Representatie is belangrijk. Daarmee bedoel ik de voorbeelden die we in ons leven zien, de mensen die ons tonen hoe we kunnen zijn, welke opties we hebben. Als je nooit iemand ziet die op jou lijkt dan kan je je heel onbelangrijk gaan voelen. Representatie gebeurt in de kleine kring, om ons heen, maar ook groter, via media.

We leven in een wereld waarin we constant beelden van andere mensen, andere levens gevoerd krijgen. Series, films, reclame, nieuws, boeken en social media. Hoe die mensen afgebeeld worden vorm ons beeld van wat een mens is, wat de norm is. Val je zelf buiten dat beeld dan val je dus buiten de norm, dan ben je niet normaal.

Laten we even eerlijk zijn, in Westerse media is de norm blank, cisgender , hetero en monogaam. Op enkele spannende uitzonderingen na is dat het beeld wat we gevoerd krijgen en dus wat er normaal is. Terwijl er toch heel veel mensen buiten vallen.

Het was best spannend om mijn “uit de kast” serie te maken. Ik was nerveus voor de reacties die ik zou krijgen maar het viel enorm mee. Vooral liefde en begrip, gelukkig vrijwel geen naarheid. Toch wil in even ingaan op een veel gehoorde uitspraak. “Waarom zijn labels belangrijk? Kunnen we niet gewoon mensen zijn?”

Aan alle lieve mensen die zoiets schreven, dankjewel. Oprecht. Ik snap namelijk hoe het bedoeld is. Jij vindt jezelf normaal en mij ook. Dat is een mooie boodschap, alleen een beetje te vroeg. Niets van wat ik nu ga uitleggen is om jullie af te vallen. Jullie zijn de idealisten, misschien een beetje naïef, maar dan in de beste betekenis van dat woord. Dank je voor je lieve en inclusieve boodschap.

Het ‘probleem’ is dat ik niet normaal ben. Niet volgens die norm waar we het eerder over hadden. Ik en anderen met een label, worden nog amper gerepresenteerd. Liefdevol zeggen dat ik normaal zou moeten zijn lost het probleem niet op.

Het is, nu nog, belangrijk om labels te claimen. Labels zijn namelijk zichtbaar. Door op een zichtbare plek te staan veranderen we langzaam de norm.

Ik zou me kunnen verstoppen in de grote groep van ‘normaal’. Mijn labels zijn zodanig dat ik ook in die kast kan blijven. Alleen veranderd dan nooit wat we normaal vinden. Ik geef dan geen representatie en voor de mensen om me heen blijft de norm gelijk. Omgekeerd kan jij nu in ieder geval zeggen dat je een genderqueer mens kent. (Hoi!) Dan komt het dichtbij, is het niet meer ‘de ander’ en wordt dat label wat minder vreemd.

Als ik zeg dat ik niet in labels geloof, dat labels niet uitmaken en dat we allemaal maar mensen zijn, dan ga ik in de grote ‘normaal’ groep staan. Op zich lekker comfortabel maar wel vlak naast die ellendige kast. Het is zo lief bedoeld om mij in jouw groep te willen maar ik hoor er (nog) niet.

Ooit, in de toekomst, komt er een dag waarop we niet meer uit de kast komen, omdat we er nooit in zaten. Wat daarvoor nodig is, is dat we niet meer uitgaan van cisgender, hetero en monogaam. (En andere normatieve labels.) Als we de verwachting niet meer hebben dat de afwezigheid van een piemel op een echo betekent dat we een meisje krijgen en als we niet meer verwachten dat dat meisje ooit een vriendje mee naar huis neemt, dan pas kunnen we dat hele label gebeuren in de prullenbak gooien.

Nu zijn we daar nog niet. Nu komen baby spullen in roze en blauw, romantiseren we de vriendschappen van kinderen en is het zelfs bij de wet verboden om meer dan een enkele echtgenoot te hebben.

Zeggen dat labels niet belangrijk zijn betekent dat jij labels niet belangrijk vindt. Dat mag, dat is zelfs mooi, maar het betekent ook zeer waarschijnlijk dat jij voldoet aan een norm die mij nog negeert. Het slaat stappen over die nu, voor mij, heel belangrijk zijn.

Verder lezen?

Als de seks niet werkt, man vs vrouw.

Boek: The Power.

The post Waarom LGBTQ+ labels belangrijk zijn. appeared first on DolleMoeder.