Ik heb het, dat prikkelgevoelige. Wist ik vroeger niet, volgens mij bestond het woord amper. Nu ik mijn kinderen er mee help kom ik er steeds meer achter dat ik ook niet de beste prikkel tolerantie heb. Auditief vooral, daar kan ik heel moe van worden, en aanraking. Of gewoon alle prikkels als het er maar genoeg zijn. Zit je daar lekker samen overprikkeld te zijn. Niet de meest gezellige manier om een dag door te brengen.

Best logisch nog als je er over nadenkt. Ik gok dat prikkelgevoeligheid grotendeels genetisch is. In een gezin met gevoelige kinderen zal er heel waarschijnlijk een of meer prikkelgevoelige ouders rondlopen.

Onze kinderen zijn spiegels van onszelf. Kneiterhard cliché maar ook net zo hard waar. Ik heb zo veel over mijzelf geleerd door mijn kinderen. Sterker nog, als er iets bij ze speelt kijk ik meestal eerst naar mijzelf. Hebben ze moeite met slapen? Best kans dat ik zelf geen rust heb in de avond. Dat soort dingen.

Zo gaat het ook vaak met die prikkels maar dat is nog best een probleem. Zie je, om je kind te helpen met dat prikkel verwerking gebeuren moet je natuurlijk niet zelf een volle bak stekels hebben. Dan ga je elkaar prikken en dat eindigt in een gezamenlijke huilpartij op de vloer van de groente en fruit afdeling. Ja, of zo’n lekker publiekelijke schreeuwpartij. Altijd geweldig om daar de hoofdrol in te hebben.

Overprikkeling ziet er bij een volwassene stiekem nog best wel hetzelfde uit als bij een kind. De een wordt boos, de ander gaat huilen. Wij grote mensen doen vaak iets meer ons best om dat binnen te houden maar het gevoel blijft hetzelfde.

Dat je om niets uit je slof schiet, dat alles je ineens irriteert, dat je niets meer kan hebben of dat je de neiging hebt om te huilen om de kleinste dingen. Dan ben je meestal overprikkeld. Kan ook best een andere oorzaak hebben hoor. Kwestie van bij jezelf nagaan wat er is gebeurt de laatste tijd. Voel je dit vlak na de begrafenis van je lievelings oma? Dan is het waarschijnlijk verdriet. Vlak na een super druk weekend met muzieklessen, to-do lijstjes en een extra vergadering? Dan ben je waarschijnlijk teveel geprikt.

Dat is de plantaardige ham vraag. Wat moet je in vredesnaam als overprikkelde ouder wanneer er een kind op je hoofd springt, de andere verschoont moet en er geen schone onderbroeken in huis meer zijn?

Oké. Als je al op dat punt bent doe je een “stop, drop and hug”. Stop wat je doet, laat alles vallen (behalve je kind, die zet je voorzichtig neer) en ga knuffelen. Eerst even op de bank zitten en tot rust komen. Laat zoveel mogelijk opvoedregels gaan, maak wat popcorn en verklaar vandaag een filmmiddag. Bel hulptroepen als die er zijn. Doe wat je kan om het makkelijk te maken voor jezelf. Bestel pizza en patat voor avondeten en vraag of de bezorger ook even langs de Hema rijdt voor schone onderbroeken.

Adem. Blijf ademen. Al sta je huilend de afwas te doen omdat het niet anders kan. Adem langzaam in en uit. Vergeef jezelf, je bent oké. Ook dit komt weer goed. Jij kan dit, al is het omdat er nu eenmaal niemand anders is die het kan. Dit gevoel gaat over, ik beloof het.

Ben je niet in onmiddellijke prikkel crisis? Doe dan wat aan preventieve zorg. Leer je triggers kennen. Absoluut het belangrijkste advies wat ik je ooit kan geven.

Ik kan bijvoorbeeld niet goed tegen bepaalde geluiden. Speelgoed wat herrie maakt, filmpjes, dat soort dingen. Een zwembad is prima (achtergrondruis) maar een gesprek naast me niet. (Dat vraagt mijn aandacht.)

Betekend niet dat ik met oordopjes in loop, het betekend dat ik een teller in mijn hoofd heb die nu accurater is. Doordat ik weet wat mijn prikkel triggers zijn voel ik het beter aankomen wanneer ik overprikkeld raak. Ik probeer het te voorkomen door op tijd dingen af te zeggen, te gaan zitten of tegen de kinderen te zeggen dat de tv nu echt zachtjes moet.

Ik weet ook hoe ik mijn prikkels kwijtraak. Sporten helpt, thee ook of even zitten en een serie kijken. Ja, dat doe ik in het bijzijn van mijn kinderen. Zij achter een scherm en ik achter de mijne. Eenieder die daar over wil oordelen verwacht ik elke ochtend om acht uur bij mij thuis zodat ik even kan hardlopen terwijl jij mijn kinderen naar school brengt.

Weten hoe je je stekels weer kwijtraakt is ontzettend belangrijk. Ik kan je niet vertellen wat voor jou werkt, het is echt voor iedereen anders. Knuffelen, praten, yoga, chocolade. Probeer alles uit en mix en match die boel!

Had ik het laatst ook al over maar in navolging van de ouderwetse tell sell reclames ( wie weet die nog? ) ga ik mijn boodschap herhalen totdat iedereen het snapt.

Ik ben eigenlijk helemaal niet prikkelgevoelig, ik ben prikkelnormaal. Het is namelijk niet normaal hoeveel prikkels we tegenwoordig te verwerken krijgen. Daar zijn we helemaal niet op gebouwd.

De mensen die hier tegen kunnen zijn prikkelresistent. Leuk voor ze, ben ik niet. Ik ben prikkelnormaal.

The post Prikkelgevoelige ouders; wat als je er zelf gek van wordt? appeared first on DolleMoeder.