Voordat ik de dolle moeder werd, ben ik zeven jaar lang zwemjuf geweest. En dat was heel erg leuk. Betaald worden om met kinderen in een zwembad te spelen is niet slecht.

Ja, natuurlijk is het meer dan dat. Je moet er ook echt werken. Maar het zou niet meer moeten  zijn. Zwemmen is spelenderwijs aan te leren, zonder dwang en met een hoop plezier. Dat weet ik omdat ik dat dus deed.

Ik ga vandaag even klokkenluider spelen. En dat vind ik best spannend. Er is namelijk nogal wat mis, in zwemlesland. Het word daar normaal gevonden om kinderen te mishandelen.

(eeennnnn…dit is het punt waarop mensen boos worden. Maar ik neem het niet terug. Wel ga ik het uitleggen)

Kijk. zwemles gaat zo. Eerst vertel je een kind vier jaar lang dat ze moeten oppassen in het water en niet met vreemden mee mogen. Dan neem je ze mee naar een zwembad, geef je ze aan een vreemde die vervolgens zegt dat je onder water moet. Vind jij het gek dat veel kinderen dat niet trekken?

Die kinderen zijn dus bang, die willen niet onderwater. Maar dat moet. Want er wordt per les betaald dus moet een beetje snel en angst is niet snel, angst is langzaam. En dat is het grote probleem.

Er worden wat spelletjes gedaan, er wordt een leuk verhaal verteld, er wordt misschien zelfs wat gezongen, maar uiteindelijk is de koek op. Van de tien kindertjes die begonnen zijn er nu nog zo’n drie bang en die hebben pech. Deze les gaan we onder water. In het diepe want dan hoeft de leraar niet zo te duwen.

Nu staat er dus een rijtje kleine kindjes te blauwbekken op de rand van het diepe, de zwemdocent staat in het water. Een voor een springen de kindjes er in en worden vakkundig zo opgevangen dat ze onder water gaan maar niet verzuipen. Dat leer je op de opleiding.

Natuurlijk zijn de drie bange kindjes als laatst. De juf of mees gaat nu overtuigen. Eerst lief, dat werkt bij een kindje. Dan streng, dat werkt bij de volgende. Proestend en met een traantje komen ze boven maar ze zijn gegaan. Blijft de derde over. Die wil echt niet. Echt, echt, echt niet. Niet lief, niet streng, gewoon helemaal niet. Die huilt. Dus klimt de volwassene er uit, pakt het kind er gooit het er in. Huppaaa!! Zo, dat klusje is geklaard. Het kind is onder water geweest.

……….dus…..

Ok. Ik geef het nu een snelle versie weer. De werkelijkheid bevat variaties. Maar weet je wat ze gemeen hebben? Dwang. Er ik vind dat een kind onder water dwingen niet ok is! Dat is verdorie mishandeling! Probeer het eens bij een volwassene en kijk hoe snel de politie erbij komt.

Maar het is voor een goed doel toch? Ze moeten leren zwemmen. Eigen bestwil en zo. Tough love.

Nee.

Zo ziet (ok zag) een zwemles er bij mij uit. Diezelfde tien kindjes komen binnen. Het eerste wat ze van mij te horen krijgen is dat er bij mij niets moet. Dat ik graag wil dat ze in het water of op de kant blijven. Zodat ik ze kan zien. Verder niets! That’s it! Geen geintje, als ze de hele les op de kant met de beentjes in het water willen zitten vind ik dat prima.

Zo voelt een kind controle. Zo voelt een kind veiligheid. En zo word ik vanzelf geen vreemde meer, maar iemand die te vertrouwen is.

Als ik dan vraag (nadruk op vraag) of dat kind misschien mee wil lopen, of een oefening mee willen doen, dat gaan ze dat vanzelf doen. Elke keer. Zonder uitzondering. Dat kan een paar minuten duren of een paar lessen, maar ze komen.

Het is niet, nooit, nodig om een kind te dwingen. Zelfs een kind wat al gedwongen is kan je met dit simpele trucje weer vertrouwen geven.

Toch gebeurt dwingen vaak, en overal waar ik ben geweest. Niet door elke zwemdocent, maar wel in elk zwembad. Waar de ouders vaak bijzitten.

Wanneer zijn we het normaal gaan vinden dat onze kinderen zo behandeld worden? Wanneer zijn we dwang gaan toestaan onder het mom van leren? Hoe komen we er bij dat je onder dwang überhaupt iets kan leren?

Misschien vind jij het klein, maar ik vind het groot. Een kind leert zo dat volwassenen niet te vertrouwen zijn, dat geweld en dwang bij liefde horen. Dat is echt niet ok. En misschien ben jij er ook groot mee geworden en ben je “prima terechtgekomen”, maar ik gun mijn kinderen meer dan prima.

The post Onder water appeared first on DolleMoeder.