om jullie een kijkje te geven in de chaos van mijn dagelijks bestaan. Dus bij deze, een min of meer gemiddelde dag in mijn leven als (voornamelijk) thuiswerkende ouder.

Uiteraard ben ik te laat naar bed gegaan en heb ik daar vreselijk spijt van nu de wekker op een onheilig vroeg uur afgaat. Na twee keer onverantwoord snoozen werk ik mijn pijnlijke verzameling botten, spieren en meer vet dan ik zou willen omhoog om onmiddellijk geconfronteerd te worden met de Kleuter die jaloersmakend makkelijk opspringt en klaar staat om de dag te veroveren.

Met mijn jongste op mijn rug loop ik de gang op en begin ik aan het dagelijkse ritueel om de rest van mijn kroost wakker te krijgen. De eerste stap is een vriendelijke klop op de deur wat later escaleert naar mijn hysterisch commando dat ze nu(!) onmiddellijk(!) uit bed dienen te komen. (!!!!)

Beneden overtuig ik de Kleuter ervan dat een bord gekookte pasta geen ontbijt is en maken we een compromis op een boterham met hagelslag.

Verdere details zijn niet heel interessant maar laten we het er op houden dat ik met een combinatie van vragen, schelden, schreeuwen en dreigen mijn kinderschare min of meer aangekleed, gevoed en voorzien van de juiste attributen in de auto krijg. (“Mam, vergeten te zeggen maar ik moet eigenlijk een volledig authentiek middeleeuws kostuum mee naar school vandaag. En een werkstuk over kikkers.”) Dan rijden we langs school , gooi ik twee derde van mijn passagiers er uit (nee, ik ga niet mee naar binnen, dat is te veel moeite) en rij ik verder.

Uiteraard ben ik niet georganiseerd genoeg om elke week de juiste boodschappen te bestellen dus ga ik even langs de super. Bij de kassa reken ik de appels af die ik nodig heb en de chips die mee onderhandeld zijn.

Dan zijn we eindelijk thuis. Het is nog geen tien uur maar ik ben al uitgeput. Ik gun mezelf een kopje thee en zet mijn dochter alvast achter een filmpje zodat ik straks rustig aan het thuiswerk kan. Thee en telefoon in hand val ik in een Facebook gat. Een uur later kijk ik op van mijn telefoon (ja, de thee is koud geworden). Oeps! Tijd verspilt. Snel de laptop open om iets te kunnen schrijven.

De Kleuter die een uur lang heel rustig stil zat eist nu onmiddellijk een parade aan snacks, drinken en hulp bij dagelijkse taken. Ook besluit ze dat we vandaag samen een blog schrijven en wil ze bij me zitten achter de laptop. Op zich heel leuk maar jdheysdadcbhruiwakalambnerhjsoxn leest toch niet zo lekker weg.

Een hoop goede moed later is het middag. Ik honger, dochter honger dus hoog tijd voor een maaltijd. Ik spendeer veel te veel tijd om mijn dochter ervan te overtuigen dat crackers en ketchup geen lunch is dus we sluiten een compromis op gekookte pasta…met ketchup. (Hey! Ketchup is tomaat…toch? Daarbij, het is volkoren pasta dus eigenlijk wel een soort van gezond.)

Na het opeten van het eten, het opruimen van het rondgegooide eten, het schoonmaken van de bank die besmeurt is met eten en de kleren van mij en de Kleuter in de was gegooid te hebben is het zomaar half drie. Tijd om weer naar school te rijden.

Als de Jongens thuis zijn doe ik een vage poging om een goede ouder te zijn. Ik zet thee voor ons allemaal en hoop op een mooi bonding moment aan tafel met een koekje. In de werkelijkheid wordt de thee genegeerd, de koekjes naar binnen geschoven en beginnen de onderhandelingen over schermtijd nog voordat de kruimels zijn weggeveegd. We komen uit op iets met kamers opruimen waarna zo tegen half vijf (oké, soms vier uur) een moment van rust neerdaalt.

Dit is overigens de optimale tijd voor mij om wat aan mijn thuiswerk te doen. Oké, dat is niet waar. De optimale tijd was vanochtend maar die tijd heb ik als een zombie (mombie?) door mijn telefoon zitten scrollen. Hoe dan ook, poging twee. Soms lukt het en soms niet. Oké, meestal niet. Oké, bijna nooit. Tegen deze tijd ben ik gewoon moe ja! Vlak voor vijf uur verzamel ik net genoeg adrenaline om dat belangrijke telefoontje te plegen zodat ik me niet een totale loser voel over deze dag.

Met een kleine overwinning onder mijn riem begin ik aan het dagelijkse kookfestijn. Zodra de Kleuter het gekletter van pannen hoort wil ze namelijk helpen. Dat is goed, dat is nu juist de bedoeling, dat helpen en nadoen enzo. Het is alleen ook zo snotvergeten onhandig. Een snel in elkaar te flansen pasta wordt een bijna onmogelijke taak. Enige verwachting van netjes gesneden paprika laat ik volledig los. Zolang er maar wat op tafel staat straks.

Nadat mijn kinderen hun walging hebben geuit over het eten wat ik voor ze durf neer te zetten, eten we het op. En met opeten bedoel ik dat ik zelf hyper enthousiast probeer te doen over een maaltijd die door de rest van mijn huisgenoten genegeerd wordt, waarna ik toegeef en alles met de mantel der ketchup bedekt wordt.

Na het eten, de afwas (soort van) en het verplichte “nog-eeeeeeen-filmpje”gedoe wordt de kinderschare naar boven gedirigeerd. Tijd voor het bedtijd ritueel wat bij ons voornamelijk bestaat uit mijn smeekbedes aan de Kleuter om toch in vredesnaam te stoppen met op het bed springen. Oh, en de avondlijke vermaning van mijn oudere kinderen die in de kamer ernaast besluiten om een luid pyjama feest te organiseren.

Zo tegen negen uur slaapt de boel, heb ik de was van eerder haastig opgehangen en loop ik vol goede moed naar beneden. Eindelijk stilte en tijd voor het thuiswerk!

Geconfronteerd met het huiskamer slagveld geef ik compleet op. Ik gooi het speelgoed in de daarvoor bestemde lades, zet thee en vegeteer nog even (oké, een paar uur) op de bank in een Netflix roes.

Dus. We zijn samen een hele dag doorgekomen en je hebt me amper zien werken. Even eerlijk, soms gaat het wel beter hoor. Dan lukt het om gedurende de dag her en der wat tijd te vinden. Net niet genoeg om dit soort stukjes wekelijks te schrijven.

Hoe ik dat dan wel doe? De binnenspeeltuin.

Je kan mij min of meer wekelijks in een binnenspeeltuin vinden, de Kleuter ergens aan het hyperen en ik druk typend achter de laptop. Kost een fortuin, ja niet zozeer aan de entree maar op de een of andere manier kom ik er nooit onderuit om drinken en patat te kopen daar. Houdt de binnenspeeltuin overigens rekening mee door de prijzen hoger op te drijven dan mijn bloeddruk.

Telt werken in de binnenspeeltuin nog steeds als thuiswerk? Aangezien ik er kind aan huis ben vind ik van wel.

Werk ze!

The post Thuiswerk; een dag in het leven van een dubbel werkende ouder. appeared first on DolleMoeder.